Παρασκευή, Δεκεμβρίου 29, 2006

ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ ΤΟ ΦΤΕΡΟ



Σας αποχαιρετώ για τη χρονιά αυτή μ΄ ένα ωραίο καινούριο τραγούδι των Θάνου Μικρούτσικου- Αλκη Αλκαίου, από τον καινούριο τους δίσκο " ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΟΝΑΧΟΙ" . Τραγουδάει ο ίδιος ο συνθέτης.
Ενα ταξιδιάρικο τραγούδι, γιατί όποιος δεν ταξιδεύει είναι " ο ζων νεκρός της μνήμης μας" !!

Ώρες αργόσυρτες σα φορτωμένα κάρα,
απ’ τα ηχεία ψιχαλίζει μια κιθάρα
φύτρωσαν κάκτοι και λωτοί στην κορδιλιέρα
κι εσύ κλειστός σε μια καμπίνα, φεύγεις πέρα.

Οι έρωτες σου καρυδότσουφλα στο κύμα,
μα στον ασύρματο καιρό δεν πέφτει σύρμα.
Ο τόπος σου σ’ ακολουθεί όπου κι αν πας,
σ’ ένα παιχνίδι για χαμένους ξενυχτάς.

Άστρο του Ωρίωνα, φεγγάρι του Τοξότη,
είπαν μια άγνωστη φωτιά σ’ έχει δεσμώτη,
που δεν τη σβήνουν χίλια κολασμένα μπάρκα,
μα στης γοργόνας το φτερό, η αιώνια τσάρκα.

Στον Ινδικό πλοία παλιά, φουνταρισμένα,
ιθαγενείς μασάνε φύλλα ξεραμένα
και για μουσώνες σου μιλούν στο νότιο σέλας,
ναύτες που πέρασαν τα σύνορα της τρέλας.

Μια σούπα ο κόσμος και ο νους τρύπιο κουτάλι
κι εσύ στης θάλασσας για πάντα την αγκάλη...
δακρύζεις κήπους με παράξενα λουλούδια,
για μάτια πρόστυχα κεντάς άγια τραγούδια

Κι εγώ που ξέχασα ποιος είμαι, που πηγαίνω,
λαθρεπιβάτης σ’ ένα πλοίο παροπλισμένο.
Απόψε σ’ άκουσα να λες απ’ τα ηχεία,
για να χαράξεις μες στο πουθενά πορεία,
ΧΟΡΕΨΕ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ ΤΟΥ ΚΑΡΧΑΡΙΑ


Το JUKE-BOX , σας ευχαριστεί για τη συμμετοχή σας κι εύχεται σ' όλους, φίλους και περαστικούς, " ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ"

Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006

ΣΤΟΥ ΑΔΑΜ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ...

Βαριέμαι να γράψω σήμερα, γιορτινή μουργέλα μάλλον, αλλά άκουσα κάποιους καινούριους δίσκους που κυκλοφόρησαν κι είπα να σας ενημερώσω..
Το "ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΟΝΑΧΟΙ" του Θάνου Μικρούτσικου σε στίχους του Αλκη Αλκαίου. Τραγουδούν οι Μανώλης Μητσιάς, Χρήστος Θηβαίος, Μαρία Σπυροπούλου κι ο συνθέτης.



Δύναμη,εξαιρετικός δίσκος, σπουδαίοι στίχοι του Αλκαίου, αλλά θέλει μελέτη, δεν μπορώ να τον παρουσιάσω ακόμα...
Μ' άρεσαν σε πρώτη ακρόαση τα : "ΑΡΓΩ", "ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΤΑ ΜΑΓΙΑ", " ΤΗΣ ΓΟΡΓΟΝΑΣ ΤΟ ΦΤΕΡΟ", αλλά στην τρέχουσα ψυχοσύνθεσή μου, αυτό που έβαλα να ακούγεται κιόλας, άρεσε περισσότερο, μουσικά τουλάχιστο, το :

ΣΤΟΥ ΑΔΑΜ ΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ

Η μέρα απλώνει σύρματα κι η νύχτα μαύρα δίχτυα
Έχω ξεχάσει τι ζητώ,στην τρύπια μας την κιβωτό
σκαρώνω παραμύθια.

