Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΤΗ ΚΙ ΕΓΩ

".... βρισκόμαστε στην Πλατεία Βικτωρίας, σε ένα υπόγειο πρώην μπαρ: γύρω στα ογδόντα τετραγωνικά, με είκοσι στριμωχτά τραπέζια, ασφυκτικά γεμάτο από θαμώνες που έδειχναν να ξέρουν γιατί βρίσκονταν εκεί. Στο βάθος μέσα σε αχλή, ένα μικρό διαμορφωμένο πάλκο με πέντε μουσικούς. Κυρίαρχο πρόσωπο η κυρία των ωκεανών, των λιμανιών, των βραχωδών ακτών, η κυρία Καίτη. Σώμα στητό,κεφάλι ορθό, μαλλιά ξανθά, βαμμένα όπως παλιά κι ύστερα άρχισε η "λειτουργία", ο ήχος της μοιραίας συνάντησης."

Αυτά λέει ο Ξαρχάκος στο σημείωμα του δίσκου για τη συνάντησή του με την Καίτη Ντάλη.

Αυτός ο δίσκος λίγο πριν το καλοκαίρι του 2005 μου τάραξε τα νερά. Είχα πολλά χρόνια ν' ακούσω κάτι τόσο αυθεντικό. Τα τραγούδια γνωστά τα περισσότερα, ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά, διασκευασμένα μουσικά από το συνθέτη και τρία ακυκλοφόρητα μέχρι τότε τραγούδια του Ξαρχάκου σε στίχους του Κώστα Κινδύνη (Κιλκίς, Η ένοχη και Ξενύχτη μάνα μου- και τα τρία ζεϊμπέκικα).

Οι μουσικές διασκευές του Ξαρχάκου, προσεγμένες μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, όπως πάντα, δίνουν έναν νέο αέρα στα ήδη γνωστά τραγούδια, όπως π.χ. τα Καβουράκια ή τα Ματόκλαδά σου λάμπουν και με πολύ ενδιαφέρον ακούει κανείς τη νέα φρεσκαρισμένη εκδοχή τους.

Εκείνη όμως που πραγματικά συγκλονίζει και μετουσιώνει τα τραγούδια είναι η Καίτη Ντάλη, όπως στο γνωστό τραγούδι του Τσιτσάνη "Μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου."

Εξαιρετική ενορχήστρωση και δεν χορταίνεις να το ακούς από μια εκπληκτική, βαθιά, γνήσια λαϊκή φωνή, όπως θα το ονειρεύονταν, αν ζούσε ο μεγάλος δημιουργός του Βασίλης Τσιτσάνης.

Εξαιρετική επίσης η ερμηνεία της κας Καίτης στο γνωστό "Δίχτυ" από το " ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ" του συνθέτη, αλλά εμένα με συγκλόνισε το "ΚΙΛΚΙΣ", ένα από τα τρία "καινούρια" του δίσκου, τα εισαγωγικά, γιατί προφανώς είναι γραμμένο πολλά χρόνια πριν, απλά δισκογραφήθηκε με την ευκαιρία της συνεργασίας αυτής :

Κάτι φαντάρια στο Κιλκίς που παίρνουν άδεια

τα σαββατόβραδα τα σβήνουν στο ρακί

Κι εσύ κοιτάζεις για να δεις το πόσο άδεια

πόσο θλιμμένη ξημερώνει η Κυριακή.

Οποιος φαντάρος και να' ρθει σου φέρνει χιόνι

και σε παγώνει πριν προλάβεις να του πεις

πόσο κοστίζει στη ζωή το να 'σαι μόνη

να' σαι γκαρσόνα στην ταβέρνα του Κιλκίς.

Κι έτσι ντυμένη αναστενάζεις μεσ' τα μαύρα

πίσω απ΄τον πάγκο της ταβέρνας κι απορείς

για τα φαντάρια που χωρίς να πάρουν γράμμα

όλο κερνάν τον ταχυδρόμο του Κιλκίς.

