FADO

Βράδυ Σαββάτου και εθνική επέτειος, 28 Οκτώβρη. Τρεις φίλοι μπαίνουν σ' ένα καπηλιό του παλιού καλού καιρού. Οινομαγειρείο " Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ", δίπλα στις γραμμές του τρένου. Δεν φαίνεται από το δρόμο, πρέπει να το ξέρεις για να το βρεις. Συνιδιοκτήτες δυό, φίλοι και καλά παιδιά, ο Κώστας κι ο Θανάσης. Ερχονται οι μεζέδες και το "κιλίσιο" καραφάκι με άσπρο κρασί.

Η διακόσμηση με φωτογραφίες του Μάρκου, Τσιτσάνη, οι καρέκλες ψάθινες κι άβολες. Η ονομασία οφείλεται στον κόκκορα ονόματι Στέφανο, ο οποίος κατοικοέδρευε σ' ένα ψηλό σημείο, στο εσωτερικό της ταβέρνας και παρακολουθούσε τα δρώμενα. Σήμερα υπάρχει ο τρίτος από τη γενιά του Στέφανου.Ο Στέφανος, όπως και ο πρώτος απόγονος του, προφανώς πέθαναν από καρκίνο του πνεύμονα, λόγω της τσιγαρίλας που ανέπνευσαν στη σύντομη ζωή τους.

* Θεός σχωρέστους, ζήσαν ανθυγιεινά !!

Η ταβέρνα σχεδόν γεμάτη, αρχίζουν τα όργανα. Δυό μερακλήδες τριαντάρηδες (μπουζούκι-κιθάρα) χωρίς μικρόφωνα. Αλλωστε ολόκληρη η ταβέρνα δεν πρέπει να είναι πάνω από 30 τ.μ. Η παρέα συζητά και πίνει " το δαίμονα". Ξαφνικά μας διακόπτει μια ωραία γυναικεία φωνή. Γυρνάμε, βλέπουμε να έρχεται από ένα τραπέζι απέναντι ακριβώς από τους μουσικούς. Λέει ένα ωραίο τραγούδι, που δεν το ξέρουμε. Το έλεγε η Νίνου μας ενημερώνει ο κιθαρωδός , οι στίχοι είναι του Μίμη Τραϊφόρου, αλλά δεν θυμόταν το συνθέτη.

Οι θαμώνες ακούν με προσοχή, δεν ακούγονται πολλές ομιλίες, μάλιστα δέχομαι και την παρατήρηση ενός από τους ιδιοκτήτες γιατί μίλησα, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του άσματος. Ανακαλούμαι στην τάξη.
Ενώ η ευωχία συνεχίζεται, η καλλίφωνη θαμών αρχίζει να τραγουδά, ένα ωραίο τραγούδι του Τσιτσάνη, "ΑΠΟΨΕ Μ' ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕΣ", το οποίο ερμήνευσε καταπληκτικά σε πρώτη εκτέλεση μια μεγάλη τραγουδίστρια η Ιωάννα Γεωργακοπούλου και πολύ αργότερα η Αλεξάνδρα.

Απόψε μ΄εγκατέλειψες
πως βάσταξε η καρδιά σου
και μεσ' τη νύχτα χάνονται
αργά τα βήματα σου

Κι όμως εσύ μ' απόμεινες
το μόνο στήριγμα μου
τώρα που φεύγεις που αλλού
θα βρω παρηγοριά μου

Απόψε μ' εγκατέλειψες
και μια ζωή γκρεμίζεις
για μένα μαύρη κόλαση
στο βίο μου αρχίζει


Ακολουθούν παραγγελιές, Ακης Πάνου, Καλδάρας, Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης μας σφυροκοπούν ανελέητα, ενώ χάνουμε και το λογαριασμό από τα "κιλίσια" τσίγγινα καραφάκια. Ερχεται κι ο τέταρτος της παρέας, γρήγορα εγκλιματίζεται, έχουμε μείνει δυό παρέες με την ορχήστρα και τραγουδάμε μέχρι πρωίας.

Ωραίο Ελληνικό γλέντι, μου θύμισε όμως, μια αντίστοιχη εμπειρία στη Λισαβώνα, για να μη λέμε δηλαδή ότι έχουμε το μονοπώλιο στα γλέντια.

Εχω ανά χείρας τον Lonely Planet, ο οποίος γράφει ξεκάθαρα να μην επισκεφτούμε μαγαζί όπου παίζονται fado, γιατί είναι τουριστικοποιημένα.Εξαιρεί ένα μαγαζί στην Alfama, παραδοσιακή συνοικία της Λισαβώνας, γενέτειρα του fado.
Μπερδεύομαι μεσ΄τα στενά σοκκάκια, αδύνατο να το βρω, καθότι λαβύρινθος η Alfama. Σταματάω σ' ενα καφενείο, απέξω κάθονται κουρασμένοι μεσήλικες κι ηλικιωμένοι πίνοντας τον καφέ τους. Κανένας δεν μιλάει αγγλικά, δείχνω γραμμένη τη διεύθυνση με το όνομα του μαγαζιού. Με τα πολλά, ένας μου δείχνει μια κλειστή πόρτα κάπου απέναντι. Αυτό είναι, αλλά ο ιδιοκτήτης πέθανε χθες, μου λέει. Σκέφτομαι και μου ΄ρχεται στο μυαλό το άσμα :

Κατεβασμένα τα ρολά

στην ψησταριά του Ζήση

τον πήρε ο Χάρος χθες αργά

γλυκά-γλυκά

απάνω στο μεθύσι

Θάνατος, θάνατος ευτυχισμένος

να πεθάνεις μεθυσμένος

όπως τραγουδάει ο μεγάλος Μπιθικώτσης και μου το ξαναθύμισε στον Κόκκορα ο Πάνος.

Ψεύτης κόσμος σκέφτομαι, απογοητευόμαστε, αλλά ο Πορτογάλλος με χειρονομίες μας καλεί να τον ακολουθήσουμε. Μας οδηγεί λίγο παρακάτω, σ' ένα καταγώγιο, μόνο Πορτογάλλοι μέσα. Καπνός και περιβάλλον ελληνικής ταβέρνας. Ο κόσμος λαϊκά ντυμένος, κάθεται υπομονετικά στα τραπέζια και πίνει το κρασί του.Σερβίρει μια γραία, άνω των 70 και η κόρη της κοντά στα πενήντα. Ο σύζυγος είναι στην κουζίνα και φέρνει τα κρασιά.

Ερχεται η ορχήστρα στο ημίφως, δύο όργανα (το ένα κιθάρα, το άλλο κάτι σαν μαντολίνο, δεν θυμάμαι πως το λένε).

*
Η διμελής ορχηστρα

Ξαφνικά η γραία εμφανίζεται ενώπιον της ορχήστρας και τραγουδάει μαγευτικά, ένα fado.
Η μουσική σ΄αυτά απλά συνοδεύει τις πονεμένες φωνές, δεν κυριαρχεί, αφήνει το συναίσθημα των λόγων να επικρατήσει.

* Στη φωτο η γραία fadista άδουσα

Ακολουθεί η κόρη, ο σύζυγος και μετά παίρνουν σειρά οι θαμώνες. Σηκώνονται ένας-ένας από τα τραπέζια με τη σειρά και ρίχνουν από ένα fado. Πραγματική μυσταγωγία, δεν ακούγεται κιχ στο μαγαζί. Δεν μιλάμε, μόνο πίνουμε το υπέροχο πραγματικά κόκκινο κρασί και ακούμε με προσοχή, αν και δεν καταλαβαίνουμε λέξη.

Εντυπωσιακό, όλοι οι θαμώνες του μαγαζιού, εκτός από μας, ήταν fadistas. Μάλιστα μετά από κάποια ώρα, έρχονταν και περαστικοί απέξω, ρίχναν από ένα και φεύγανε !!

Είπα να σηκωθώ κι εγώ να πω ένα ρεμπέτικο του Μάρκου, να μου φύγει και το σωβινιστικό μου, αλλά η παρέα μου το απαγόρευσε διά ροπάλου !!!
Το fado είναι λαϊκό τραγούδι, πονεμένο όπως το ρεμπέτικο. Οι στίχοι του μιλάνε για ανικανοποίητους έρωτες, όμορφες γυναίκες, κοινωνική αδικία, φτώχια κλπ.