Ντέρτια μονά, διπλά ποτά και τρίδιπλα τσιγάρα
πίνεις εσύ κι εγώ μεθώ,
σκοντάφτεις και παραπατώ
στου κόσμου την αντάρα

Τα σωστά μας και τα λάθη,
στης αγάπης το καλάθι
κι είναι ετούτο το ταξίδι, δίχως γυρισμό.
Στου Αδάμ την εξορία, μάθαμε την ιστορία
και στο τέλος ποιος πληρώνειτο λογαριασμό

Η νύχτα φέρνει όνειρα κι η μέρα τα σκορπάει
στης αγοράς το σαματά μια πεταλούδα με κρατά
στον ουρανό με πάει
θεούς και δαίμονες καλώ σ’ αυτό το μεθοκόπι
στου τραγουδιού μας τη στροφή,
να γίνουν οι άνθρωποι θεοί και οι θεοί ανθρώποι

Τα σωστά μας και τα λάθη,
στης αγάπης το καλάθι
κι είναι ετούτο το ταξίδι, δίχως γυρισμό.
Στου Αδάμ την εξορία, μάθαμε την ιστορία
και στο τέλος ποιος πληρώνει το λογαριασμό


Αν όμως θέλετε κάτι ξεχωριστό πραγματικά, να το δωρίσετε στον εαυτό σας ή σε αγαπημένα πρόσωπα, θα σας προτείνω το δίσκο του Νότη Μαυρουδή, σε στίχους του Ηλία Κατσούλη με τίτλο " CARTE POSTALE "... κι αυτός θα μελετηθεί και θα παρουσιαστεί από το JUKE-BOX, όταν θα 'χει κέφια...

Καλά να περνάτε...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

ΤΟ ΒΑΛΣ

Είχαν περάσει κιόλας 20 χρόνια από τότε....
Χριστούγεννα 1999, το ξέθαμμα σε κάποια ηλικία γίνεται σπορ...
Δεν ήξερα που είσαι, τι ζωή κάνεις, 20 χρόνια δεν είχα καμιά επαφή...
Αεροπλάνο κι ένα τρένο μ' έφρε πάλι.... όχι το ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ...... γέρασα πολύ για τέτοιες περιπέτειες...
Φορτώθηκα δώρα, λες κι ήθελα να εξαργυρώσω 20 χρόνια και κείνο το τελευταίο γράμμα σου με το φύλλο λεβάντας μέσα....
Ξανθό το μαλλί και πολύ μακρύ.... σε ρώτησα...μου δίνει δύναμη, είπες....
Δυνατή παρά το καραβοτσάκισμα που σου επιφύλαξε η ζωή...
Εφτιαχνες ωραία πράγματα ξανά,το είχες στο αίμα σου, σε αντίθεση με μένα που οι κατασκευές δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου...
Πάλι με κυττούσες με κείνο το φοβερό βλέμμα... δασκαλίστικο κι αυστηρό.... θηλυκό Μέτερνιχ σ' αποκάλεσα....
Είσαι πραγματικός? είσαι ειλικρινής? τι γυρεύεις εδώ? Μ' αρέσει που ξανάρθες, αλλά έχω τις γάτες μου πλέον....
Δεν είχα απαντήσεις....
Ενα βαλς θέλω να χορέψουμε ψέλισα... είμαι και γαμω-χορευτής, δεν έχω την παιδεία σου στα πιάνα και στους χορούς....
Ο Στράους μου πέφτει βαρύς, έφερα ένα του Πέτρου Βαγιόπουλου, σε στίχους του φίλου μου, του Μανόλη Ρασούλη....
Ηλθα να χορέψω ένα βαλς και θα φύγω.....


Σου άρεσε το τραγούδι, θύμωσες όμως... δεν το χορέψαμε ποτέ...

ΤΟ ΒΑΛΣ

Ο παγωμένος Δούναβης της καρδιάς μου
σταμάτησε ξαφνικά να κυλά.
Τα νερά του δεν πήγαιναν πουθενά.
Κι ό,τι αγάπησα και μ' αγάπησε,
νόμισα πως χάθηκε στα σκοτεινά και παντοτινά

ώσπου ξανάρθες και μου' δωσες το χέρι
Ελα, προστάζεις, η αγάπη είναι φωτιά.

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου, σα γέλιο ενός μωρού

Κι έτσι θα μείνω ζωντανός
ως το τέλος Δεκέμβρη του ΄99, μεσάνυχτα ακριβώς,
να κρατήσω τον όρκο που έχω δεθεί
το βαλς που σου υποσχέθηκα
και να υπάρχει μόνο αυτή η στιγμή, η ιερή στιγμή που....

