Σάββατο, Οκτωβρίου 13, 2007

ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΣΑΝ ΠΙΕΙΣ...

Χθες βράδυ μετά από μια ιδιαίτερα κουραστική μέρα, είπα να πάω να πιω ένα (που λέει ο λόγος) τσίπουρο σ' ενα μικρό ταβερνάκι, τρία επί τρία και ν' ακούσω και καμιά πενιά από τα παιδιά που παίζουν εκεί κι είναι ωραίοι.
Φτάνοντας ακούω χαχανητά και σκουξίματα.... γέμισε κιόλας αναρωτήθηκα..... βλέπω μέσα να κάθονται 4-5 γυναίκες, ηλικίας της β' και γ' κατανομής, να κάνουν φασαρία σαν να ήταν 54-55 άτομα.
Πάμε να φύγουμε, είπα,γιατί ψυχαανεμίστηκα τι θα επακολουθούσε, αλλά για κακή μου τύχη μ΄άκουσε ο κάπελας. Κάτσε, μου λέει, θα σε βάλω στο μέσα τραπέζι, θ' αρχίσει η μουσική, θα ηρεμήσουν..... μ' έπεισε, ήμουν και κουρασμένος να ψάξω αλλού.



Η φωτό δανεική από το www.focusmag.gr

Σαν μου' φερε το τσίπουρο, μη γλυκανισάτο, όπως το πίνω, άρχισε η προσέλευση και των λοιπών "κορών" στο ίδιο τραπέζι με τις άλλες. Ακούω μια, ηλικίας της γ' κατανομής και σωματικής γραμμής "βόδι-line", να σκούζει και να αυτοαναγορεύεται "πρόεδρος των διαζευγμένων γυναικών"....
Εδώ ήλθαμε και τα βρήκαμε....... σκέφτηκα μέσα μου, αλλά δεν γκρίνιαξα, σεβόμενος την παρέα μου.

Για να μην επαναλαμβάνομαι, το τι επακολούθησε θα το περιγράψω επιγραμματι-κά:
Δεν υπήρξε κανένα τραγούδι που δεν χορεύτηκε.
Λόγω στενότητας του χώρου, βγήκαν έξω από το μαγαζί, σ' ένα χασαποσέρβικο και σταμάτησαν την κυκλοφορία των αυτοκινήτων, ευτυχώς αραιή εκείνη την ώρα.
Ακούστηκε ο εθνικός ύμνος των ζωντό " όταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται" των Β. Βασιλειάδη-Πυθαγόρα
Μεταλλάχθηκε το σπουδαίο άσμα
" θεέ μου τη δεύτερη φορά που θάρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά κι αν λαχταρά, δεν θα ξαναγαπήσω" των Μάνου Λοίζου- Λευτ.Παπαδόπουλου.

Εξαιρετική παρένθεση και μοναδική καλή στιγμή της βραδιάς, μέσα σ' όλο αυτό το πανδαιμόνιο : όταν παιάνιζε το "Πότε Βούδας-Πότε Κούδας", μια παρέα νεαρών παιδιών που περνούσε τυχαία έξω από το μαγαζί, μπήκε μέσα και χόρεψε, δικαιώνοντας το στιχουργό του Μανώλη Ρασούλη που το αποκαλεί : " το πιο πολυχορεμένο ελληνικό τραγούδι" .

Το μεσημέρι σήμερα, βρήκα ένα σχόλιο στο προηγούμενο ποστ " ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ" από ανώνυμο/η σχολιαστή. Μου παρήγγειλε τσίπουρο και το άσμα " ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ" των Βασίλη Τσιτσάνη-Κώστα Βίρβου, στην πρώτη του εκτέλεση από την εξαιρετική Λάουρα :

Ο καθένας άνθρωπος μοιάζει με καράβι
που θαλασσοδέρνεται βράδυ και πρωί
κι ο βαρύς ο πόνος του το κορμί του σκάβει
ώσπου το λιμάνι του κάποτε θα βρει.

Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω.

