Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Η ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΑΚΗ



O μικρός Σταυράκης γύρισε από τις διακοπές του βαρύς και συλλογισμένος. Πρώτη δημοτικού φέτος, τη Δευτέρα 11/9 ο αγιασμός.
Οι μεγάλοι προσπαθούσαν να τον παρηγορήσουν με την καινούρια του τσάντα. Την είχε παραγγείλει ο ίδιος, με τον Spiderman απέξω. "Ωραία είναι η τσάντα, αλλά δεν είναι παιγνίδι" σκέφτηκε και έπεσε πάλι.
Ολο αυτό το διάστημα απέφευγε να το κουβεντιάσει. Και μόνο η αναφορά στις λέξεις "σχολείο", "πρώτη τάξη", "δασκάλα", τον έκαναν να αποστρέφει τη σκέψη του και ν' αποφεύγει τις κουβέντες.
Τώρα όμως, Κυριακή βράδυ, έφτασε η ώρα...
Δευτέρα πρωί η μαμά τον ξύπνησε, του φόρτωσε την τσάντα. Πάμε για τον αγιασμό του είπε. Ο Σταυράκης σοβαρός, αμίλητος. Η μαμά προσπαθούσε να τον ανεβάσει καθ' οδόν προς το σχολείο: " Θα σου αρέσει, θα δεις, άλλωστε όλα τα παιδάκια πάνε και συ πρέπει να μάθεις γράμματα...."
Σαν να πήγαινε στο κάτεργο της ξενιτιάς ο Σταυράκης, τσιμουδιά, σαν να έλεγε "δεν μας χέζεις και συ τώρα με το κωλογράμματά σου, εμμονές που 'χουν οι μεγάλοι !!" και τραγουδούσε μέσα του , καθότι μουσικά "παιδευμένος" :
Είπες Απρίλη πως θα ρθείς
κοντά μου να πλαγιάσεις
κι όλες τις νύχτες ξαγρυπνώ
μετρώ τα χρόνια και γερνώ
ίσως και να με χάσεις
Ξεχάστηκα κι απ΄το θεό
μα ελπίζω στο μικρό μου γιό
Σαν μεγαλώσει το παιδί
τα γράμματα θα μάθει
για να σπουδάσει και να δει
τι σ' έσπρωξε να πας εκεί
τα ίδια να μη πάθει.
Φτάσανε στο σχολείο. Μούγγα ο Σταυράκης.Τελείωσε ο παππάς με τις αγιαστούρες. Τον φώναξε η μαμά: " Ελα να γνωρίσεις τη δασκάλα σου..." "Τι τα θέλει τώρα αυτά? δεν θέλω να τη γνωρίσω" σκέφτηκε όλο νεύρα ο μικρός.
Τον πλησίασε η δασκάλα, συστηθήκανε, του είπε ότι είχε μαθητή τον αδελφό του και κει πάνω έριξε την κεραμίδα : " Ξέρεις να γράφεις , εννοώ γραμματάκια, το όνομά σου...? "
Τα είχε μάθε ο κακομοίρης, αλλά εκείνη την ώρα αμφέβαλε για τις γνώσεις του, έσκυψε το κεφάλι δεν μίλησε. "Τη γαμήσαμε ..." σκέφτηκε. Του είπε στη συνέχεια ότι δεν θα μπουν στις τάξεις και ανακουφίστηκε. Εγινε ομιλητικότερος στην επιστροφή προς το σπίτι. Μόλις φτάσανε , γύρισε και είπε στη μαμά :
" Θα κοιμηθώ λίγο το μεσημέρι και το απόγευμα θα κάτσω να γράψω το όνομά μου και γραμματάκια.... δεν θα βγω να παίξω γιατί αύριο έχω σχολείο... είμαι μαθητής...."
Στο χρονικό αυτό σημείο λοιπόν γράφεται το τέλος της ανεμελιάς του μικρού Σταυράκη. Πρώτη του γνωριμία με το άγχος, που εγκαταστάθηκε μέσα του,κλείνοντας για πάντα τον μικρής διάρκειας κύκλο της ξενοιασιάς κι ανοίγοντας τον ατέλειωτο κύκλο της " μαυρίλας".
JUKE BOX
Επειδή λοιπόν ο θείος (όχι ο Ισίδωρος) τον αγαπά και συμπάσχει με τον μικρό Σταυράκη του αφιερώνει ένα ωραίο ζεϊμπέκικο (μια και ο μικρός είναι δεινός χορευτής) του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους του Γιώργου Σκούρτη από το δίσκο "ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ " ,με τραγουδιστές την αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού και το Λάκη Χαλκιά (απ΄όπου και το προηγούμενο, που τραγουδούσε καθ΄οδόν προς το σχολείο ο Σταυράκης)
την περίφημη ΦΑΜΠΡΙΚΑ :
Η φάμπρικα, η φάμπρικα δεν σταματά
δουλεύει νύχτα-μέρα
και πώς τον λεν' το διπλανό
και τον τρελλό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια 2-10
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυό λόγια νέτα-σκέτα
Ακουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην τον λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα.
Κι έτσι στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο 8
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιό είναι τ΄όνομά μου.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1974. Είναι ο πρώτος λαϊκός δίσκος του Γιάννη Μαρκόπουλου. Εξαιρετικοί οι στίχοι του θεατρικού συγγραφέα Γιώργου Σκούρτη, που αναπαριστά πολύ ζωνατνά τη ζωή των μεταναστών στη Γερμανία και εξαιρετικές οι ερμηνείες των τραγουδιστών ( Μιλώ για τα παιδιά μου, Η Αντάρα, το Λενάκι, η Ρηνιώ, Κλείσε την πόρτα και το εξαιρετικό Μη μου μιλήσεις πάλι για ταξίδια, για τη Βίκυ, ο Ρόκο και οι άλλοι, Εδώ στην ξένη χώρα για το Λάκη Χαλκιά.).
Ο Σταυράκης ήδη κατάλαβε πως η ζωή είναι μια φάμπρικα στην οποία μπήκε μέσα θέλοντας και μη κι άρχισε να δουλεύει !!