Ιέρεια του βέβαια η πασίγνωστη Amalia Rodriguez,που στην κηδεία της παρευρέθηκε όλη η Λισαβώνα, για να μη πω όλη η χώρα. Ο Καζαντζίδης σε Πορτογαλλική και θηλυκιά έκδοση ή η Ιωάννα Γεωργακοπούλου σε άλλο μέγεθος.

Σήμερα το fado, περιλήφθηκε στη μουσική βιομηχανία και έγινε τουριστική attraction της χώρας. Μάλιστα υπάρχουν πολλοί νέοι τραγουδιστές, κάποιοι ιδιαίτερα αξιόλογοι, που προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό. Ακουσα κάποιους δίσκους, μερικά είναι εξαιρετικά, αλλά είναι ενορχηστρωμένα με περισσότερα όργανα, ενίοτε ηλεκτρικά και το κυριότερο δεν βγαίνουν πλέον από τη λαϊκή ψυχή, αυτό είναι το μειονέκτημα τους.
Ολοι οι Πορτογάλλοι συμφωνούν. Η Amalia ήταν μία και θα μείνει μοναδική. Το φτωχοκόριτσο από την Alfama με το παράπονο και το λυγμό στη φωνή της, που έβγαινε από τα μύχια της λαϊκής ψυχής της, δημιούργησε κυριολεκτικά ένα μουσικό είδος που προσδιορίζει την ταυτότητα ενός ολόκληρου λαού.

KATAXNIA

Επέτειος εθνική αύριο και θυμήθηκα ένα δίσκο σε μουσική του Χρήστου Λεοντή, με τίτλο " ΚΑΤΑΧΝΙΑ". Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1964, σε στίχους του Κώστα Βίρβου, απαγγελία των κειμένων που επιμελήθηκε ο Νικηφόρος Βρεττάκος από τον ηθοποιό Δημήτρη Μυράτ και τραγουδούν ο Στέλιος Καζαντζίδης, η Μαρινέλλα και η Χορωδία Κορίνθου.
Επειδή δεν είμαι καλός στα επετειακά κι αλλεργικός "τα μάλα" στα εθνικοπατριωτικά, σκέφτηκα να γράψω μια αληθινή ιστορία.
Ο δίσκος ήταν άγνωστος και δεν ακούγονταν βέβαια ποτέ σε επετείους ή σχολικές γιορτές, ως έργο "κομμουνιστών" υποθέτω.
Το 1993 μια φίλη φιλόλογος μου λέει : " επιμελούμαι τη γιορτή της 28ης, έχεις καμιά μουσική,τα παιδιά διαμαρτύρονται ότι τους έχουμε φλομώσει στη Βέμπω" . Κάθομαι και της γράφω λοιπόν μια κασέτα και μεταξύ άλλων τρία τραγούδια από την Καταχνιά. Είχα διαλέξει το " ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΣΕΤΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ", με τον Καζαντζίδη (φοβερή ερμηνεία) :

Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
τον ήλιο π΄ανατέλει να χαρώ
κι αν κάνετε τα στήθια μου κομμάτια
εσείς πεθαίνετε κι όχι εγώ

Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια
δεν σκιάζομαι τα βόλια τα σκληρά
πηγαίνω στα ουράνια παλάτια
να στείλω στους ανθρώπους τη χαρά.

Η μουσική εισαγωγή του τραγουδιού είναι με μπουζούκια κι ιδιαίτερα ζωηρά. Ο Στέλιος το τραγουδάει λιτά κι απέριττα, με εξαιρετικές κορώνες.
Δεύτερο τραγούδι λοιπόν , "ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ" με τη Μαρινέλλα, φρέσκια τότε, σπουδαία επίσης ερμηνεία:

Στο μπλόκο τον αρπάξανε
σαν σκύλο τον πετάξανε
μια νύχτα στο Χαϊδάρι
η αγκαλιά μου άδειασε
και η καρδιά μου βράδιασε
γλυκό μου παλληκάρι

Πες μου και συ του δειλινού καμπάνα
γιατι, γιατί, γιατί να γίνω μάνα

Το σπίτι μου βουβάθηκε κι
ο κήπος μου μαράθηκε
μου κόψαν το βλαστό μου
πριν δω τέτοιο μαρτύριο
ας ήταν δηλητήριο
το γάλα στο μαστό μου

Η κασέτα τελείωνε με τον "ΞΥΛΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟ" ζεϊμπέκικο, σε μοναδική ερμηνεία του Στέλιου. Προσωπικά πιστεύω ότι είναι από τις καλύτερες ερμηνείες του στο έντεχνο τραγούδι, όπου έχει μικρή παρουσία και το καλύτερο τραγούδι του δίσκου.

Ενας ξύλινος σταυρός
στ' αγριολούλουδα στημένος
ειν' ο γιός του καθενός
που δεν στέργει σκλαβωμένος

Κι όταν ο αγέρας κλαίει
και στενάζει ο σταυρός
μια φωνή ουράνια λέει
προχωρείτε πάντα εμπρός

Ενας ξύλινος σταυρός
με καντήλι το φεγγάρι
είναι φάρος φωτεινός
και σου πρέπει παλληκάρι



Με ρωταέι λοιπόν η φίλη ποιά τραγούδια έβαλες, της λέω το ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ του Ελύτη, κλπ, καθώς και τρία τραγούδια από την ΚΑΤΑΧΝΙΑ. Δεν τον ήξερε το δίσκο, δεν της έδωσα κι εγώ περισσότερες πληροφορίες, έχω εμπιστοσύνη μου λέει, πάει την άλλη μέρα και την παίζει στην τάξη (νομίζω Α' Λυκείου).
Το απόγευμα της ίδιας μέρας έρχεται έξαλλη και μου λέει : "Είσαι με τα καλά σου? Που τα βρήκες αυτά τα τραγούδια? Μ' εξέθεσες στο διευθυντή, Ξέρεις τι έγινε στην τάξη?"
Τα παιδιά με το που άκουσαν τα μπουζούκια στο πρώτο τραγούδι άρχισαν να χτυπάνε παλαμάκια και να φωνάζουν "Γειά σου Στελλάρα", στο τραγούδι της Μαρινέλλας θέλανε να σηκωθούν να χορέψουν χασαποσέρβικο και τα καθήλωσα με το ζόρι, όμως στον Ξύλινο Σταυρό δυό σηκώθηκαν και έριχναν ζεϊμπεκιές μεσ' την τάξη κι οι άλλοι βαρούσαν παλαμάκια !!!"
Περιττό βέβαια να πω ότι για "τιμωρία" μου τo δίσκο τον έγραψα σε κασέτες για το διευθυντή και τους υπόλοιπους καθηγητές του συλλόγου.

* JUKE-BOX : Η Καταχνιά, όπως είπα είναι επετειακό έργο και ως τέτοιο πρέπει να κριθεί. Μουσικά ο Λεοντής είναι στα πρώτα του βήματα (νομζω είναι ο δεύτερος ή τρίτος δίσκος του), σαφώς επηρεασμένος από το λαϊκό τραγούδι της εποχής, αλλά με προσωπικά του στοιχεία, που αργότερα θα αναδείξει και θα συμπεριληφθεί ψηλά στη λίστα των έντεχνων συνθετών.
Ξεχωρίζουν οι λαϊκοί στίχοι του Κώστα Βίρβου, σε πολλά τραγούδια. Ο Βίρβος συμμετείχε στην Αντίσταση, γράφει βιωματικά και αναπαριστά τέλεια και με απλά λόγια το κλίμα όλης της ταραγμένης εκείνης περιόδου, κατοχής, αντίστασης και απελευθέρωσης.
Για τις ερμηνείες τα είπα πιο πάνω. Το ζεύγος τότε και στη ζωή, Καζαντζίδης-Μαρινέλλα στα πολύ πάνω του. Εξαιρετικός και ο Μυράτ στις απαγγελίες των κειμένων, ωραίο και το χαρακτικό του Σπύρου Βασιλείου στο εξώφυλλο του δίσκου, που το βλέπετε στη δεύτερη φωτογραφία. Το cd, απ΄όπου οι φωτογραφίες, είναι επανέκδοση του 2001 από τη σειρά " Οι 100 Μεγάλες Ηχογραφήσεις του Αιώνα " της ΜΙΝΟΣ . Δυστυχώς ο πρωτοεκδοθείς δίσκος δεν σώζεται πλέον στη δισκοθήκη μου.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ

Mη παρασυρθείτε και νομίζετε ότι έχω μετεκλογικές παραισθήσεις όπως ο Γ. Παπανδρέου. Το

"ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ" είναι ο τίτλος ενός από τους πιο ωραίους δίσκους του ΜΑΝΟΥ ΛΟΙΖΟΥ, πάνω σε στίχους του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ. Το ομώνυμο τραγούδι βέβαια, που είναι το δωδέκατο του δίσκου, έγινε σύνθημα της περίφημης ΑΛΛΑΓΗΣ που επαγγέλονταν το ΠΑΣΟΚ. Αυτό όπως και το " ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙ" είναι σε στίχους του συνθέτη.
Στο δίσκο τραγουδούν η Χάρις Αλεξίου, η Αλέκα Αλιμπέρτη, ο Κώστας Σμοκοβίτης και σ' ένα τραγούδι ο ίδιος ο συνθέτης.
Η πρώτη έκδοση του δίσκου έγινε το 1973, μέσα στην επταετία. Δύο από αυτά το "Ποιός το ξέρει " και τα " Δώδεκα παιδιά" είχαν λογοκριθεί και αλλάχτηκαν κάποιοι στίχοι.
Τα τραγούδια όλα γίνανε γνωστά πολύ αργότερα, στη μεταπολίτευση.

Ο Μάνος Λοίζος ήταν μεγάλος μελωδός και πραγματικά η απώλεια του ήταν πολύ σημαντική για το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι. Στο δίσκο αυτό ξετυλίγει το μεγάλο του ταλέντο, με τρεις καινούριους τότε τραγουδιστές (η Αλεξίου είχε ήδη κάνει τη Μικρά Ασία και το Βυζαντινό Εσπερινό του Απόστολου Καλδάρα, οι άλλοι δύο εμφανίζονταν για πρώτη φορά).
Μεγάλη επιτυχία του δίσκου το " ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ" που το λέει η Αλεξίου με δεύτερη φωνή το συνθέτη :

Στο μονοπάτι σαν θα βγεις
μιας ανοιξιάτικης αυγής
να μη ξεχάσεις να της πεις
μια καλημέρα της ζωής

Μια καλημέρα είναι αυτή
πεσ' την κι ας πέσει χάμω
Παλάτια χτίζουν οι θεοί
και μεις πάνω στην άμμο

Με τα χαράματα σαν βγεις
από την πόρτα της ζωής
μια καλημέρα να της πεις
κι ας είσαι μόνος μεσ' τη γης

Ωραιότατες μπαλλάντες επίσης, το " ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ" με την Αλέκα Αλιμπέρτη, τα " ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΑΡΓΑ" και " ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΣ" με τον Κώστα Σμοκοβίτη και με " ΦΑΡΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ" με την Αλεξίου.

Το " ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙ" , με την Αλεξίου σε στίχους του συνθέτη, έγινε επίσης μεγάλη επιτυχία :
Ποιός το ξέρει,ποιός το ξέρει
που γυρνάς τη νύχτα αυτή
ποιός καημός και ποιό νυχτέρι
σου ματώνουν τη ψυχή

Σβήνουν τ' άστρα ένα-ένα
κι όσα σου' χα ειπωμένα
γίναν δάκρυα παγωμένα
γίνανε σιωπή
Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι
κι ούτε φως, ούτε λυχνάρι
να μας βγάλει απ΄το ψέμα
κι από τη ντροπή

Ποιός βοριάς την πόρτα ανοίγει
και για σένα δεν ρωτά
τούτη η νύχτα πώς θα φύγει
δίχως φως, χωρίς φωτιά

Ο Δημήτρης Χριστοδούλου ήταν σπουδαίος ποιητής-στιχουργός. Πολυγραφότατος, τα πέτρινα χρόνια, συνεργάστηκε με το Θεοδωράκη, το Ζαμπέτα, το Λίνο Κόκκοτο, το Γιάννη Μαρκόπουλο και κράτησε το κύριο βάρος του στίχου στο Ελληνικό τραγούδι τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Πέθανε κι αυτός σχετικά νέος (64 ετών).

Ενα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο, αντιπροσωπευτικό δείγμα έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, "ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ", που το λέει εξαιρετικά η Αλεξίου:

Τι να το κάνεις το κορμί
που το τσακίζει ο πόνος
αν δεν ανοίξει στην καρδιά
του ουρανού ο δρόμος

Ποιός την έγραψε τη μοίρα
πάνω σε λευκό χαρτί
και δεν έστειλε δυό λόγια
στο θεό να με σκεφτεί

Τι να την κάνεις τη ζωή
αν δεν σου πουν ποιός είσαι
λάθος γεννιέσαι μεσ' τη γη
και πάλι λάθος είσαι

Το τραγούδι αυτό το άκουσα και σε μια καταπληκτική εκτέλεση με το Γιώργο Μαργαρίτη, σε μια παλιά τηλεοπτική εκπομπή του Λευτέρη Παπαδόπουλου " ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΣΤΙΧΟΣ".
Να αναφέρω επίσης την εξαιρετική μπαλλάντα που τραγουδάει ο ίδιος ο συνθέτης, με την αισθαντική φωνή του, με τίτλο " ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ", καθώς και τα " ΔΩΔΕΚΑ ΠΑΙΔΙΑ" με τον Κώστα Σμοκοβίτη και χορωδία.
Το ομώνυμο βέβαια είναι πολύ γνωστό . Δεν είναι ίσως γνωστό ότι η μελωδία σε στίχους του Χριστοδούλου είχε ακουστεί με την Αλεξίου στους τίτλους της ταινίας " ΑΣΠΡΟ-ΜΑΥΡΟ" των Θ. Ρεντζή και Ν. Ζερβού. Στο δίσκο μπήκε με τους στίχους του Μάνου και έγινε πλατιάς αποδοχής κι ακούγονταν σ' όλες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και πορείες.

JUKE-BOX

Τα τραγούδια του Λοίζου, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ακούγονται σαν σύγχρονα. Οι μελωδίες του αγγίζουν τις ψυχές, γιατί ο Λοίζος ήταν πραγματικά ο συνθέτης της ψυχής. Οι τραγουδιστές ενσωματώνονται κυριολεκτικά στις μελωδίες του και το αποτέλεσμα, τόσο σ΄αυτό το δίσκο όσο και στους άλλους του συνθέτη, είναι "έργο του Λοίζου". Τα τραγούδια του έχουν ταυτότητα και άπειρο συναίσθημα, έτσι ακούγονται με συγκίνηση μέχρι και σήμερα και σε γεμίζουν νοσταλγία. Λαϊκές μπαλλάντες που δεν έχουν καμιά σχέση με τις σύγχρονες, που ακούγονται μονότονες και ιδιαίτερα εσωστρεφείς. Ο Λοίζος αν ζούσε σήμερα θα έγραφε σίγουρα υπέροχα τραγούδια.

ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ

Τέλη του 1981. Ακούω,με μεγάλη προσπάθεια ένα δίσκο, ανεξάρτητης παραγωγής, με τίτλο

" ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ".
Τραγουδά ο Αργύρης Μπακιρτζής. Τον πετάω στην άκρη, δύσκολη μουσική, περίεργη φωνή ο τύπος, περίεργοι στίχοι. Το δίσκο μου τον είχε φέρει, θυμάμαι, ο μακαρίτης ο πατέρας μου: " Εκανα μου λέει, μια δουλιά σ' ένα δισκάδικο και μου τον έδωσε τζάμπα...!!!! "
Η απάντηση μου βέβαια τότε ήταν δηκτική του στυλ " ... κι εσύ ό,τι σου δίνουν το παίρνεις"....
Κατάφερα να τον ακούσω ολόκληρο μετά από μήνες και βέβαια δεν φανταζόμουν ότι ο δίσκος αυτός επρόκειτο να γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους μου. Η παρέα από την Καβάλα με αρχηγό τον Αργύρη Μπακιρτζή, έφερε τότε τη φρεσκάδα στο ήδη κορεσμένο Ελληνικό τραγούδι, σε μια εποχή πραγματικού μαρασμού και παρακμής.

