ΥΠΑΡΧΩ

Στις 14/9/2001 πριν πέντε χρόνια δηλαδή έφυγε από το μάταιο αυτό κόσμο ο άνθρωπος που ήταν ο ορισμός του λαϊκού τραγουδιστή.

Ο Στέλιος για τα ελληνικά δεδομένα και τηρουμένων των αναλογιών ήταν όπως ο Elvis Presley για τους Αμερικάνους. Είδωλο, που όμως δεν τον είχε κατασκευάσει κανένας, παρά μόνο τα λαϊκά στρώματα που ήταν και οι ακροατές του. Αυτοί που τον είχαν στα εικονίσματα, όπως έλεγε ο ίδιος και πάνε ακόμα και σήμερα στο σπίτι του στον Αγ.Κωνσταντίνο και παίρνουν ένα ενθύμιο από το Στέλιο, μια πέτρα από τον τοίχο του σπιτιού του, χώμα κλπ. Και δεν μιλάμε για 2-3 ακραίους, αλλά για πλήθη λαού !!!

Τον Καζαντζίδη σαν άνθρωπο δεν νομίζω να τον συμπάθησα ποτέ. Εγωιστής, ξεροκέφαλος (πόντιος με όλη τη σημασία της λέξης), χαμηλής μάλλον αισθητικής, όσο αφορά τις επιλογές του στη μουσική και τα τραγούδια, εριστικός και "βάρβαρα" λαϊκός. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να ξεχωρίσω τον άνθρωπο από τον τραγουδιστή Καζαντζίδη. "Καλύτερα να τραγουδάει, παρά να μιλάει", λέγανε όλοι, θαυμαστές του και μη. Η φωνή του πράγματι έχει αυτό που λένε "το άγγιγμα" , πηγαίνει κατευθείαν στην καρδιά και χτυπάει κέντρο.

ΥΠΑΡΧΩ

Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω,

σκλάβα τη ζωή σου θά' χω

κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς.

Υπάρχω μέσ' τα μάτια σου που κλαίνε,

μέσ' τα χείλη σου που καίνε

και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ' ακούς.

Είμαι της ζωής σου ο ΕΝΑΣ,

δε με σβήνει κανένας

κι αν με άλλους μιλάς

κι ώρες-ώρες γελάς

κατά βάθος πονάς, γιατί σκέφτεσ' ΕΜΕΝΑ.

ΕΙΜΑΙ και αρχή και φινάλε και στη σκέψη σου βάλε

πως αν κάνεις δεσμό μέσ' σε λίγο καιρό

θα χωρίσεις γιατί θα υπάρχω ΕΓΩ.

Υπάρχω,στη χαρά σου και στη λύπη

η μορφή μου δε θα σου λείπει

κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ.

Υπάρχω μέσ' την τύχη σου που βρίζεις,

στο μυαλό σου που ζαλίζεις

με τσιγάρο μ' αναμνήσεις και πιοτό.

Ο Καζαντζίδης ήταν παντοδύναμος στις δόξες του. Μπορούσε να πει οποιοδήποτε τραγούδι ήθελε και οι συνθέτες τον παρακαλούσαν. Εχω ακούσει ιστορίες ότι συνθέτες κοιμόνταν έξω από το σπίτι του και τον περίμεναν να βγει το πρωί, που θα πήγανε για ψάρεμα, να του δείξουν τα τραγούδια τους, μπας και τους τα πάρει.

Επίσης είχε ξεφτιλίσει την έννοια του χρήματος. Αμύθητα ποσά θα μπορούσε να είχε κερδίσει, ιδιαίτερα αν συνέχιζε να δουλεύει στα νυχτερινά κέντρα της εποχής, ή υπέκυπτε στις πιέσεις των δισκογραφικών εταιριών να βγάζει δίσκο "κάθε βδομάδα" και δεν ανεβοκατέβαινε στην Πάρνηθα βέβαια. Πιστός στις αρχές του, δεν το έκανε.