Το τραγούδι αυτό είναι " δείγμα γραφής" λαϊκού τραγουδιού και μάλιστα διαχρονικού. Οποτε κι αν είχε γραφτεί ωραίο θα ήταν, είτε το 1936, είτε το 2006 είτε το 2056. Τόσο η μουσική του Σταύρου, όσο και η ερμηνεία της Καίτης είναι για διδασκαλία συνθετών και τραγουδιστών.

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ο Ξαρχάκος είναι μαιτρ στις διασκευές ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών κι έχει να επιδείξει τεράστιο έργο στον τομέα αυτό. Εχει τις γνώσεις και την υψηλή αισθητική, σέβεται τα τραγούδια και πετυχαίνει τις περισσότερες φορές να τα αναδεικνύει ψηλότερα κι απο κει που ήταν όταν πρωτοκυκλοφόρησαν.

Το juke-box έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στο συνθέτη, θα παρουσιάσει στο μέλλον κι άλλες του δουλιές. Οι ενορχηστρώσεις του στο συγκεκριμένο δίσκο αγγίζουν το τέλειο, ενώ οι μελωδίες φαντάζουν ολοκαίνουριες. Ο δίσκος είναι φτιαγμένος με μεγάλο μεράκι (μάλλον είχε και τους νταλκάδες του ο συνθέτης- άλλωστε χωρίς νταλκά καλό πράγμα δεν βγαίνει).

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

H Καίτη Ντάλη είναι παλιά τραγουδίστρια. Εγώ πάντως τη γνώρισα από το δίσκο αυτό. Οπως έμαθα αργότερα και βλέπω στις φωτογραφίες του δίσκου, έχει συνεργαστεί και τραγουδήσει ως δεύτερη φωνή με όλους τους "μεγάλους" της εποχής της, Τσιτσάνη, Διονυσίου, Μπίνη, πιο πρόσφατα με Μητροπάνο κλπ. Ο συνθέτης λέει γι αυτήν στο σημείωμα του δίσκου :

" Η φωνή της κυρίας Καίτης κατέβαινε σ' εκείνη τη μικρή γωνιά και μεγαλουργούσε.

Κι ήταν μια φωνή αρχέγονη, που δεν είχε υποστεί καμιά φθορά, χωρίς ίχνος από τη σημερινή χυδαιότητα, τη μετριότητα, το ευτελές του "σουξέ", που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα νοσηρό στοιχείο της σημερινής καταναλωτικής κοινωνίας. Μια φωνή χωρίς ψευτοστολίδια, μια γνήσια φωνή. Μια φωνή που είχε περάσει πολλά, αλλά που δε μαρτυρούσε κούραση ψυχής, ούτε εμπάθεια, μια φωνή ατόφια, υπερβατική, που είχε μείνει πιστή στον πυρήνα της, σαν ένα τραγούδι φυτεμένο στο περιβόλι της ψυχής και της χλωρής πάντα κοιλάδας της μνήμης."

JUKE BOX

Προτείνω ανεπιφύλακτα το δίσκο αυτό, σε όσους ακόμα θυμούνται τις καλές εποχές και ξέρουν να τραγουδούν με την παρέα τους, αφού κουβεντιάσουν και πιουν ένα ποτήρι (καλά... μπορεί νάναι και περισσότερα) κρασί και στη συνέχεια ταξιδεύουν στο "πέλαγο", που γράφει κι ο συνθέτης. Το υπόγειο της Πλατείας Βικτωρίας πρέπει να είναι αντίστοιχο του "Minuit" Θεσσαλονίκης. Ελπίζω κάποιος από τους φίλους Αθηναίους να το γνωρίζει και να μας πει περισσότερα. Αυτοί οι χώροι δεν υπάρχουν πλέον και όσοι έχουν διασωθεί είναι "μουσεία", όπου ακόμα βρίσκονται θησαυροί όπως η Κυρία Καίτη.

Ακούστε το δίσκο, απολαύστε ωραίες μουσικές και τραγούδια και "κεράστε τον ταχυδρόμο του Κιλκίς, έστω κι αν δεν παίρνετε γράμμα.".