Στη μεγάλη θάλασσα που ζωή τη λέμε
μας χτυπούν τα βάσανα με απανθρωπιά,
στη μεγάλη θάλασσα κάθε μέρα κλαίμε,
όμως υπομένουμε μα ως πότε πια.

Είμαι κι εγώ ένα καράβι τσακισμένο
κι από σένα λίγη αγάπη περιμένω.

JUKE-BOX : Ευχαριστώ τον ανώνυμο/η που μου το θύμισε και ήπια τα δανεικά μου (από χθες) τσίπουρα, ακούγοντάς το πλειστάκις και χωρίς να με χτυπάει κανένας κώλος χορεύτριας, ενώ έτρωγα το μεζεδάκι μου..... Αφιερωμένο εξαιρετικά....

17 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

Ευχαριστώ για την άμεση ανταπόκριση Θανάση.
Εν αναμονή της μάζωξης, κάνω πρόβα τζενεράλε, τραγουδώντας το και πίνοντας... χωρίς γλυκάνισο πάντα...
Εβίβα

12:05 μ.μ., Οκτωβρίου 14, 2007  
Blogger bidibis said...

πωπω μεγάλε είπες τη μαγική λε\έξη και με έφτιαξες: τσίπουρο!

Αν βάλεις και λίγο κρόκο aka σαφράν θα γίνει πολύ τζιτζί

Αν βάλεις και ζάχαρη τότε ανεβαίνεις σε άλλο επίπεδο

10:16 μ.μ., Οκτωβρίου 14, 2007  
Blogger Athanassios said...

Ανώνυμε/η,στη μάζωξη θα τα πιούμε σίγουρα... και μη γλυκανισάτα...

Φίλε bidibis (aka g.a.n.g)κι εγώ φτιάχτηκα εξίσου.
Με την προσθήκη κρόκου γίνεται εξαιρετικό, έτσι το έφτιαχνε ο παππούς μου.
Η προσθήκη ζάχαρης, σίγουρα σε φέρνει(ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις) σ' άλλο επίπεδο... γίνεσαι λιώμα..
Καλόπιοτα νάναι...

2:50 μ.μ., Οκτωβρίου 15, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ειχες δεν ειχες, παλι πηγες κι εμπλεξες!

* * *
Ο υμνος της ήττας !!!

" θεέ μου τη δεύτερη φορά που θάρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά κι αν λαχταρά, δεν θα ξαναγαπήσω"

* * *

Δεν υπαρχει ανθρωπος που ναχει εμπλακει συναισθηματικα και να μην εχει …σπασει τα μουτρα του.
Μπορω να κανανοησω -και να δεχθω ακομα- την παραιτηση καποιου, οταν αυτη η παραιτηση ειναι αξιοπρεπης, δηλαδη σιωπηλη και προσωπικη!
Οταν ομως αυτη μετατρεπεται σε μαζικη κουλτουρα που …βοά, οταν ο ηττημενος/οι μετατρεπεται σε …θριαμβευον υποκειμενο, τοτε αυτό δεν αποτελει ηττα: συνιστα απειλη!

2:53 μ.μ., Οκτωβρίου 15, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Δε μπορεί κανείς να πιεί το τσιπουράκι του, μ' αυτές τις ζωντό...

:-)

7:12 μ.μ., Οκτωβρίου 15, 2007  
Blogger Athanassios said...

θείε, δεν είναι να πας πουθενά. Σε καταγώγια πάω, οι ζωντό εκεί είναι και χορεύουν.... πού να κυνηγούσα και τις πίστες !!!

Η ανάλυση σου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Θα έλεγα αν όχι "απειλή", συμπεριφορά, άκρως ενοχλητική.
Το σχόλιο σου απαντά απόλυτα στην εκδοχή : " Τι ζωντάνια και κέφι έχουν αυτές οι γυναίκες !!!"

Πάνο μου εσύ πίνεις τσίπουρο και ταυτόχρονα να προσπαθείς να αποφύγεις τις κωλιές? ( και δε μιλάμε βέβαια για εύσχημους κώλους !!!)Πολύ mature όπως λένε και στα τσοντοσάιτ.