19 Comments:

Blogger Athanassios said...

Πάνο μου σιδεροκέφαλος ο Σταυράκης, σίγουρα...
Γνωστή η αντιπάθεια σου προς τον συνθέτη, αλλά δεν τη συμμερίζομαι.
Οι Μετανάστες είναι από τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους

2:51 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger NinaC said...

Αχ... Το χώσατε στη φάμπρικα, το μικρούλι σας... Και πώς αλλιώς, θα μου πέιτε? Σωστά!

Σιδεροκέφαλος, λοιπόν, και θα τον θυμηθώ στα γενέθλιά μου!!!

3:27 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger σχολιαστής said...

Θείε Θανάση μην ξεχνάς ότι ο Σταυράκης έχει την εναλλακτική λύση να τα φορτώσει στον κόκκορα. Νο αγχος, no στρές. Ας εφοδιαστεί με μια σφεντόνα και ας κοπανάει τη δασκάλα (πώς έλεγε το στίχο ο Παπαδόπουλος;)

Για το Μαρκόπουλο θα σημφωνήσω με τον Πάνο. Θέλει ρέγουλα γιατί είναι κομματάκι δύσπεπτος.

Στα σοβαρά τώρα, κάθε επιτυχία στο ανηψούδι.

3:40 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger NinaC said...

Και επειδή το ξέχασα πριν, για μένα οι καλύτεροι (μακράν) δίσκοι του Μαρκόπουλου είναι το Χρονικό και η Ιθαγένεια.

5:04 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger Athanassios said...

Σχολιαστή και ντόλλυ ευχαριστώ για ευχές.
Σχολιαστή και στον κόκκορα να τα φορτώσει πάλι άγχος θα έχει. Η φάμπρικα δεν σ' αφήνει να είσαι Nο άγχος, no stress.
Ο Μαρκόπουλος έγινε δύσπεπτος σε ορισμένα του έργα λόγω των πολλών πειραματισμών του, κάπου χάθηκε.
Nτόλλυ συμφωνώ για τους δίσκους,θα συμπλήρωνα στους καλύτερους δίσκους του Μαρκόπουλου και τη Θητεία.