νιώθω σαν φλόγα καθώς σε στροβιλίζω,
ρόδο που καίει, φωτίζει όλη τη γη

Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σα γέλιο ενός μωρού.
JUKE-BOX: Το "ΒΑΛΣ" είναι η συνέχεια στο post Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ. To τραγούδι "το Βαλς", περιλαμβάνεται στο δίσκο των Πέτρου Βαγιόπουλου-Μανόλη Ρασούλη, με τίτλο "ΣΕΛΟΤΕΙΠ" ,έκδοσης του 1997.Τραγουδά ο Ορφέας Περίδης, κι απαγγέλει ο Μανόλης Ρασούλης.
Για γυναίκα είναι γραμμένο, μια σύντομη γνωριμία σ' ένα καφενείο στην Κρήτη...
Συνεχίζεται...

Τρίτη, Δεκεμβρίου 19, 2006

ΕΡΗΜΙΑ

O τελευταίος χρονολογικά δίσκος του Μίκη Θεοδωράκη, με τίτλο "ΕΡΗΜΙΑ" κυκλοφόρησε αρχές του 2006, σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, ενορχήστρωση του Σταύρου Ξαρχάκου και τραγουδιστές τη Μαρία Φαραντούρη και το Μανόλη Μητσιά.
Γράφει ο Μίκης στο σημείωμα του δίσκου: " Η Ερημιά μέσα στη διαδρομή μου στο ελληνικό τραγούδι κλείνει ένα κύκλο που ξεκίνησα με τον Επιτάφιο το 1960..... Μ' αυτόν τον 77ο κύκλο τραγουδιών μου, μέσα από χίλιες δυό αναζητήσεις και μεταμορφώσεις από κύκλο σε κύκλο οδηγούμαι και πάλι στα ήρεμα και γνώριμα νερά των τραγουδιών με τα οποία ξεκίνησα πριν 45 χρόνια και που βρέθηκαν από τότε στις καρδιές και στα χείλη χιλιάδων απλών ανθρώπων ".

Το Μίκη βέβαια δεν είναι να τον πολυπιστεύεις, όταν λέει ότι κλείνει ο κύκλος του με την Ερημιά. Στο σημείωμα του ο Ξαρχάκος, γράφει : " Οταν τελείωσα την ηχογράφηση πήρα τον Μίκη στο τηλέφωνο "ξέρεις κάτι?" του είπα, "έχεις ταλέντο να γράφεις λαϊκά τραγούδια, γιατί δε συνεχίζεις ? " και αυτός με το γνωστό του χιούμορ απάντησε: " Μα τώρα άρχισα!".

Η Ερημιά περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια του μεγάλου συνθέτη, λαϊκά, που τα λέει ο Μητσιάς και μπαλλάντες με τη Φαραντούρη. Είναι φανερό ότι κάποια από αυτά τα είχε στο συρτάρι από παλιά . Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος δεν χρειάζεται νομίζω συστάσεις και κριτική. Σ' αυτό το δίσκο είναι αναγνωρίσιμος, όπως και στα παλιότερα του έργα,τρυφερός , με την απαράμιλλη χρήση της τεχνικής των λαϊκών εικόνων και το γνώριμο πια λεξιλόγιο του : φεγγάρια, ήλιοι,πουλιά, Χάρος, ζεϊμπέκικα :
ΒΑΡΔΙΑ
Επιασε βάρδια το φεγγάρι
Κρύψου μην τύχει και μας δει
για θα το πει μετά στ' αστέρια
και θα το μάθει όλη η γη

Κρύψου μεσ' τα πυκνά μαλλιά σου
όπως στο δάσος το πουλί
και κράτα με στην αγκαλιά σου
γιατί κουράστηκα πολύ.

Κουράστηκα να σε γυρεύω
σε θάλασσες και σε στεριές
σταλιά-σταλιά να σε μαζεύω.

Οι δύο πολύπειροι ερμηνευτές σε γνώριμα μονοπάτια, με την μαεστρική καθοδήγηση του Στάυρου Ξαρχάκου, είναι λιτοί και αποδίδουν με τον καλύτερο τρόπο τις μελωδίες του Μίκη. Τέτοια τραγούδια ο Μίκης έχει γράψει καμιά δεκαριά τσουβάλια βέβαια, αλλά αυτό δεν αναιρεί την αξία τους:
ΤΟ ΓΕΡΑΚΙ

Βαριά με δέρνει τ' ανεμοβρόχι
χαρά στον που έχει μια φυλακή
για να κουρνιάσει και να ξεχάσει
αχ,τη ζωή του την άδικη