9:05 μ.μ., Οκτωβρίου 15, 2007  
Blogger Athanassios said...

θείε, ξέχασα να τοποθετηθώ για το άσμα " Δεν θα ξαναγαπήσω". Δεν το θεωρώ ύμνο της ήττας, αντίθετα, σε τέτοιο τείνουν να το μεταλλάξουν οι χορεύτριες και δήθεν χτυπημένες και προδομένες.
Το τραγούδι περιγράφει μια στιγμή απόγνωσης και απελπισίας, που όλοι οι ατυχήσαντες ερωτικά, οι πάντες δηλαδή, κάποια στιγμή το άδουν.
Το άσμα αφορά στιγμή,όχι κατάσταση.

9:10 μ.μ., Οκτωβρίου 15, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αθαναση,
το ασμα μιλαει απο μονο του, δεν χρειαζεται αναλυση(εκτος αν η γλωσσα εχει χασει τελειως το νοημα της)!
Αυτο το "...δεν θα΄ξαναγαπησω" συνιστα καθαρη δηλωση συναισθηματικης αναπηριας, η οποια μαλιστα ...χειροκροτει τον εαυτο της.
Οπου φυσικα υπονοειται οτι ο παθιασμενος μαλακας που το αδει ειναι το "θυμα".
Ειναι δηλαδη σα να λεει καποιος οτι επειδη εφαγα και με πειραξε το φαγητο δεν θα ξαναφαω.
Κασι μαλιστα απευθυνεται και στο ...θεο: "θεε μου τη δευτερη φορα ..." (ασε που πιστευει και στη μετεμψυχωση!)

10:50 μ.μ., Οκτωβρίου 15, 2007  
Blogger Athanassios said...

Θείε, η δήλωση οφείλεται σε στιγμιαία συναισθηματική έκρηξη και η επίκληση του θείου δεν νομίζω να συνδέεται με την πίστη του στιχουργού στη μετεμψύχωση και μάλιστα αγαπησιάρικη....

ΥΓ Και μένα με πείραξε η γίδα βραστή που παρασκεύασα, αλλά δηλώνω ότι θα ξαναφάω....

11:21 μ.μ., Οκτωβρίου 15, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Κανεις λαθος, για τα ατομα αυτα στιγμιαιο ειναι το συμβαν "συναισθηματικης προδοσιας", το ...στιγμα ειναι διαρκες!


Που ειναι η Σιτρονελα;

1:32 π.μ., Οκτωβρίου 16, 2007  
Blogger Athanassios said...

Μα ακριβώς γι αυτό κάνω λόγο για μετάλλαξη του τραγουδιού!!!

Η Citronella,θα διαβάζει μάλλον συνταγές για σιμιγδαλένιο χαλβά.... LOL

2:23 μ.μ., Οκτωβρίου 16, 2007  
Blogger ci said...

Χαχαα, πάνω στην ώρα! Διαβάζω την σουπερ εμπεριστατωμένη ανάλυση του θείου Ισίδωρου με την οποία φυσικά συμφωνώ με χίλια:D

Για την ..δύσκολη στιγμή, προτιμώ το "πήγαινε με όπου θέλεις ταξιτζή".
Τα δεν θα ξαναγαπήσω, κακούργε-άτιμε, άτιμη ζωή κλπ δεν τα αντέχω.
(Παρόλα αυτά, ο Στελλάρας μού αρέσει)

5:51 μ.μ., Οκτωβρίου 16, 2007  
Blogger ci said...

(για τις συνταγές σφυρίζω κινέζικα!)

5:52 μ.μ., Οκτωβρίου 16, 2007  
Blogger Caesar said...