5:30 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger Λαμπρούκος said...

Ααααα, τι μου θύμησες...

Πράγματι η Ιθαγένεια, μόνο με το "Τραύμα" της Βίσση και το SEX της Κοκκίνου συγκρίνονται!


Με το καλό!!!!!!!!!!!!!

7:02 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger Athanassios said...

Καλώς το φίλο και εξαιρετικό μπλογκάρχη (τέως?)...
Τι κάνεις ρε ψυχή?... ναι, ναι απλά η Καρβέλαινα είναι λίγο πιο δυσνόητη από τον Μαρκόπουλο και την Ιθαγένεια... οφείλεται στα επίπεδα που λένε...
Να σε βλέπουμε...

7:11 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger NinaC said...

Και η Θητεία, οπωσδήποτε ναι!

10:09 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Blogger Athanassios said...

Ιχνηλάτη και συ αντι-Μαρκοπουλικός?

11:42 μ.μ., Σεπτεμβρίου 12, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Θα την εβρει την ακρη ο Σταυρακας, γιατι ειναι μαγκας και ωραιος και καραμπουζουκλης και στο τελος θα τους εγαμησει ολους. θα μου το θυμηθης

Τωρα εγω με το Σταυρή θυμηθηκα τα παιδικατα μου.
Ποια παιδικατα μου δηλαδη? ολα πισω μουρθανε σαν ταινια του σινεμα. Παρτε πασατεμπο κι αραχτε, Μοτερ παμε γυρισμα:



Το πρωτο πραgμα που αντυκρισα στη ζωη μου ητανε τα δυο τεραστια γουρλωμενα ματια της κυρα Πετρινής που με κοιταζανε γεματα εκπληξη.
Η κυρα Πετρινη ητανε η γρια μαμη που ξεγεναγε ολες τις γυναικες του χωριου, η μοναδικη γυναικα που ηξερε απ΄οξω κι ανακατωτα τις ψωλες ολων των αρσενικων του χωριου, ποιος την εχει πιο μεγαλη, ποιος είναι ο πιο κοντοψωλης, τι σχημα εχει του καθενος και ποιος είναι μοναρχιδος.
Η κυρα Πετρινη είναι η γυναικα που ειχε δει τις περισσοτερες ψωλες από κάθε άλλη γυναικα, ητανε καλλη στη δουλεια της και είναι προς τιμη της, ουδεποτε ανοιξε το στομα της να πει κουβεντα σε κανεναν για κανεναν.
Ουτε και στην περιπτωση μου παρ΄οτι ολο το χωριο ηξερε ότι μολις με πρωτοαντικρυσε επαθε τετοιο σοκ που της κοπηκε η μιλια και ετσι δεν μπορεσε να πει στη μανα μου τι ειχε βγαλει από μεσα της, παιδι ή κοπελα.
Για πολύ καιρο καιρο μετα τη γεννηση μου οι χωριανοι την εβλεπαν σαστισμενη κλεισμενη στον εαυτο της να κουναει πανω κατω το κεφαλι της και να μονολογει συνεχως «Μεγας εισαι κυριε και θαυμαστα τα εργα σου».