Με το γεράκι θα γίνω ταίρι
και με τ'αγρίμια σταυραδερφός
γιατί η καρδιά μου μονάχα ξέρει
θεριό που είναι ο άνθρωπος

Βαριά με δέρνει ανεμοζάλη
κανείς "χαλάλι" δεν μου' χει πει
παντού είμαι ξένος, χαρακωμένος
απ΄το σκοτάδι και τη σιωπή.
Το τραγούδι είναι αφιερωμένο στο Γιάννη Κυριακίδη (υποθέτω είναι ο Θεσσαλονικιός φωτογράφος).
Ενδιαφέρουσα βέβαια η άποψη του στιχουργού για το " ζεϊμπέκικο", όπως κατατίθεται σ' ένα γρήγορο ζεϊμπέκικο που λέει ο Μητσιάς :
ΣΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ ΓΡΗΓΟΡΗ

Στο ζεϊμπέκικο Γρηγόρη
δεν υπάρχουνε μαστόροι

Ρώτα αν θες και το Σαράντο
η καρδιά κάνει κουμάντο


Ο ζεϊμπεκάς δε φτιάχνεται
Γεννιέται κάποιο βράδυ
κάποια βραδιά που χάνεται
κι απ΄την ψυχή του πιάνεται
να διώξει το σκοτάδι

Στο ζεϊμπέκικο Μιχάλη
δεν υπάρχουνε δασκάλοι

Μέτρα μεσ' τα βήματά μου
τα πικρά παράπονά μου

(Αφιερωμένο στο φίλο μου Πάνο)
JUKE-BOX: Ο δίσκος αν κυκλοφορούσε πριν καμιά 20αριά χρόνια θα ήταν μουσικό γεγονός κι όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, περιοδικά και εφημερίδες θα ασχολούνταν μαζί του. Τώρα πέρασε σχεδόν απαρατήρητος, μέσα από τους ρύπους που κατακλύζουν τα ΜΜΕ και την καταναλωτική μανία του νεοέλληνα. Δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε κάτι εντυπωσιακό, όμως για αυτούς που θυμούνται ακόμα πως είναι το καλό ελληνικό τραγούδι, νομίζω θα ξεχωρίσουν το δίσκο και θα τον ακούσουν πολύ ευχάριστα.Τέτοια τραγούδια μπορεί να κυκλοφορούσαν σωρηδόν παλιότερα, σήμερα όμως σπανίζουν κι αυτό τους δίνει μεγαλύτερη αξία. Οταν το άκουσα στο Μέγαρο στην παρουσίαση που έγινε στη Θεσσαλονίκη, πριν κυκλοφορήσει σε δίσκο, είχα εντυπωσιαστεί. Ο Σταύρος οργίαζε πραγματικά. Οι συντελεστές του δίσκου άλλωστε είναι "εθνική ομάδα" , όπως γράφει στο σημείωμά του ο Λ. Παπαδόπουλος !!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006

ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Εποχή για ταξίδια τα Χριστούγεννα....θυμήθημα τα Χριστούγεννα του 1979.... πήγα να βρω έναν έρωτα σην Αυστρία... ήμουν μόλς 17,5 χρόνων... έφυγα με το τρένο... " ξένος μέσα στα ρούχα μου και στο κορμί μου ξένος", το περίφημο " ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ" , 48 ώρες έκανε Θεσσαλονίκη- Σάλτζμπουρκ.... κι απο κει άλλες δυό ώρες για το Linz.... έφτασα την τρίτη μέρα, αφού στο μεταξύ με κλέψανε στο τρένο και δεν ήξερα καν που πάω και τι θα βρω..
Εφτασα.... ξημερώματα... μαύρος σαν τον καρβουνιάρη... Το πλάσμα ήταν εκεί βέβαια και με περίμενε... θυμάμαι την εικόνα, που μπήκα να πλύνω τα χέρια μου και κοιτούσε κρυφά από τη μισάνοιχτη πόρτα του μπάνιου... ήθελε μάλλον να διαπιστώσει κι αυτή ότι ήμουν πραγματικός....

Tα θυμάμαι κι αφιερώνω το τραγούδι στους δυό φίλους του juke-box, Βαγγέλη από την Αυστρία και Γιώργο από τη Γαλλία, που ανακάλυψαν, μέσω internet, το juke-box.
" ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ"....
Το τραγούδι έγινε επιτυχία το 1970 με τον Στράτο Διονυσίου... Ακούγεται σε ζωντανή ηχογράφηση με τον Ακη Πάνου από το δίσκο " ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ"

Στο σταθμό του Μονάχου που με πέταξε... άχου
η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου

'Οπου να' ναι σουρουπώνει το "ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ" θα φτάσει
να ' ταν και να κατεβάσει έναν φίλο ή γνωστό

Στο σταθμό του Μονάχου που με πέταξε ... άχου....
η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου...