Η παρουσία του στο λεγόμενο "έντεχνο" τραγούδι μηδαμινή, αν και χαρακτηριστική. Φοβερή ερμηνεία στο "Σαββατόβραδο" των Μ. Θεοδωρακη-Δ. Χριστοδούλου, " Το πέλαγο είναι βαθύ" και το "Κουρασμένο παλληκάρι" των Χατζιδάκη-Γκάτσου, στη " Φτωχολογιά" των Ξαρχάκου-Λ. Παπαδόπουλου, " Δεν θα ξαναγαπήσω" των Λοίζου-Παπαδόπουλου , "Στην Ανατολή" του Μίκη κλπ.

Ομως ο Στέλιος δεν τα γούσταρε αυτά. Η αισθητική του ήταν στους ανατολίτικους ρυθμούς και σ' αυτό που κατά τη γνώμη του ήθελε ν' ακούσει ο λαός: τα βάσανα του, τον πόνο , τη φτώχια , την κοινωνική αδικία, τον καϋμό της ξενιτιάς..Ετσι είχε μάθει και δεν άλλαζε με τίποτα, ούτε μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του, που είχε επανέλθει στη δισκογραφία.

Βέβαια το "αααχ" και το "μάαανα" του Στέλιου πιάνει τα μύχια της ψυχής και τραντάζει τα θεμέλια...

Είναι ο τραγουδιστής που είπε χιλιάδες τραγούδια από τα οποία πολλές "μάπες", πλην όμως κατάφερε με τη φωνή του να τα κάνει τραγούδια , να τα περάσει στον κόσμο και να γίνουν μεγάλα σουξέ. Ερμήνευσε βέβαια και σπουδαία λαϊκά τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα και τα 6 τραγούδια του Ακη Πάνου, που θεωρούνται η κορυφαία στιγμή δημιουργίας των δύο μακαριτών πλέον καλλιτεχνών. Να σημειώσω επίσης την εξαιρετική του ερμηνεία στο "ΣΑΝ ΑΠΟΚΛΗΡΟΣ ΓΥΡΙΖΩ" του Β. Τσιτσάνη σ' έναν απ΄τους τελευταίους του δίσκους το " ΑΦΙΕΡΩΜΑ".

Ασπονδοι εχθροί του, εκτός από μια μερίδα μικρο-μεγαλο αστών, ήταν και οι Κνίτες. Δεν μπορούσαν να δεχθούν με τίποτα το :"...και μου 'ριξες τα όνειρα στου δρόμου τα λασπόνερα" , πεσσιμισμός στο προλεταριάτο δεν συγχωρούνταν , ούτε βέβαια το: "στις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές", όπου ο προλετάριος γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης του δυτικοευρωπαίου καπιτάλα, δεν έπρεπε να το υμνεί κιόλας!!!

Το 1974 κυκλοφόρησε το "ΥΠΑΡΧΩ", σε μουσική του φίλου και κουμπάρου του Χρήστου Νικολόπουλου και στίχους του Πυθαγόρα. Ο Καζαντζίδης επανήλθε στη δισκογραφία, μετά από μακρόχρονη απουσία του, λόγω των καυγάδων του με τις εταιρίες δίσκων.

Οταν παρουσίασε το δίσκο στην ασπρόμαυρη ακόμη τότε κρατική τηλεόραση, οι δρόμοι είχαν αδειάσει. Ολοι ήταν στα σπίτια τους ν΄ακούσουν τα "καινούρια" του Στέλιου. Τι Γιουροβίζιον και ψηλές ακροαματικότητες? Δεν κυκλοφορούσε ψυχή πουθενά. Τραγουδούσε με δεύτερη φωνή τον Νταλάρα, ζωντανά στο στούντιο και κόντεψε να το γκρεμίσει, ενώ ο Νταλάρας πάσχιζε ν΄ακουστεί δίπλα του, τους " ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΕΣ" :

Σε άσχημη κατάσταση το φίλο μου τον βρήκα,
αμίλητος με βλέπει, μα στην καρδιά του μπήκα.
Τα χείλη του ήταν κίτρινα, τα μάτια του κομμένα
και έκλαψα μαζί του κι εκείνονε και μένα.

Γιατί να είμαστε κι οι δυο αισθηματίες,
γιατί να μπλέκουμε σε παλιοϊστορίες;
Αφού στον κόσμο λιγοστές είν' οι κυρίες,
γιατί να είμαστε λοιπόν αισθηματίες;

Φίλε, δεν είμαστε άτυχοι κι αν όλα δεν μου τα 'πες,
απλούστατα κι οι δυο μας πιστέψαμε σ' αγάπες.
Είναι η καρδιά μας ένοχη και στον γκρεμό μάς πάει,

πληγώνεται, πονάει, αλλά ξαναγαπάει

Με το Νικολόπουλο "σκοτώθηκε" στα τελευταία του για κάτι ποσοστά παλιών τραγουδιών, που τα εισέπραττε αυτός, ενώ τα τραγούδια ανήκαν στο Νικολόπουλο. Το δικαστήριο δικαίωσε το Νικολόπουλο, αλλά νομίζω το καλύτερο γι αυτή τη διαμάχη το είπε ο Ρασούλης, όταν ρωτήθηκε:

" Οταν ως συνθέτης μ' αυτόν τον τραγουδιστή αποδίδεις τα 9 ή 10/10, ενώ με τους άλλους είσαι στο 6 ή το 7 κι έχεις γράψει μ' αυτόν τα καλύτερα σου τραγούδια, στα οποία οφείλεις και τη φήμη σου δεν ματζιριάζεις για τα ψιλοποσοστά...".

JUKE BOX

Ο δίσκος αυτός δεν περιέχει τα καλύτερα τραγούδια του διδύμου Νικολόπουλος-Καζαντζίδης (κορυφαίο τους κατά τη γνώμη μου το ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΟ). Εγινε μεγάλη επιτυχία, λόγω της συγκυρίας της επανεμφάνισης του Καζαντζίδη, μετά από μακρά αποχή και της μεγάλης φωνής του Στέλιου που απογείωσε τα τραγούδια. Μ' αρέσει ιδιαίτερα το "ΑΡΓΗΣΑ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ" - αφιερωμένο σ' όλες τις παράνομες καψούρες...

Κρίμα που 'σαι παντρεμένη
κρίμα που 'σαι αλλουνού
κι έτσι σε κρατάω κλεισμένη
στην καρδιά μου και στο νου

Αργησα να σε γνωρίσω
άργησες και συ να 'ρθεις
τώρα χώρια σου θα ζήσω
τώρα χώρια μου θα ζεις

Να 'ρχονταν τα χρόνια πίσω
να γυρίζαν οι καιροί
δε θα το κάνα ν' αφήσω
άλλον να σε παντρευτεί

Κρίμα που 'σαι παντρεμένη
κρίμα που 'σαι φυλακή
η καρδιά σου είναι σε μένα

κι η ζωή σου είναι εκεί

Ο Νικολόπουλος είναι ο λαϊκός συνθέτης που ξέρει να γράφει αξιοπρεπέστατα λαϊκά τραγούδια κι αυτά ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία.Το μπουζούκι το κατέχει, όπως και τους λαϊκούς δρόμους γι αυτό και μεγάλοι συνθέτες τον συμβουλεύονταν κι έχει παίξει με όλους.

Ο στίχος του Πυθαγόρα προσαρμοσμένος στις απαιτήσεις του Στέλιου, τίποτα το εξαιρετικό.

Ο Στέλιος "όλα τα λεφτά", φρέσκος κι ορεξάτος. Αιωνία του η μνήμη !!!