Επρωτοπερπατησα σε ηληκια 5 χρονωνε. Αυτή ητανε η πρωτη και η μεγαλητερη μαλακια της ζωης μου, γιατι ο πατερας μου μουδωσε μια γκλιτσα στο χερι και μεστειλε να φυλαω τα γιδια.
Ητανε το 38 κι εγω ολο το καλοκαιρι την εβγαλα στους λογγους να τα σαλαγαω γιατι ο πατερας μου μουπε ναχω το νου μου να μη φυγουνε κι εμπουνε μεσα σε κανενα σπαρμενο χωραφι και το κανουνε κουρουμπελο κι εχουμε τραβηγματα με τους αλλους νοικοκυρεους.
Το χειμωνα ο πατερας μου με γυρισε οπισω στο χωριο, εβγαλε τη βαρκα οξω και πηγε αυτος να τα φυλαει κι εγω πηγα στο σχολειο στη πρωτη ταξη κι από την πρωτη κιολας χρονια εμαθα ολη την αλφαβητα και να μετραω τους αριθμους και στη δευτερα ταξη εμαθα να γραφω και να διαβαζω το βιβλιο που ειχε ο δασκαλος και μας εκανε το μαθημα.
Εμενα ο δασκαλος με΄βαλε στο τελευταιο θρανειο γιατι εμυριζα λεει τραγιλα αλλα στο πρωτο θρανειο εκαθοτανε η Φούλα και γιαυτο υπηρχε μεγαλη αποσταση αναμεσα μας και μια φορα που εγυρισε και με κοιταξε εγω επεσα από το θρανειο και ολη η ταξη αρχισε να γελαει και ο δασκαλος μου΄πε οτι αμα δεν ειμαι φρονημος θα με στειλει «πισω να φυλαω τα γιδια».
Εγω όμως δεν ηθελα να φυλαω τα γιδια αλλα ηθελα να πηγαινω σχολειο και να τη βλεπω και ειπα στον παπου μου ότι αγαπαω τη Φουλα κι αυτος τοτε μουπε ότι πολύ καλα κανω.
Μια μερα στο σχολασμα της εδωσα μια χουφτα μυγδαλα που ειχα στην τσεπη μου κι αυτή ντραπηκε κι εβαλε τα κλαματα και πηγε κλαμενη στο σπιτι της και την άλλη μερα ηρθε σχολειο ο πατερας της και μουπε ότι «αμα της ξαναμιλησεις …θα σε βαρήσω!».
Γιαυτο δε της ξαναμιλησα και μονο την εκοιταα συνεχεια και τοτε αυτή μουπε να μην την εκοιταω αλλα εγω τοτε της ειπα ότι θα την εκοιταω και δε θα μου πει εμενα κανενας «που θα κοιταω και που δε θα κοιταω» και ότι θα κοιταω οπου μου γουσταρει.
Αυτό ηταν , γιατι από τοτε γυριζε και μ΄εκοιταε κι αυτή κι εκοιτιωμαστε συνεχεια και μια μερα πουμε βαλε ο δασκαλος να πω το μαθημα και την εκοιταγα και μ΄εκοιταε κι αυτή, μας εκοιταε ολη η ταξη που εκοιτιωμαστε και τοτε ο δασκαλος μου ΄πε ότι είναι καλυτερα να κοιταω τη στραβομαρα μου και τοτε εγω εκλεισα τα ματια μου αλλα παλι τη Φουλα εβλεπα και τοτε ο δασκαλος μουπε να ξεστραβωθω και να κατσω κατω και μολις ανοιξα τα ματια μου ειδα τη Φουλα να γελαει και αρχισα να γελαω κι εγω κι εγελαγανε όλα τα παιδια του σχολειου και μεχρι και ο δασκαλος εγελαε.
Επειδη όμως εκεινη τη χρονια εμπηκανε οι Ιταλογερμανοι και ηρθανε και στο χωριο εκλεισε το σχολειο και ότι εμαθαμε, εμαθαμε και ότι δεν ξεραμε ρωταγαμε ο ενας τον άλλο και ότι ηξερε ο καθενας τουλεγε του αλλουνου κι ελεγε ο ενας το μακρυ του κι άλλος το κοντο του κι εμαθαιναμε ο ενας από τον αλλονε κι οποιος δεν ηξερε δεν ελεγε κι ετσι εμαθαμε ότι εμαθαμε κι επορευτικαμε ολοι όπως επορευτηκαμε.
Επειδη όμως οι Ιταλοι επειναγανε ηρθανε και μας επερνανε τα γιδια για να τα φανε κι ετσι αρχισαμε κι επειναγαμε κι εμεις και μια μερα που ηρθανε να μας παρουνε τη καλυτερη μας γιδα τους αρχισα με τη τη γκλιτσα και του αρχηγου τους του ανοιξα το κεφαλι με μια πετρα και γιαυτο εφυγα και εκρυφτηκα να μη με πιασουνε και γιαυτο δεν την ξαναειδα τη Φουλα.
Επειδη όμως οι Ιταλογερμανοι ειχανε φαει ολο το κοσμο να με γυρευουνε αναγκαστηκε ενας συγγενης μας που ητανε ανταρτης να με παρει μαζυ του στο βουνο κι ετσι κι εγω βγηκα νωρις νωρις στο μεϊντάνι.
Με το που ετελειωσε όμως ο πολεμος κι εγυρισαμε στο χωριο…………………………………………………………….Συνεχιζεται

5:48 μ.μ., Σεπτεμβρίου 13, 2006  
Blogger NinaC said...