Κάθε άνθρωπος και γλώσσα, ποιον εξέρω, ποιός με ξέρει,
αφιλόξενα τα μέρη, παγωμένες οι καρδιές...

Στο σταθμό του Μονάχου, που με ξέχασε.... άχου
η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου....

Δίπλα μου λαγοκοιμάται ένας χίππυ πεινασμένος,
ένας νέγρος μεθυσμένος, τα ναυάγια σωρό

Στο σταθμό του Μονάχου, που με ξέχασε άχου
η μαύρη μοίρα μου, μάνα κακομοίρα μου.

Καλές γιορτές παιδιά.... !!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006

ΧΡΩΜΑΤΙΖΩ ΠΟΥΛΙΑ

Το σημερινό post είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στη φίλη του juke-box, CITRONELLA, η οποία με πολλή υπομονή, αλλά και εξαιρετικό γούστο διακόσμησε το juke-box ενόψει Χριστουγέννων, καθώς ο υποφαινόμενος-μπλογκάρχης, λόγω ασχετίλας, επικαλέστηκε τη βοήθεια της, ως προς το τεχνικό μέρος, αλλά και την άψογη αισθητική της. Την ευχαριστώ και της αφιερώνω ένα ωραίο και συμβολικό τραγούδι (ελπίζοντας βέβαια να της αρέσει):

ΧΡΩΜΑΤΙΖΩ ΠΟΥΛΙΑ
Τόσα άστρα και γω να λιμοκτονώ
χρωματίζω πουλιά, χάρτινα πουλιά
και περιμένω να κελαηδήσουν
γιατί... χειμώνιασε

Τόσα άστρα και γω να λιμοκτονώ

Κάνε λοιπόν κύριε
νάχει κανείς ένα φίλο
δος του ένα σκυλί
ή ένα φανάρι του δρόμου
γιατί..... χειμώνιασε

Το τραγούδι είναι σε μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη, σε ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη, το τραγουδά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και είναι από το δίσκο " ΦΥΣΑΕΙ", για τον οποίο έγινε και παλιότερα κουβέντα και θα ξαναγίνει πιστεύω, γιατί πρόκειται για ένα αξιόλογο μουσικό έργο, πάνω στα ποιήματα ενός μεγάλου σύγχρονου ποιητή.
Υπενθυμίζω ότι τα τραγούδια του juke-box ακούγονται με Explorer, ο Μοτζίλας δεν τα παίζει γιατί δεν μπορεί να τ' ακούσει ο θείος Ισίδωρος ! Καλές γιορτές να έχουμε !!

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ


Γράφει ο Δήμος Μούτσης στην επανέκδοση του " ΑΓΙΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ" το Φλεβάρη του 1999 (η πρώτη έκδοση του δίσκου έγινε το Φλεβάρη του 1972) :

"Πέρασε πολύς καιρός από τότε. Μιλάμε για 27 χρόνια πριν... Το βρίσκω λοιπόν πολύ φυσικό να' χω ξεχάσει αρκετές λεπτομέρειες και κυρίως την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν όταν έγραφα αυτό το δίσκο. Πάντως, πρόθεση για μια καινούρια κι επαναστατική δουλιά, όπως αποδείχθηκε αργότερα ότι ήταν ο ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ, δεν είχα.Το λέω αυτό, πρώτον γιατί μια τέτοια σκέψη και είναι άγνωστη στο χαρακτήρα μου και δεύτερο και κυριότερο, γιατί ξέρω καλά πως οι καινούριες ιδέες και οι καινούριες μορφές σ' όλα τα είδη της Τέχνης έρχονται ως αποτέλεσμα κι όχι από πρόθεση."

Πόσο σωστά μιλάει ο Μούτσης, αλλά και πόσο σεμνά για ένα ιστορικό έργο της Ελληνικής μουσικής, που τάραξε τα νερά όταν κυκλοφόρησε και θεωρείται ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς στη δισκογραφία.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1972 στην επταετία, σε ποιήματα του Μάνου Ελευθερίου, με δυό νέους τραγουδιστές τότε, το Δημήτρη Μητροπάνο και την Πετρή Σαλπέα.