Στιγμιαίο λοιπόν ή διαρκές ;)
Αλλωστε αφορά την επόμενη ζωή & όχι την τωρινή, όπου & θα επαναλαμβάνουμε αενάως το συναισθηματικό κράσ-τέστ καθότι είναι εγγεγραμένο στις δέλτους του DNA μας:)))

7:19 μ.μ., Οκτωβρίου 16, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Κοιτάξτε τώρα... Κοιτάξτε κι άλλη οπτική...
Ευκολότερα, βρε παίδες, καταπίνω τσίπουρα με σπρωξίματα κωλοζωντό-
παρά με με κωλοπιασίματα από μαγκουφομαγκό-...
Βίτσια θα μου πείτε !
Περί ορέξεως κολοκυθοκεφτέδες (η παραλλαγή τής κολοκυθόπιτας, για να ταιριάζει και με το τσίπουρα που λέμε!)
;-)
Αγαπητό juke-box, για την περίσταση θα ρίξω μια χούφτα κέρματα να μερακλώσουμε αλλιώς! (όχι με Βούδες και Κούδες, που εντυπωσιαστήκατε βλέπω...).
Τα τσίπουρα σας, θα τα πιείτε άνετα και σαν να είσθε μόνος, παρ' όλο που γύρω σας θα γίνεται ο πανικός! Με το "χάσιμό" σας μέσα στα τραγούδια, είδηση δε θα πάρετε τι "παίζεται" τριγύρω.

ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΣΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΜΟΥ...
Με το τραγούδι, με το κρασί
Ερμηνεία- Μουσική & Στίχοι: Νίκος Παπάζογλου

Με το τραγούδι, με το κρασί, σαν πέφτει το βραδάκι
Στο νου μου έρχεσαι εσύ, με πνίγει το μεράκι
Μπαίνεις μες στο ποτήρι μου, σε πίνω σαν νεράκι

Θα ’θελα να ’σουνα εδώ για να σου τραγουδήσω
Να σου ραγίσω την καρδιά, να σε ξανακερδίσω
και με την πιο γλυκιά πενιά τραγούδι να σου χτίσω

Αχ, πόσο θα ’θελα να δω τα καστανά σου μάτια
Ήταν γεμάτα παράπονο, δάκρυα και γινάτια
το βράδυ που χωρίσαμε με την καρδιά κομμάτια


ΑΣΠΡΟ ΠΑΤΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ ΜΟΥ...
Στο τραπέζι που τα πίνω
(Μουσική: Απόστολος Καλδάρας-Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου)
Καζαντζίδης Στέλιος

Στο τραπέζι που τα πίνω
λείπει το ποτήρι σου
Λείπουν τα γλυκά σου λόγια
π' άκουγα απ' τα χείλη σου

Κι η θύμησή σου τη νύχτα αυτή
μες την καρδιά μου είναι καρφί

Όπου ρίξω τη ματιά μου
βλέπω την σφραγίδα σου
Κι αν ματώνει η καρδιά μου
ζω με την ελπίδα σου

Κι η θύμησή σου τη νύχτα αυτή
μες την καρδιά μου είναι καρφί



Και μετά το 10ο καραφάκι, μπορούμε να συνδιασκεδάσουμε κι εμείς με τους "θνητούς" (μέχρι και με τις ζωντό- !!!).


ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΟΡΟ ΜΕ ΤΟ ΒΙΟΛΑΚΙ ΣΟΥ...
Απόψε πίνω
(Μουσική: Γιώργος Κόρος- Στίχοι: Λάκης Τσώλης)
Χατζή Βάσω

Απόψε πίνω να ξεχάσω
γι αυτό αφήστε με να κλάψω
γι αυτό αφήστε με να κλάψω
απόψε πίνω να ξεχάσω

Δεν είναι πόνος αυτός που έχω
είναι καημός που δεν αντέχω
απόψε χάνω ότι αγαπάω
κι όσο κι αν πίνω δεν ξεχνάω

Ίσως το δάκρυ μου δεν στάζει
μα η καρδιά μου αναστενάζει
απόψε θέλω να πιω λιγάκι
για να γλυκάνω το φαρμάκι


Και περπατοχορεύοντας -την αιώνια μυστηριακή κυκλωτική γυροβολιά- εξερχόμεθα του καπηλείου...προς ανάνηψη (και ανάληψη ψυχής / και ATM...χεχε!)


ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΠΟΨΕ ΜΠΑΡΜΠΑ...
Πάρε με και μένα μπάρμπα
(Παραδοσιακό)

Πάρε με και μένα μπάρμπα
στο κρασοπουλειό που πας

Εσύ θα πίνεις ένα μπάρμπα
μα εγώ θα πίνω δυο

Θα σου τηγανίζω ψάρια
και γλυκό κρασί θα πιεις

Πάρε με και μένα μπάρμπα
στο κρασοπουλειό που πας



Με τις υγείες μας !!!


ΥΓ:
Καιρό είχα να μουσικοκατανυχτώ προς τα εδώ.
Μάζωξη έχασα ή επέρχεται; Κατανύξεις;
Πώς; Πού; Γιατί;
(πωπω... πρέπει να τα διαβάσω όλα τώρα;)

2:31 π.μ., Οκτωβρίου 17, 2007  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ξεχάστηκα με το κέφι και δεν σας είπα περί του άσματος "της ήττας". Περί στιγμής, απειλής κλπ...

Μα κύριοι... Συνειδητοποιήστε το !
Η κάθε φορά είναι σαν πρώτη...
Συνεπώς, μιλάει ο ποιητής (ο δικός μου δραγουμάνος-ποιητής) για την "ατυχή" επερχόμενη δεύτερη παρουσία.
Και μην μας βρει κακό (φτου-φτου) κι ο φτερωτός θεός δείξει εμάς, τότε !
Χα...

2:50 π.μ., Οκτωβρίου 17, 2007  
Blogger Athanassios said...

Citronella, η ανάλυση του θείου ισοδυναμεί με δέκα ποστ.
Ωραίος κι "ταξιτζής", αλλά νομίζω η ερμηνεία του Στέλιου στο συγκεκριμένο άσμα (δεν θα ξαναγαπήσω)είναι "άλλης διάστασης".

Caesar,ας ελπίσουμε στη δεύτερη ζωή να μην έχουμε DNA !!

Μαρικάκι, αναγορεύεσαι και επίσημα συνεργάτης του juke-box (άσε που μπορεί να πας και για ανηψοθεσία από το Θείο ισίδωρο.

Ο ρυθμός του Βούδα θεωρώ ότι δεν παίζεται όσο αφορά τα τσιφτετελοειδή.

Από τα άσματα που παραθέτεις, το "τραπέζι που τα πίνω" είναι νομίζω από τα κορυφαία του είδους. Το ζητούμενο πάντα όταν βγαίνω , είναι να μη πολυκαταλαβαίνω τι γίνεται τριγύρω μου, αλλά εκεί έφαγα το γκολ από τα αποδυτήρια.
Οσο για τους μαγκουφομαγκό συμφωνώ μαζί σου. Αν ήταν Ινδιάνοι θα τους ονόμαζαν " το βρώμικο βλέμμα" ή το "μακρύ χέρι"..... (μ' αρέσουν οι κολοκυθοκεφτέδες-υποθέτω τους κάνει υπέροχους η Citronella χαχαχα).

Στόχος πάντα είναι η ανάληψη (κράτα με καλά απόψε μην αναληφθώ... που λέει κι ο Μιχάλης Γκανάς).

θα συμφωνήσω μαζί σου ότι κάθε φορά είναι ίδια με την πρώτη φορά, κι ας λέει ο Στέλιος μόνο για τη δεύτερη φορά...

Ρίξε ιδέες για τη μάζωξη στις 10 Νοέμβρη, μια και είσαι συνεργάτης του juke-box κι έχεις ήδη αναλάβει καθήκοντα!!

11:04 μ.μ., Οκτωβρίου 17, 2007  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Powered by Blogger

eXTReMe Tracker

SYNC BLOGS


ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η πληρωμή
ask2use.com: Επιτρέπεται η κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή χωρίς άδεια