Και είπε ο θείος στη Φούλα:

"Στάσου! Μύγδαλα!"

:ppppp

Να είσαι σοβαρός και σεμνός, απόψε, Ισίδωρε. Εγώ θα λείπω, πάω ν' ακούσω τζαζ. Μη γυρίσω και μάθω τίποτα επιλήψιμο, κάηκες!

8:09 μ.μ., Σεπτεμβρίου 13, 2006  
Blogger NinaC said...

Να χαίρεστε το Σταυράκη σας και να του δώσετε ένα φιλάκι από τη θεία Νίνα!

2:31 π.μ., Σεπτεμβρίου 14, 2006  
Blogger Athanassios said...

O Σταυράκης, αν και εξακολουθεί να είναι πεσμένος, ευχαριστεί τη θεία Νίνα(στην οποία αντεύχεται να τα εκατοστήσει) και το θείο Πάνο για τις γλυκύτατες ευχές τους!!!

2:33 μ.μ., Σεπτεμβρίου 14, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Σαν πας σκολειο κι οι δασκαλοι
σου πριζουνε τ΄αρχιδια
να τους αρχισεις Σταυρακα
ολους γαμοσταυριδια

εγω ειμαι ο Σταυρος να τους πεις
πατε να γαμηθητε
εγω θα ζησω σταυραϊτος
κι εσεις να πα να γαμηθητε

τη φαμπρικα σας τη γαμω
γαμω τη φαμπρικα σας
που δουλευει νυχτα μερα
ρε οοουστ απο δω περα

νασαι γερός και δυνατος
καβλιαρης κι αλανιαρης
χαρουμενος και γελαστος
ευρυμαθης και χρησιμος
σωστος και γαλαντομος
σκληρος με τους καργιοληδες
οκυπους και μπερκετης
και μη μασας με τιποτα
παρτα φαλαγκι ολα!

3:31 μ.μ., Σεπτεμβρίου 14, 2006  
Blogger Athanassios said...

θείε, έχεις πιάσει 100 % το σφυγμό του Σταυράκη.... ακριβώς όπως τον περιγράφεις στο ποίημα είναι-θα γίνει !!!! Σ' ευχαριστεί θερμά για την αφιέρωση!!!

10:06 μ.μ., Σεπτεμβρίου 14, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Oχι, θα τον αφηνα!

Να του το δωσεις το ποιμα αμα μεγαλωσει λιγο -απο παρτη μου.

10:19 μ.μ., Σεπτεμβρίου 14, 2006  
Blogger Athanassios said...

Ρωτάω τον μικρό.... έχει καμιά καλή γκόμενα στην τάξη?
Απάντηση: 5 είναι όλες κι όλες και μοιάζουν τον Κουασιμόδο!!!!
Καταλαβαίνεις θείε...

10:34 μ.μ., Σεπτεμβρίου 14, 2006  
Blogger Athanassios said...

Ιχνηλάτη κι εγώ την περιμένω...

10:56 μ.μ., Σεπτεμβρίου 14, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Η συνεχεια διαπερναει, οπως η σουβλα το κοκορετσι, το 2ο ανταρτικο, το ξεπαρθενιασμα της Φουλας (και απο πισω), τα γεγονοτα της Τασκενδης, τα γκουλαγκ της Σιβηριας, τα Ιουλιανα, τη χουντα, το Γουεμπλευ, τη μεταπολιτευση, το νερο του Καματερου και τελειωμο δεν εχει....

Θα τα παιρνεται σε μεριδες!

12:23 π.μ., Σεπτεμβρίου 20, 2006  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Powered by Blogger

eXTReMe Tracker

SYNC BLOGS


ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η πληρωμή
ask2use.com: Επιτρέπεται η κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή χωρίς άδεια