Η θεματολογία του δίσκου είναι η Μικρασιατική καταστροφή. Ο Μούτσης πάντως ισχυρίζεται ότι μέλημα του δεν ήταν η Μικρά Ασία και σε μια παρουσίαση του δίσκου το 1972 γράφει : " Ο ΑΓΙΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ είναι ένας συμβολισμός μιας τραγωδίας που περνάμε όλοι κάποτε, αλλά και ο συμβολισμός μιας αναγέννησης που ελπίζουμε ότι κάποτε θα έλθει".
Να και το ομώνυμο τραγούδι :

Στα εννιακόσια δέκα οκτώ
απ΄την Μικρά Ασία
μου' στειλες κάρτες με στρατό
και την Αγιά Σοφία

Κι αυτά συμβαίνουν στον καιρό
μα από τότε μέχρι εδώ
σπίτι μείναν μόνο δυό
ο Αγιος Φεβρουάριος κι εγώ

Πρόσφυγα σ' έριξαν εδώ
κι ο χάρος έξι βήματα
στα χρόνια που ήρθα να σε δω
μέσα στα παραπήγματα.

Οταν πήγαιναν, λέει πάλι ο Μούτσης, με τον Ελευθερίου για την παρουσίαση του δίσκου, τους πρόλαβε η μάνα του και τους δίνει μια πίτα. Τι είναι αυτό? τη ρωτάει ο Ελευθερίου κι απαντά η κυρία Μούτση :
" Πάρτε το παιδί μου να την προσφέρετε στους δημοσιογράφους. Πίτα του Αγίου Φανουρίου είναι, Αγιος.... Φανούριος κι ο δίσκος θα κάνει μεγάλη εντύπωση..."

Η μουσική του δίσκου είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη για την εποχή. Για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκε οκτακάναλο στην ηχογράφηση του δίσκου, γι αυτό τα μπουζούκια ηχούν περίεργα. Ο Μούτσης ισχυρίζεται ότι για τις μελωδίες πατάει στη λαϊκή παράδοση, αλλά είναι επηρεασμένος κι από τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα, δηλαδή την ποπ !!!! ( Αυτό φαίνεται περισσότερο ίσως στην εισαγωγή (το ορχηστρικό) του δίσκου και στο τραγούδι "ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ", που είναι γραμμένο για έναν Τηνιακό ναυτικό, φίλο του ποιητή).

Ο στίχος του Ελευθερίου, ζωντανεύει απλά και χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς, εικόνες από την προσφυγιά, την καταστροφή και τη διασπορά των προσφύγων στην Ελλάδα, με τις αναμνήσεις τους , κυρίως δε το μεγάλο και αναπάντητο "γιατί" που υπήρχε μέσα τους.

Ολα τα τραγούδια του δίσκου γίνανε πολύ γνωστά και χιλιοτραγουδήθηκαν. Επρεπε όμως να φύγει η χούντα και να περάσουν δύο χρόνια για να γίνει αυτό. Βλέπετε, η χούντα δεν ήθελε να θυμούνται οι ιθαγενείς, εθνικές ήττες. "Ο ΧΑΡΟΣ ΒΓΗΚΕ ΠΑΓΑΝΙΑ" θυμάμαι, ακούγονταν ολημερίς και ολονυχτίς από τους λιγοστούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής. Σε μένα πάντα άρεσε ιδιαίτερα " Η ΣΟΥΣΤΑ" :

Η σούστα πήγαινε μπροστά
κι ο μάγκας τοίχο-τοίχο
δεν έτυχε στα χρόνια αυτά
τίποτα να πετύχω

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές
του Αη Γιάννη, αχ πόσα ξέρεις και μου λες
που έχουν πεθάνει

Βρέθηκα πάνω στην κορφή
στ΄αγριεμένο κύμα
στης Σμύρνης την καταστροφή
στ' άδικο και στο κρίμα