Ολα τα τραγούδια μου αρέσουν, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα. Κατά καιρούς, τα έχω πολυακούσει όλα, με παρέες, πιοτά και ξενύχτια.
Ο δίσκος ξεκινάει με τη " ΡΩΜΥΛΙΑ" , ωραίο άσμα, θυμίζει άλλες εποχές, συνεχίζεται με ένα γρήγορο την "ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ" που το λέει ο Νίκος Παπάζογλου και μετά ένα ιδιαίτερα ρομαντικό άσμα, η περίφημη "ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ":

Τα κύματα της θάλασσας μου το 'πανε

αυτή η νύχτα μένει

για αύριο ποιος ξέρει

Έλα πουλί μου να πάμε στην Πέραμο

στην Αρζεντίνα να βρεθούμε

φωτιές να δουν τα πέλαγα

πωπω χαρές τ' αστέρια

Κι ο ζων-νεκρός της μνήμης μας

μια πτήση στον αιθέρα

στο χάος και στο όνειρο

απελπισιά χορτάτος

* JUKE-BOX : Η Πέραμος είναι ωραίο παραλιακό θέρετρο λίγο πριν την Καβάλα. Ιδανικό μέρος να ερωτευτείς, αφού πιείς τα ούζα σου στην "ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ"...

Το μεγάλο σουξέ του δίσκου : "ΣΤΟΝ ΠΑΓΑΣΗΤΙΚΟ" , αφιερωμένο εξαιρετικά σ' όλους τους ερημίτες της μπλογκόσφαιρας και το ανεπανάληπτο "ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΑΝΤΡΕΥΕΣΑΙ" , που μιλά για τη "γυναίκα της οδύνης"..... αυτό αφήστε το για μένα !!!

Οι γραφικές "ΨΕΙΡΕΣ" που λέει πάλι ο Νίκος Παπάζογλου και η "ΕΚΔΡΟΜΗ", με χαρούμενο ρυθμό, πιστεύω η κορυφαία στιγμή του ερμηνευτή.
Ακολουθεί το ομώνυμο οι " ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ" , το λένε όλοι μαζί ο Αργύρης Μπακιρτζής, Ισίδωρος Παπαδάμου (σπουδαίος μουσικός-τέλειο μπουζούκι), Δημήτρης Πολυζωίδης, Μιχάλης Σιγανίδης, Κώστας Σιδέρης (από τους ελάχιστους εκλεκτούς συναδέλφους μου- παίζει κιθάρα και μπουζούκι). Το 1986 προστέθηκαν στο συγκρότημα ο Φλώρος Φλωρίδης κι ο Κώστας Βόμβολος.

Εξαιρετικό στίχο "θεολογικού" περιεχομένου, συνοδεία εξαιρετικής πενιάς το " ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ" :

Σε μια εκκλησιά μοναχική, μες σ' αψηλές καμάρες

σταθήκαν ένα απόβραδο πέντε-έξι ντερβισάδες

Σταθήκαν ένα απόβραδο πέντε-έξι ντερβισάδες

σε μια εκκλησιά μοναχική, μες σ' αψηλές καμάρες

Κοιτάξανε με θαυμασμό άγιους ζωγραφισμένους

την Παναγιά και τον Χριστό στην κώχη καμωμένους

Ρωτήσαν τον Αρχάγγελο για τη ζωή ετούτη

για το καλό, για το κακό, τη φτώχια και τα πλούτη

Μα μες τη ζάλη την πολλή, δεν είδαν πως οι άγιοι

ήταν μόνο ζωγραφιστοί κι η ερημιά μεγάλη

* JUKE-BOX : OΠAAAA

Το "ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΙΑ" είναι μια ζωντανή εικόνα, με εξαιρετική μουσική, το επόμενο με τίτλο "ΝΑΤΟ ΠΑΛΙ" μια υπέροχη καντάδα επτανησιακού τύπου. Δεν ξέρω, ίσως η φωνή του Μπακιρτζή, ίσως η μουσική που δεν είναι "παραδοσιακά" λαϊκή, σε συνηθισμένους δρόμους, δηλαδή ζεϊμπέκικα, χασάπικα κλπ, μου θυμίζουν έντονα επτανησιακές μελωδίες.
Τα στοιχεία που κυριαρχούν στη μουσική τους είναι κατ΄αρχήν λαϊκά, αλλά έντεχνα αναμεμιγμένα με το δημοτικό θρακιώτικο τραγούδι, επτανησιακές καντάδες και τη σύγχρονη λαϊκή μπαλάντα.
Τα " ΣΑ ΣΒΟΥΡΑ" και "ΣΤΟΝ ΕΠΤΑΛΟΦΟ" , υπέροχα τραγούδια, απ΄αυτά που τραγουδούσαν κάποτε οι παρέες, όταν βγαίναμε έξω να πιούμε και να τραγουδήσουμε κι όχι για "φαγητό", όπως λέμε σήμερα.

Ακολουθεί το μεγάλο σουξέ του δίσκου, " ΤΟ ΠΟΛΛΑΠΛΟ ΣΟΥ ΕΙΔΩΛΟ"

Συχνάζεις στο "Μικρό καφέ"

κι εγώ στη Μυροβόλο

έτσι που όσο κι αν θέλουμε

ποτές δε θα ιδωθούμε

Εγώ ξυπνάω απ' τις εφτά

κι εσύ το μεσημέρι

κι όταν τινάζω τα χαλιά

στο βόλεϋ πάντα τρέχεις

Στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά

κι εγώ έντεκα με μία

έτσι που όσο κι αν θέλουμε

ποτές δε θα ιδωθούμε

Μα πού θα πάει ο καιρός

κι οι βουρλισμένοι χρόνοι

θε να 'ρθει κάποιο σούρουπο

ξανά ν' ανταμωθούμε

* JUKE -BOX: Ας υψώσω (το ποτήριον) στους " βουρλισμένους χρόνους "......

Με το τραγούδι αυτό μάθαμε τα τοπωνύμια της όμορφης Καβάλας κι ερωτευτήκαμε όλες τις Καβαλιώτισες που γνωρίζαμε ή δεν γνωρίζαμε !!!

Ο δίσκος κλείνει με το "ΔΡΟΜΟΣ" , ίσως το πιο περίεργο άκουσμα του δίσκου. Εχει μάλλον
" θρακιώτικο" δημοτικό σκοπό. Μ' αρέσει πολύ.... Ωραία άσματα !!!

JUKE-BOX

Οι ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ έκτοτε έχουν κυκλοφορήσει αρκετούς δίσκους και σήμερα κατέχουν σημαντική θέση στο νεότερο κύμα των ελλήνων μουσικών δημιουργών. Ο ήχος τους σ' όλους τους δίσκους εξίσου πρωτοποριακός, όπως κι οι στίχοι. Θα ξεχωρίσω από τη μετέπειτα δισκογραφία τους "ΔΑΚΟΚΤΟΝΟΥΣ". Πάντως ο πρώτος τους δίσκος, μάλλον είναι και θα μείνει αξεπέραστος.

EBΔOMH TEXNH

Μέσα της δεκαετίας του 1970. Οι μαθητές τότε δεν κάναμε καταλήψεις, δεν είχαμε αντιπαλότητα με τη Γιαννάκου και οι δυνατότητες εκτόνωσης και ψυχαγωγίας ήταν απειροελάχιστες, συγκριτικά με σήμερα. Ο Ελληνικός, κυρίως, κινηματογράφος ήταν η μοναδική διασκέδαση (όχι μόνο για τους μαθητές, αλλά και για τους μεγαλύτερους).

Οσο είχαμε αρχίσει να πονηρευόμαστε, ενώ η σχέση μας με το άλλο φύλο ήταν ανύπαρκτη καθώς δεν ήταν μικτά τα σχολεία, τα κορίτσια φορούσαν σχολικές ποδιές και τα βλέπαμε για δευτερόλεπτα στο σχόλασμα των διαφορετικών σχολείων. Κάποιοι πιο μάγκες λοιπόν άρχισαν να μιλούν για ταινίες πορνό, που είχαν αρχίσει δειλά να εμφανίζονται στις κινηματογραφικές αίθουσες, μετά την πτώση της χούντας και βέβαια οι περισσότεροι βρήκαμε τον τρόπο και τα χρήματα, με φόβο ψυχής (οι μπάτσοι μπουκάρανε στους κινηματογράφους αυτούς και τσιμπούσαν τους ανηλίκους) να πηγαίνουμε και να παρακολουθούμε τις πορνοταινίες.

Σταρ της εποχής ο ΕΝΑΣ, ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ και ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ της υποκριτικής τέχνης, ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΟΥΣΓΚΟΥΝΗΣ !!!

Αμίμητες και ιστορικές οι ατάκες του, στο "γνωστό" ρόλο που πάντα υποδύονταν, σε ανύπαρκτα βέβαια σενάρια κι όταν τις ξεστόμιζε στην αίθουσα εκσφενδονίζονταν φουσκωμένα με νερό προφυλακτικά, ενώ ακούγονταν δυνατά γέλια !!! Να σημειώσω βέβαια ότι ο Γκουζγκούνης σ'΄όλη τη διάρκεια της ταινίας μιλούσε 2-3 φορές, από 2-3 λέξεις τη φορά !!!

Τον ΓΙΓΑΝΤΑ αυτόν της έβδομης τέχνης, θυμήθηκε ο ΘΕΙΟΣ ΙΣΙΔΩΡΟΣ. και γράφει.

Απολαύστε το :

" Οι διαλογοι που ακολουθουν ειναι απο ταινιες του μεγαλου αρχηγου του Κωστα Γκουζγκουνη και πρεπει να δημοσιευτουν προκειμενου να θυμουνται οι παλαιωτεροι και να μαθαινουν οι νεωτεροι.

ΣΚΗΝΗ 1
Αλλοδαπή γκόμενα προς Γκουσγκούνη: Fuck me!
Γκουσγκούνης: Σκάσε μωρή μη σε γαμήσω!

ΣΚΗΝΗ 2
Γκόμενα: Θα μου φέρεις λίγο νερό;
Γκουσγκούνης: Α φιρί φιρί το πας να σε γαμήσω!

ΣΚΗΝΗ 3
Γκουσγκούνης: Γεια σας κορίτσια, ξένες είσαστε;
Γκόμενες: Όχι καλέ, ντόπιες από τη Μυτιλήνη
Γκουσγκούνης: Α! Δηλαδή λεσβίες!
Γκόμενες: Εεε όχι και λεσβίες!
Γκουσγκούνης: Εεε αποδείξτε το τότε!

ΣΚΗΝΗ 4
Γκουσγκούνης: Γυναίκα τι φαΐ έχουμε;
Γκόμενα: Μακαρόνια...
Γκουσγκούνης: Τη γάμησες!

ΣΚΗΝΗ 5
Ο Γκουσγκούνης, έπειτα από υπόδειξη του σκηνοθέτη, ότι πριν γαμήσει, πρέπει να πει και δυο λόγια για εισαγωγή, ώστε το έργο να έχει πλοκή.
Έρχεται η γκόμενα στο σπίτι.
Γκουσγκούνης: Θες αχλάδι;
Γκόμενα: Όχι
Γκουσγκούνης: Εεε τότε δεν μένει τίποτα άλλο παρά να σε γαμήσω!

ΣΚΗΝΗ 6
Είναι ο Γκουσγκούνης σε ένα μπαρ. Η γκόμενα πλένει τα ποτήρια και πίσω της είναι ένα ρολόι τοίχου. Ο Γκουσγκούνης προσπαθεί να δει την ώρα. Κάνει δεξιά, κάνει και η γκόμενα δεξιά, κάνει αριστερά, και η γκόμενα αριστερά. Αυτό γινόταν συνέχεια. Ο Γκουσγκούνης είχε συφιλιαστεί απαίσια, τον βλέπει η γκόμενα και τον ρωτάει.
Γκόμενα: Γιατί είσαι τσαντισμένος;
Γκουσγκούνης: Γιατί δεν βλέπω την ώρα να σε γαμήσω!

ΣΚΗΝΗ 7
Βγαίνει ο Γκουσγκούνης από τη θάλασσα με μια γκόμενα. Φοράνε και οι δυο στολή. Όταν η γκόμενα πάει να βγάλει τη μάσκα, τη βλέπει ο μεγάλος και λέει:
Μη βγάλεις τη μάσκα γιατί θα σου πετάξω τα μάτια έξω!

ΣΚΗΝΗ 8
Ο Γκουσγκούνης έχει ατσαλώσει και λέει στην γκόμενα που την έχει γυρίσει από πίσω:
Βάστα τοίχο, γιατί θα ζμπρώξω γερά!

ΣΚΗΝΗ 9
Ο Γκουσγκούνης, με Γαλλίδα παρτενέρ σε τσόντα:
Γαλλίδα γκόμενα: Aahhh tres joli!
Γκουσγκούνης: Τι ζολή μωρή... ψωλή το λένε!

ΣΚΗΝΗ 10
Ο Γκουσγκούνης, είναι πρώτη μούρη στο πλάνο και φυσικά πηδάει την γκόμενα.
Σε μια στιγμή μουρμουρίζει κάπως δυνατά:
Πω, πω, να είχα μια μπύρα τώρα...

ΣΚΗΝΗ 11
Ο Γκουσγκούνης είναι και πάλι πρώτη μούρη στο πλάνο και η τύπισσα του κάνει τσιμπούκι. Σε μια στιγμή τελειώνει ο Γκουσγκούνης, οπότε η Tσιμπουκίδου γυρνάει και αρχίζει να τα φτύνει. Η ατάκα που ακολουθεί απογειώνει τον αισθησιασμό της, ούτως ή άλλως, ρομαντικής σκηνής.
Γκουσγκούνης: Τι φτύνεις μωρή; Κουκούτσια έχουν;

ΣΚΗΝΗ 12
Χαλάνε τα υδραυλικά στο σπίτι μιας γκόμενας. Ο Γκουσγκούνης έρχεται ως υδραυλικός στο σπίτι της και στρογγυλοκάθεται στο τραπέζι της κουζίνας όπου έχει μια μεγάλη φρουτιέρα με πορτοκάλια. Παίρνει ένα πορτοκάλι στο χέρι του και ρωτάει όλος αβρότητα:
Γκουσγκούνης: Πορτοκάλι θέλεις;
Γκόμενα: Όχι.
Γκουσγκούνης: Να σε γαμήσω θέλεις;
Γκόμενα: Δεν έχω πρόβλημα…

ΣΚΗΝΗ 13
Και πάλι ως υδραυλικός έρχεται στο σπίτι μιας τσαχπίνας. Εκείνος στρογγυλοκάθεται, ως είθισται, στο τραπέζι της κουζίνας όπου ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Γκόμενα: Καφέ θέλεις;
Γκουσγκούνης: Ναι, απαντά ο Μεγάλος.
Γκόμενα: Πως τον πίνεις;
Γκουσγκούνης: Πολλά βαρύ και όχι, με δύο φουσκάλες.
Γκόμενα: Είσαι και μερακλής!
Γκουσγκούνης: Έχεις και γαμώ τις κωλάρες, θα σε γαμήσω!

ΣΚΗΝΗ 14
Ο Γκουσγκούνης γυρνάει στο σπίτι κουρασμένος (έφτιαχνε υδραυλικά)! Aφήνει την τσάντα με τα σύνεργα κάτω. Χαιρετάει βαριεστημένα την γυναίκα του και την ρωτάει.
Γκουσγκούνης: Τι φαΐ έχει;
Γκόμενα: Δεν έκανα φαΐ, απαντά εκείνη απολογητικά.
Γκουσγκούνης: Τι; Δεν έκανες φαΐ; Θα σε γαμήσω!

