Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΗ

O μικρός Σταυράκης γύρισε από τις διακοπές του βαρύς και συλλογισμένος. Πρώτη δημοτικού φέτος, τη Δευτέρα 11/9 ο αγιασμός.

Οι μεγάλοι προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν με την καινούρια του τσάντα. Την είχε παραγγείλει ο ίδιος, με τον Spiderman απέξω. "Ωραία είναι η τσάντα, αλλά δεν είναι παιγνίδι" σκέφτηκε και έπεσε πάλι.

Ολο αυτό το διάστημα απέφευγε να το κουβεντιάσει. Και μόνο η αναφορά στις λέξεις "σχολείο", "πρώτη τάξη", "δασκάλα", τον έκαναν να αποστρέφει τη σκέψη του και ν' αποφεύγει τις κουβέντες.

Τώρα όμως, Κυριακή βράδυ, έφτασε η ώρα...

Δευτέρα πρωί η μαμά τον ξύπνησε, του φόρτωσε την τσάντα. Πάμε για τον αγιασμό του είπε. Ο Σταυράκης σοβαρός, αμίλητος. Η μαμά προσπαθούσε να τον ανεβάσει καθ' οδόν προς το σχολείο: " Θα σου αρέσει, θα δεις, άλλωστε όλα τα παιδάκια πάνε και συ πρέπει να μάθεις γράμματα...."

Σαν να πήγαινε στο κάτεργο της ξενιτιάς ο Σταυράκης, τσιμουδιά, σαν να έλεγε "δεν μας χέζεις και συ τώρα με το κωλογράμματά σου, εμμονές που 'χουν οι μεγάλοι !!" και τραγουδούσε μέσα του , καθότι μουσικά "παιδευμένος" :

Είπες Απρίλη πως θα ρθείς

κοντά μου να πλαγιάσεις

κι όλες τις νύχτες ξαγρυπνώ

μετρώ τα χρόνια και γερνώ

ίσως και να με χάσεις

Ξεχάστηκα κι απ΄το θεό

μα ελπίζω στο μικρό μου γιό

Σαν μεγαλώσει το παιδί

τα γράμματα θα μάθει

για να σπουδάσει και να δει

τι σ' έσπρωξε να πας εκεί

τα ίδια να μη πάθει.

Φτάσανε στο σχολείο. Μούγγα ο Σταυράκης.Τελείωσε ο παππάς με τις αγιαστούρες. Τον φώναξε η μαμά: " Ελα να γνωρίσεις τη δασκάλα σου..." "Τι τα θέλει τώρα αυτά? δεν θέλω να τη γνωρίσω" σκέφτηκε όλο νεύρα ο μικρός.

Τον πλησίασε η δασκάλα, συστηθήκανε, του είπε ότι είχε μαθητή τον αδελφό του και κει πάνω έριξε την κεραμίδα : " Ξέρεις να γράφεις , εννοώ γραμματάκια, το όνομά σου...? "

Τα είχε μάθε ο κακομοίρης, αλλά εκείνη την ώρα αμφέβαλε για τις γνώσεις του, έσκυψε το κεφάλι δεν μίλησε. "Τη γαμήσαμε ..." σκέφτηκε. Του είπε στη συνέχεια ότι δεν θα μπουν στις τάξεις και ανακουφίστηκε. Εγινε ομιλητικότερος στην επιστροφή προς το σπίτι. Μόλις φτάσανε , γύρισε και είπε στη μαμά :

" Θα κοιμηθώ λίγο το μεσημέρι και το απόγευμα θα κάτσω να γράψω το όνομά μου και γραμματάκια.... δεν θα βγω να παίξω γιατί αύριο έχω σχολείο... είμαι μαθητής...."

Στο χρονικό αυτό σημείο λοιπόν γράφεται το τέλος της ανεμελιάς του μικρού Σταυράκη. Πρώτη του γνωριμία με το άγχος, που εγκαταστάθηκε μέσα του,κλείνοντας για πάντα τον μικρής διάρκειας κύκλο της ξενοιασιάς κι ανοίγοντας τον ατέλειωτο κύκλο της " μαυρίλας".

JUKE BOX

Επειδή λοιπόν ο θείος (όχι ο Ισίδωρος) τον αγαπά και συμπάσχει με τον μικρό Σταυράκη του αφιερώνει ένα ωραίο ζεϊμπέκικο (μια και ο μικρός είναι δεινός χορευτής) του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη από το δίσκο "ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ " ,με τραγουδιστές την αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού και το Λάκη Χαλκιά (απ΄όπου και το προηγούμενο, που τραγουδούσε καθ΄οδόν προς το σχολείο ο Σταυράκης)

την περίφημη ΦΑΜΠΡΙΚΑ :

Η φάμπρικα, η φάμπρικα δεν σταματά

δουλεύει νύχτα-μέρα

και πώς τον λεν' το διπλανό

και τον τρελλό τον Ιταλό

να τους ρωτήσω δεν μπορώ

ούτε να πάρω αέρα

Δουλεύω μπρος στη μηχανή

στη βάρδια 2-10

κι από την πρώτη τη στιγμή

μου στείλανε τον ελεγκτή

να μου πετάξει στο αυτί

δυό λόγια νέτα-σκέτα

Ακουσε φίλε εμιγκρέ

ο χρόνος είναι χρήμα

με τους εργάτες μη μιλάς

την ώρα σου να την κρατάς

το γιο σου μην τον λησμονάς

πεινάει κι είναι κρίμα.

Κι έτσι στο πόστο μου σκυφτός

ξεχνάω τη μιλιά μου

είμαι το νούμερο 8

με ξέρουν όλοι με αυτό

κι εγώ κρατάω μυστικό

ποιό είναι τ΄όνομά μου.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1974. Είναι ο πρώτος λαϊκός δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου. Εξαιρετικοί οι στίχοι του θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Σκούρτη, που αναπαριστά πολύ ζωνατνά τη ζωή των μεταναστών στη Γερμανία και εξαιρετικές οι ερμηνείες των τραγουδιστών ( Μιλώ για τα παιδιά μου, Η Αντάρα, το Λενάκι, η Ρηνιώ, Κλείσε την πόρτα και το εξαιρετικό Μη μου μιλήσεις πάλι για ταξίδια, για τη Βίκυ, ο Ρόκο και οι άλλοι, Εδώ στην ξένη χώρα για το Λάκη Χαλκιά.).

Ο Σταυράκης ήδη κατάλαβε πως η ζωή είναι μια φάμπρικα στην οποία μπήκε μέσα θέλοντας και μη κι άρχισε να δουλεύει !!