Ωραιότατα τραγούδια βέβαια το " ΚΟΜΟΔΙΝΟ" με την Π. Σαλπέα, " ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΧΙΟ ΤΡΑΒΗΞΕ" με το Μητροπάνο, " ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΙΒΑΛΙ" και με τους δυό. Εξαιρετική μπαλλάντα το 'ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ".
Ο Μητροπάνος ουσιαστικά ξεκίνησε τη μεγάλη του καριέρα μ' αυτό το δίσκο. Ηταν φαντάρος τότε. Αρεσε στο Μούτση, όπως λέει ο ίδιος, γιατί τα είπε λιτά κι απέριττα σ' αντίθεση με τους άλλους λαϊκούς τραγουδιστές της εποχής " με τα πολλά φωνητικά τσαλίμια". Η Σαλπέα, τραγουδίστρια σε μπουάτ τότε, καλλίφωνη και ωραία κοπέλλα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Μούτση. Εμφανίστηκε σε δυό δίσκους ακόμα, με το Μητροπάνο στα " ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ" των Γ. Κατσαρού-Ηλία Λυμπερόπουλου και στον πολύ καλό δίσκο " ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΑΛΑΤΙ" των Μίμη Πλέσσα-Δ.Χριστοδούλου, με τον Αντ. Καλογιάννη και έκτοτε εξαφανίστηκε.
* JUKE-BOX
Ακούω το δίσκο αυτό κι έχω την εντύπωση ότι έχει γραφτεί σήμερα. Ο ήχος είναι φρέσκος πάντα, οι μουσικές του Μούτση, τα ποιήματα του Ελευθερίου και οι ερμηνείες των τραγουδιστών, ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Ο Δήμος Μούτσης είναι από τους πλέον αξιόλογους Ελληνες συνθέτες, αλλά δυσανάλογα παραγωγικός, σε σχέση με το μεγάλο του ταλέντο. Αντι-σταρ και τεμπελάκος ο Δήμος, αλλά μεγάλο κεφάλαιο για την Ελληνική μουσική.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΝΑΔΗΣ


O Αργύρης Κουνάδης είναι ένας σημαντικός συνθέτης που δημιούργησε κυρίως στη δεκαετία του 1970, αρχές της δεκαετίας του 1980. Ζούσε και ζει μόνιμα στη Γαλλία και είναι αδελφός του γνωστού "ρεμπετολόγου" Παναγιώτη Κουνάδη. Εγινε γνωστός από τη μουσική που έγραψε για μια από τις πρώτες σειρές της Ελληνικής τηλεόρασης το " ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ". Εκεί ακούγονταν το περίφημο άσμα " ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΒΗΣΣΥΝΙΑΣ" σε στίχους του Μάριου Ποντίκα, με τον Αντώνη Καλογιάννη :

Λαβομάνα στυλ και ανθοστήλες,
κράνη, πιάτα, ξιφολόγχες και αρβύλες.

Πήγα για να βρω καμιάν αντίκα
και τα όνειρά σου να πουλάνε βρήκα.
Στην Πλατεία Αβησσυνίας μεσ' τα παλιατζίδικα,
κάτω στο Μοναστηράκι με τα παπουτσίδικα.

Όλα τα παλιά, τα περασμένα
για ξεπούλημα στο δρόμο απλωμένα
πήρα ένα-δυο σε ευκαιρία,
θα πηγαίνουν στη σαλοτραπεζαρία.
Στην Πλατεία Αβησσυνίας μεσ' τα παλιατζίδικα,
κάτω στο Μοναστηράκι στα γανωματζίδικα.

Τούτη τη ζωή να σου στολίζουν,
περηφάνια περιττή να σε γεμίζουν
κι όταν πας να φας, θα τα θυμάσαι,
παχουλός και βολεμένος όπως θα 'σαι.
Στην Πλατεία Αβησσυνίας μεσ' τα παλιατζίδικα,
κάτω στο Μοναστηράκι με τα σουβλατζίδικα.

Κεφαλονίτης, επηρεασμένος από την επτανησιακή μουσική με τα πολλά δυτικά στοιχεία, αλλά και τη δροσιά τη νησιώτικη. Ωραίος και αντιπροσωπευτικός δίσκος του, με χορωδίες βέβαια, οι "Κεφαλονίτικες αριέτες" του 1971. Χρησιμοποιεί επίσης πολύ τη λατέρνα, δίνοντας στα τραγούδια του γλυκιά νοσταλγία.

Εχει αρκετούς δίσκους, πλην όμως με δυσκολία μπορείς να τους βρεις σήμερα.Κατάφερα να βρω κάποιους, σε cd, στα αζήτητα μεγάλων δισκοπωλείων. Θ αναφέρω ενδεικτικά μερικούς δίσκους του :

MADE IN GREECE ,έκδοσης του 1977, σε στίχους του Μάριου Ποντίκα με τον Αντώνη Καλογιάννη και τη μικρή χορωδία Αθηνών. Μεγάλο σουξέ εδώ το "do you like the Greece" με τον Α. Καλογιάννη, αφιερωμένο στα ελληνικά "καμάκια".