ΣΚΗΝΗ 15
Ο Γκουσγκούνης παίζει τον ρόλο του πατέρα! Έρχεται η κόρη του στο σπίτι με μια καινούργια φίλη της. Κάθονται στον καναπέ. Έρχεται και ο Αρχηγός στο σαλόνι και τις βλέπει. Κάθεται και αυτός, χωρίς να πει τίποτα, κοντά τους. Περνάει ένα λεπτό απόλυτης ησυχίας (δεν έχουν ανταλλάξει κουβέντα μέχρι τότε). Ξαφνικά, ο Μεγάλος, γυρνάει προς την φίλη της κόρης του και την ρωτάει:
Γκουσγκούνης: Τον παίρνεις απ' τον κώλο;
Κόρη: Μπαμπά τι είναι αυτά που λες;
Γκουσγκούνης: Προσπαθώ να σπάσω τον πάγο!

ΣΚΗΝΗ 16
Ο Γκουσγκούνης παίζει τον ρόλο του πιτσαδόρου!
Γκουσγκούνης: Έφερα τις πίτσες.
Γκόμενες: Μα δε παραγγείλαμε πίτσες.
Γκουσγκούνης: Παραγγείλατε, δε παραγγείλατε, εγώ θα σας γαμήσω!

JUKE-BOX

Mουσική επένδυση του post το κομμάτι " Νύχτες στο Μπαχρέιν" από τη μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου για την ταινία ΝΟΥΡΑ-ΝΟΥΡΑ, που δεν έγινε ποτέ.

ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ

Εκτακτο post απόψε.... Το juke-box έριξε το δίφραγκο στη σχισμή ν' ακούσει ένα ωραίο λαϊκό τραγούδι.... Παίζει ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Τσιτσάνη " ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ..."... Εκτός από την εκτέλεση της Σωτηρίας Μπέλλου και του ίδιου του συνθέτη, υπάρχει και η εκτέλεση του Στέλιου Καζαντζίδη. Μεγαλειώδης !! Αφιερωμένο στους φίλους !!!!



Σαν απόκληρος γυρίζω
στην κακούργα ξενιτιά
περιπλανώμενος, δυστυχισμένος
μακριά απ΄της μάνας μου την αγκαλιά

Κλαίνε τα πουλιά για αέρα
και τα δέντρα για νερό
κλαίω μανούλα μου
κι εγώ για σένα
που έχω χρόνια να σε δω

Πάρε Χάρε την ψυχή μου
ησυχία για να βρω
αφού το θέλησε η μαύρη μοίρα
μεσ΄τη ζωή μου να μην χαρώ

VENCEREMOS

Οι δημοτικές εκλογές πλησιάζουν και με αφορμή αυτές θυμήθηκα το ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟ. Ο αναρχο-ροκάς από την Κοζάνη, περιφερόμενος στα Εξάρχεια να πουλάει τα τραγούδια του σε κασέτες , να βγάλει κανένα ψιλό για να ζήσει.

Γιουσουρούμ

Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες
και μεντεσέδες κρατάνε τη γη
γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες
και στον κουβά τους αράζεις εσύ
αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή
αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί
και η ελπίδα μας έχει θαφτεί
σαν τον Ντορή μέσ' στο παχνί.

Πάγωσε η ψείρα μου και παραπαίουσα
μ' ένα τικ τακ μου ματώνει τ' αυτιά
όλα με πρόγραμμα όλα με σχέδιο
πρωτοκολλήσανε τον έρωτα
και θες να πετύχω με μια μπαταριά
χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
για να σου χαρίσω μαντάτα καλά
να 'χεις αγάπη μου λεφτά.

Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους
και μουρουνόλαδο για τα παιδιά
κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους
και θυσιάστηκες πατριωτικά
σου στέλνω μύνημα μ' ένα ταμ ταμ
να μαγειρεύεις με βιτάμ
κι ήσουνα γόησα κι έκανες μπαμ
κι εγώ σε ψάχνω στο χαμάμ.

Αδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας
στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
συνηθισμένοι ο καθένας στο ρόλο του
κι η φαντασία μας έχει χαθεί

Την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ.

Μία διαδήλωση δέκα μικρόφωνα
και τα μεγάφωνα στη διαπασών
χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα
κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν

Ξεπουληθήκαμε στο γιουσουρούμ
για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
κι ο εαυτούλης σας πέταξε βζούμ
ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ.

Ω εποχή μού θυμίζεις τον Καίσαρα
κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα
τα τροχοφόρα με προσπερνούν
φεύγω να πάω να βρω στο Μπανγκόγκ
τον σύντροφό μου τον Κινκ-Κογκ
μές στο μυαλό μου βαράνε τα γκόγκ
μοιάζω με μπάλα του πινκ-πογκ

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ-ντούμ
σφαίρες ντούμ-ντούμ, σφαίρες ντούμ-ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.

Αφιερωμένο σ' όλους αυτούς τους φίλαρχους τύπους που θα διεκδικήσουν τη ψήφο μας στις επερχόμενες εκλογές. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο απαίσια σκηνή από αυτήν που θα ξαναδούμε την ερχόμενη Κυριακή. Κουστουμαρισμένοι τύποι, στημένοι από τα χαράματα στις αυλές των σχολείων-εκλογικών κέντρων, να σε κυττάν έντονα και διεισδυτικά , πριν μπεις για να ψηφίσεις, στις τσέπες (μην και δεν έχεις ψηφοδέλτιο να σου δώσουν), στα μάτια (να ικετεύσουν για την ψήφο σου), να προσποιούνται ότι σε ξέρουν χρόνια και το χειρότερο, να προσπαθούν να σε πείσουν την ύστατη στιγμή ότι είναι έτοιμοι να προσφέρουν θεάρεστο έργο και να καλυτερεύσουν την απαίσια καθημερινότητα σου.

Είναι λένε οι γνωρίζοντες η αποδοτικότερη στιγμή της σταυροθηρίας (Συμβουλή προς υποψηφίους).

Αλήθεια γιατί κατεβαίνουν τόσοι πολλοί υποψήφιοι? Η φιλαρχία του Ελληνα είναι η απάντηση άραγε? Το βόλεμα κι οι κουμπαριές?

Ξεπουληθήκαμε για ένα κουστούμ, φίλε, Ασιμε.

Ωραίο τραγούδι το Γιουσουρούμ, το είπε κι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, η καλύτερη όμως εκτέλεσή του είναι με το συνθέτη και τη Σωτηρία Λεονάρδου, δεύτερη φωνή.

Υμνησε και την εργασία ο Νικόλας..... Το φόρτε του άλλωστε...

Με μπαταρία

Εκπορνεύεσαι κουρέλι
στην μπορντελοκοινωνία,
ξεπουλάς και την ψυχή σου
για την υπεραφθονία,
στην καρδιά σου βάλαν φρένα,
το μυαλό σου παίρνει βύσμα
για χιλιάδες σαν εσένα
θα αρκέσει μια πρίζα.

Κι η πνευμονοκονίαση,
κι η πνευμονοκονίαση
κι αυτή θα έχει πάψει
ρομποτανθρωπομήχανση
και ξυπνοπνευματύπνωση
και χρυσωμένο χάπι.

Θα είσαι με μπαταρία
να εκτελείς εργασία
με σούπερ ενημέρωση,
τροφή και διασκέδαση
θα πλέεις σ' ευφορία.

Για κοιτάξτε με σακάτη
ένα έχω μόνο μάτι
μου ρουφήξατε το αίμα
μα ανυπόκριτο έχω βλέμμα.

Αποφασισμένος πάντα
στην προσωπικιά μου μπάντα
την ψυχή μου δεν πουλάω
και το δρόμο μου τραβάω.

Την πνευμονοκονίαση,
την πνευμονοκονίαση
εγώ τη συζητάω
ρομποτανθρωπομήχανιση
και ξυπνοπνευματύπνωση
δεν θέλω να την φάω.

Ξερνάω τη μπαταρία
δεν εκτελώ εργασία
δεν θέλω ενημέρωση,
τροφή και διασκέδαση
γουστάρω ελευθερία.

Το καλύτερο του τραγούδι, το λέει κι αυτό διφωνία με τη Σωτηρία Λεονάρδου, είναι το πιο ωραίο ΑΝΤΙ- τραγούδι που έχω ακούσει. Είναι πραγματικά αστείο ν' ακούς να τιμώνται για την προσφορά τους στην ειρήνη, στην προσφυγιά, στην πείνα, στη φτώχια, ο Γκίλμορ, ο Νταλάρας (γειά σου πρέσβη), ο Σων Πεν κλπ....Τα τσουτσέκια του συστήματος, οι φωνές που το ίδιο το σύστημα παράγει και επιλέγει να τα τοποθετεί δήθεν απέναντί του, για να παραμυθιάζει τα πρόβατα ότι υπάρχει αντίλογος.

Ακούστε το Νικόλα και θα καταλάβετε τι εννοώ :

ΕΓΩ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΟΥ

Εγώ με τις ιδέες μου
κι εσείς με τα λεφτά σας,
νομίζω πως τα θέλετε
μονά ζυγά δικά σας,
δε θέλω την κουβέντα σας
ούτε τη γνωριμιά σας.
Θα τραβήξω το δρόμο μου όσο πάει
κανένα δε θ' αφήσω εμένα να κερνάει,
θα με χρίσω ιππότη και Τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω
σας λέω και γκουντμπάι.

Και οι θεοί σαν πείθονται
εάν υπάρχει ανάγκα,
για πόλεμο δεν έκανα ποτέ εγώ το μάγκα
και ούτε νεροπίστολο δεν έχω στην παράγκα.

Θα χτυπήσω εκεί που σας πονάει,
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
Θα απολύσω κι όποιον με περιγελάει,
χιλιάδες δυό αλήθειες ο πόνος μου γεννάει.

Εγώ στα δίνω έτοιμα
κι εσύ τα θες δικά σου
λιγούρα που σε έδερνε
παρ'όλα τα λεφτά σου
και ούτε στο νυχάκι μου
δε φτάνει η αφεντιά σου.

Δε σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
χωρίς καμιά ουσία
εσύ θα τα τινάξεις
Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΚΑΝ ΤΟ ΛΟΓΟ
ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΥΠΟΤΑΞΕΙΣ...

Ο Νικόλας Ασιμος δεν ήθελε -δεν μπορούσε να ανακατευτεί με τη δισκογραφία. Λέει σ' ένα τραγούδι του, "Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ" γι΄αυτό :

Με πείσανε να γίνω ρεβιζιονιστής

και να γυρίσω δίσκο

θα' ρθει όμως καιρός

που και συ θε να πειστείς

πως έτσι δεν τη βρίσκω

Τι να κάνω ήτανε γραφτό

θέλω δεν το θέλω

ό,τι τραγουδώ να το πουλώ να ζήσω.....

Τελικά βέβαια είχε πειστεί κι έβγαλε 2-3 δίσκους , μέχρι που αυτοκτόνησε και απάλλαξε τον ωραίο αυτό κόσμο, τον αγγελικά πλασμένο από την ενοχλητική παρουσία του. Αφησε πίσω του μερικά ωραία τραγούδια και τη σκιά του να πλανιέται ακόμα στα Εξάρχεια. Τρελλός, γραφικός, αναρχικός... επίθετα να θέλετε να βρούμε κι άλλα !!

Το post το αφιερώνω στο φίλο μου Ηλία, υποψήφιο δήμαρχο Αστακού Αιτωλοακαρνανίας.

Καλή επιτυχία και

Aποκομμένος απ' όλους κι απ' όλα
σε μαγεμένη τροχιά
πήρα το δρόμο να φύγω, μα ήρθα
τίποτα δε μ' ακουμπά
στον παράξενο μου χρόνο

Ξέρουμε πως είναι ψέμα
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
να σ' αγκαλιάσω ,να μ' αγκαλιάσεις
να ξεγελιέσαι, να ξεγελιέμαι
Σα ζευγαρώνουν δυο βεγγαλικά
μοιάζουν με μηνύματα τηλεπαθητικά
στων προσώπων μας τις ζάρες

Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες ,
δίχως καβάντζα καμιά
ντύθηκε η μέρα τα γούστα της νύχτας
και η ψυχή μου πηδά
στου απέραντου τη ψυχρά

Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια,
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια
σύρε κι έλα να με λούσεις
κι ας είμαι της καθαρευούσης
να σ' αγαπήσω να μ' αγαπήσεις
έστω για λίγο για τοσοδούλι
Δρεπανηφόρα άρματα περνάν
στις τσιμεντούπολης του θανάτου το συμβάν
ασυγκίνητο σ' αφήνει

Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα
θωρακισμένε καιρέ
με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα
σε πλησιάζω , μωρέ
μ' αυταπάτες πια δεν έχω

Ξέρουμε πως είναι ψέμα,
μα ας γίνουμε τα δυο μας ένα
δες θα φτιάχνουμε στιχάκια
να περπατάν σαν καβουράκια
πλάγια κι ακριβά τα χάδια
φως αχνό μες στα σκοτάδια

Μ' ένα μου πήδο θα σε ξαναβρώ
στο μαγκανοπήγαδο της ήττας μου περνώ
Venceremos, Venceremos

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗΣ

Ο συνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής έφυγε από κοντά μας πριν λίγο καιρό. Μείναν μόνο τα τραγούδια του κλεισμένα σ' ενα συρτάρι της καρδιάς μας. Οταν τ΄ ανασύρουμε, μαζί μ' αυτά θα βγαίνουν καλές και κακές αναμνήσεις μιας άλλης εποχής.

Μαζί του έφυγαν ανεπιστρεπτί και τα παιδικά μας χρόνια, όπως εύστοχα είπε ο Σπύρος Παπαδόπουλος σ' ένα αφιέρωμα στην κρατική τηλεόραση.

Ο Σταύρος τέκνο της Θεσσαλονίκης. Θυμάμαι ήμουν 5-6 χρόνων όταν τραγουδούσα το :

"Μου ξανάρχονται ένα-ένα χρόνια δοξασμένα, νάτανε το '21 νάρθει μια στιγμή..." κι ο μακαρίτης ο πατέρας μου ,ενώ μ' έκανε βόλτες, μου έδειχνε ένα χαμόσπιτο 2-3 στενά κάτω από το δικό μας σπίτι και μου 'λεγε: "Αυτός που τόγραψε αυτό το τραγούδι, ο Σταύρος Κουγιουμτζής, έμενε εδώ πριν λίγα χρόνια.".

Ηταν η μεγάλη του επιτυχία που τον έκανε γνωστό. Είχε φύγει από τη γειτονιά μου ο Σταύρος, συγκινήθηκα όμως όταν τη μέρα της κηδείας του είδα "το πένθιμο χαρτί" κολλημένο στην κολώνα της ΔΕΗ της γειτονιάς μου.

Ο ίδιος όταν ρωτήθηκε τι θυμάται από τα παδικά του χρόνια είχε απαντήσει : "Θυμάμαι να είμαι φτωχός, πολύ φτωχός".

Τα τραγούδια του Σταύρου, όλα γνωστά. Σπουδαία τραγούδια, πάνω στα οποία βάσισε την καριέρα του ο Γιώργος Νταλάρας. Ηταν η εποχή που ο κόσμος είχε αρχίσει να εγκαταλείπει τα βαριά λαϊκά, είχε γίνει ήδη η στροφή στο έντεχνο τραγούδι κι ο Κουγιουμτζής κέρδισε τις καρδιές του κόσμου με τις μελωδίες του.

Πολύ αργότερα ανακάλυψα ότι ο Κουγιουμτζής δεν είχε γράψει μόνο τα τραγούδια του Νταλάρα. Ενας από τους πολύ αγαπημένους μου δίσκους έγινε :

Ο τίτλος του δίσκου "ΜΙΚΡΑΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ" από ένα μελοποιημένο ποίημα του Τάσου Κόρφη, το ερμηνεύει εξαιρετικά ο Αντώνης Καλογιάννης:

Μικραίνει ο κόσμος

κι η θάλασσα γίνεται κήπος,

στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες,

μ' ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα,

σεντόνι λευκό χειρουργείου

σκεπάζει τ' ανήσυχα χέρια.

Μα εσύ ματωμένη καρδιά μου

και πάλι μαζί σου με πας

ταξιδιώτη με πας για ναυάγιο

Στον ίδιο πάντα δίσκο υπάρχει το γνωστό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου "Ο ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ", το τραγουδάει ο Γιάννης Μπογδάνος :

Σ΄αυτήν εδώ τη γειτονιά

σ΄αυτά εδώ τα μέρη

ο φωτογράφος θα 'πρεπε

να ήτανε ξεφτέρι

να' ταν τεχνίτης, μερακλής κι απ΄ομορφιά να ξέρει

Σ΄αυτήν εδώ τη γειτονιά, ας ήμουν φωτογράφος

να υπηρετώ την ομορφιά με τέχνη και με πάθος

Να' ρχονται ομορφοκόριτσα και λαϊκές παρέες

να παίρνουν πόζες όμορφες, καμαρωτές κι ωραίες

για εικοσιτετράωρες και εβδομαδιαίες

Η σύζυγος του η Αιμιλία (εξαιρετική κυρία) τραγουδά ένα ωραιότατο ποίημα του Κώστα Ριτσώνη

" ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ", σε ρυθμό αμανέ

Η έκπληξη βέβαια του δίσκου είναι ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος που απαγγέλει τραγουδιστά δυό ποιήματά του , ένα απ΄τα οποία το : "ΜΠΑΤΙΡΗΜΕΝΟ ΚΟΥΡΕΙΟ"

Μπατιρημένο κουρείο

Σάββατο βράδυ χωρίς δουλιά

Μπατιρημένο κορμί

Σάββατο βράδυ χωρίς έρωτα

Ο δίσκος δεν είναι ΤΟ αριστούργημα. Είναι όμως μια αξιοπρεπής δουλιά ενός συνθέτη που πάντα ήταν συνεπής, είχε δικό του τρόπο γραφής, δεν κυνηγούσε το σουξέ κι όσο δεν το κυνηγούσε, τόσο του 'ρχονταν.

Ωραίοι οι δίσκοι του με τον Νταλάρα " ΝΑ' ΤΑΝΕ ΤΟ 21" ," ΗΛΙΟΣΚΟΠΙΟ" ," ΜΙΚΡΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ", "ΤΑ ΨΗΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ", " ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ", ΤΡΕΛΛΟΙ ΚΑΙ ΑΓΓΕΛΟΙ", τη Χάρις Αλεξίου " ΛΑΙΚΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ", το Δημήτρη Μητροπάνο "ΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΑ ΜΑΣ" , , τον Κώστα Σμοκοβίτη " ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΜΑΣ " , τη Βίκυ Μοσχολιού " ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ".

Το κύκνειο άσμα του στη δισκογραφία " ΕΒΡΕΧΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ", κυκλοφόρησε το 2000, τραγουδούν η κόρη του Μαρία, ο Γιώργος Χριστοδούλου και σε 3 τραγούδια ο Γ. Νταλάρας, ο οποίος, προς τιμήν του, όλα αυτά τα χρόνια δεν ξέχασε την προσφορά του μεγάλου του δασκάλου.

Σταθερό στην προτίμησή μου εδώ και πάμπολλα χρόνια, ένα ερωτικό και λυρικότατο τραγούδι του(αν και λαϊκούρα ως προς τη μουσική !!!), με στίχο του Μανώλη Ρασούλη, το οποίο είχε γραφτεί για τον Καζαντζίδη, αλλά τελικά το είπε ο Λεωνίδας Βελλής :

Με σένα πλάι μου ανοίγουν δρόμοι,
φοβούνται οι νόμοι,
οι άνθρωποι γελούν
Με σένα πλάι μου,του κόσμου αχτίδα,
πεθαίνει η ελπίδα και τη ζωή τη ζουν.

Μα όταν βρίσκομαι μαζί σου αγκαλιά
δεν ξέρω τίποτα, δεν είμαι για κανένα.
Και όσο χάνομαι, μοιάζω με σένα,
εσύ με μένα, οι δυο με μια φωτιά.

Με σένα πλάι μου μακριά ένα αμάξι
είναι εντάξει κι ας πέφτει στο γκρεμό
με σένα πλάι μου ξανανεβαίνει,
θαύμα συμβαίνει και "γεια" στον οδηγό.

Μα όταν βρίσκομαι μαζί σου αγκαλιά
δε θέλω τίποτα, δεν είμαι για κανένα.
Και όσο χάνομαι, μοιάζω με σένα,
εσύ με μένα, οι δυο με μια φωτιά

Το καλύτερο κατά τη γνώμη μου τραγούδι του σε στίχους δικούς του είναι αυτό που ακούγεται στο σύντομο αυτό αφιέρωμα στο μεγάλο συνθέτη. "ΕΝΑΣ ΚΟΜΠΟΣ Η ΧΑΡΑ ΜΟΥ", που περιλαμβάνεται στο δίσκο "ΟΤΑΝ ΑΝΘΙΖΟΥΝ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ", όπου τραγουδούν ο Γ. Νταλάρας και ο Γιάννης Καλατζής.

JUKE-BOX

Δεν θα ήταν υπερβολικό να πω ότι ο Κουγιουμτζής μ' έμαθε να τραγουδάω. Οι μελωδίες του είναι πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μου και τις ανασύρω πολλά κυριακάτικα μεσημέρια, αναπολώντας την εποχή που ο Σταύρος μέσω του ραδιοφώνου , μοναδικού μέσου ν' ακούς μουσική τότε, έφτανε στ' αυτιά μου και πλημμύριζε την ψυχή μου με τα τραγούδια του, τα κυριακάτικα μεσημέρια του παρελθόντος.

Μικραίνει ο κόσμος αείμνηστε Σταύρε Κουγιουμτζή.

MAREA

Ακούγεται (!!!!!) το ωραίο ποίημα του Νίκου Καββαδία " Marea". Στα ελληνικά σημαίνει "παλίρροια", μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο, τραγουδούν ο Χρήστος Θηβαίος και ο Γιάννης Κούτρας, από τον πρόσφατο "ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ"

Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα ,τσίρκο του Seurat

Πυξίδα γέρικη ,ataxie locomotrice
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κι οι τρεις
να λύσει τ' άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα

Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες
Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες
μας πρόδωσε μ' ένα πνιγμένο του Νορόνα

Πουλιά στα ξάρτια ,καραντί , στεριανή ζάλη
χελιδονόψαρα , πνιγμένου δαχτυλίδι
Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ' αστεία

To juke-box κατάφερε μετά από τη βοήθεια της εξαίρετης φίλης και αναγνώστριάς του Composition Doll να έχει και ηχητική παρουσία.

Το τραγούδι επομένως δικαιωματικά, είναι αποκλειστικά αφιερωμένο σ΄αυτήν.

Το juke-box ταυτόχρονα δράττει την ευκαρία να της ευχηθεί καλή δύναμη και καλή επιτυχία με το συνδυασμό " ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ" στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές στον Πειραιά.

Πειραιώτες και Πειραιώτισσες που διαβάζετε (κι ακούτε πλέον το juke-box) ρίξτε την ψήφο δαγκωτή στο εξαίρετο αυτό πλάσμα, σπανίας ομορφιάς, ποιητικού ταλέντου, υψηλής αισθητικής, αδαμάντινου χαρακτήρος (φτάνουν αυτά ή να πω κι άλλα?)

Επισκεφθείτε την εδώ και είμαι βέβαιος ότι το ελάχιστο που θα σκεφθείτε είναι να την ψηφίσετε.

JUKE-BOX

Το τραγούδι αυτό πάνω στο υπέροχο ποίημα του Καββαδία δεν νομίζω να χρειάζεται σχόλια. Σε ταξιδεύει από μόνο του . Είναι αξιοπερίεργο πως ενώ δεν καταλαβαίνεις σχεδόν ούτε μια λέξη, δεν βγάζεις ένα νόημα κι όμως σε πιάνει... (Ιχνηλάτη βοήθα μ' αυτά τα ποιητικά-τα δικά μου τα εξάντλησα για την Ντόλλυ!!! ). Καλό ταξίδι σε όλους !!!

Σημείωση : Το άσμα ακούγεται με Internet Explorer και Maxthon, απορρίπτει τον Γκοτζίλα ( Mozilla)