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ σε στίχους Γιώργου Καλαμαριώτη, έκδοσης του 1975, με τον Καλογιάννη, τη Λήδα και την αείμνηστη δημοσιογράφο Λιλάντα Λυκιαρδοπούλου. Εξαιρετικό το ομώνυμο τραγούδι :

Βράδιασε πάλι από νωρίς,
σκοτείνιασε η ψυχή μου
κι όλα μικραίνανε θαρρείς
κι ούτε να κλάψεις δεν μπορείς
ψυχή μου μοναχή μου...
Μακρινό, μακρινό ειν' το ταξίδι
κι ούτε φως, ούτε στασίδι

Δείξε μου δρόμο να σταθώ,
πέτρα να ξαποστάσω
καρδιά μου να σ' ακολουθώ
κι όπου με πας κι όπου βρεθώ
να φτάσω, πού να φτάσω
Μακρινό είναι το ταξίδι,
ούτε φως, ούτε στασίδι

Στις " ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ", έκδοσης του 1975, σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, τραγουδούν οι Ελένη Βιτάλη, Ελενα Κωστή, Στέλλα Γαδέλη κι ο Κύπριος Κώστας Καμένος, ο οποίος λέει και το καλύτερο ίσως τραγούδι του συνθέτη, τη "ΦΡΕΓΑΔΑ".

Το τραγούδι αυτό έγινε αργότερα επιτυχία με τον Αντώνη Καλογιάννη. Εξαιρετικοί οι στίχοι του Βαγγέλη Γκούφα για μια μεγαλοκοπέλλα που εξαντλεί τ' απομεινάρια της γοητείας της :

Ο καθρέφτης ζωγραφίζει το πορτραίτο της,
για τα κατσαρά της καίει το καμινέτο της,
φιγουρίνι ξεφυλλίζει κάνα φόρεμα,
ντεκολτέ να φανερώνει τ' άσπρα της λαιμά,
το κραγιόν τα δυό της χείλια βάφει κρεμεζί,
να τα δει τ' αγόρι απ΄τ' αντίκρυ μαγαζί.

Να τα δει να παραγγείλει ούζα δεύτερα
να φυτρώσουνε στον ήλιο κόκκινα φτερά,
κόκκινα φτερά στον ήλιο και καήκανε,
οι δραγάτες στο περβόλι μπαινοβγήκανε,
μέρα φεύγει κι άλλη μέρα κι ήτανε σαν'ψες
νυφικό που το 'χες τάξει και δεν το 'ραψες.

Προπολεμικιά φρεγάδα με τα όλα της,
τα φτιασίδια, τα κολιέ της, τα βραχιόλια της
να κυττάει απ΄το κάδρο την παλιά γωνιά,
έφυγε και ξαρματώθη σ' άλλη γειτονιά
νύχτα βγήκε για σεργιάνι, νύχτα χάθηκε
άσπρο γιασεμί το 'λέγαν και μαράθηκε

Ο τελευταίος χρονικά δίσκος του Α. Κουνάδη που γνωρίζω είναι η " ΜΑΚΡΙΝΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ", έκδοσης του 1982, σε στίχους του Βαγγέλη Γκούφα, με τον Κώστα Καράλη και την αδελφή του την Ελπίδα (η άλλοτε ελαφροποπ τραγουδίστρια ερμηνεύει εκπληκτικά δυό πανέμορφα τραγούδια: ΤΟ ΓΙΑΣΕΜΙ και το ΟΥΖΟ.

*JUKE -BOX

O Κουνάδης είναι ένας σπουδαίος μουσικός και αξιόλογος συνθέτης που δεν έτυχε της αναγνώρισης που του άξιζε. Ισως επειδή ζούσε στο εξωτερικό, δεν ήταν στα κυκλώματα, δεν τον πολυενδιέφερε (στη Γαλλία γράφει μουσικές για μπαλέττα και ορχήστρες). Μέχρι και σήμερα δεν έχω δει να γίνεται κάποιο αφιέρωμα, στο ραδιόφωνο ή στην TV για το έργο του. Πάντως και μόνο για τη ΦΡΕΓΑΔΑ, αξίζει να τον συμπεριλάβει κανείς στους σημαντικούς δημιουργούς του σύγχρονου Ελληνικού τραγουδιού. Οποιος σκαλίσει πάντως κι ασχοληθεί με το έργο του θα ανακαλύψει πολλά ωραία τραγούδια.

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece