ΟΙ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΕΣ ΣΚΑΛΕΣ

Ενα από τα πιο άσχημα κτίρια της Θεσσαλονίκης είναι το δικαστικό μέγαρο. Χτίστηκε επί χούντας και είναι γεμάτο σίδερα και μπετό, με τον πιο άσχημο τρόπο και ατάκτως "εριμμένα". Τις μαρμαρένιες σκάλες του κάθε πρωί ανεβαίνει πλήθος κόσμου, απλοί άνθρωποι, επιχειρηματίες, πουτάνες, τραβεστί, τσιγγάνοι, δικηγόροι και δικαστές, οι άντρες φασκιωμένοι στα "κουστούμια",οι γυναίκες στα ταγεράκια και στα Cucci φορέματα και βέβαια οι πιο κακομοίρηδες, οι αλυσοδεμένοι με τις χειροπέδες, συνοδεία αστυνομικών.

Την εικόνα αυτή όταν όχι μόνο τη βλέπεις κάθε μέρα, αλλά και τη βιώνεις ως επαγγελματίας, μοιραία σου δημιουργεί ενός είδους "διαστροφή".

Είναι αδύνατο να αποστασιοποιηθείς τελείως εκείνες τις στιγμές κι όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, συνάδελφοι μου και μη, δε λεν' αλήθεια.

Αλλά και ποιό επάγγελμα δεν δημιουργεί " διαστροφές"?

Πολλές φορές λοιπόν, ανεβαίνοντας τις "μαρμαρένιες σκάλες" του τρισάθλιου μεγάρου, κυρίως δε πηγαίνοντας σε αυτόφωρα ή για υπεράσπιση κάποιου ήδη "καταδικασμένου", έρχεται στο μυαλό, ως αιτιατό της διαστροφής που προανέφερα, το έξοχο άσμα του Βασίλη Τσιτσάνη :

" ΤΑ ΜΑΝΤΑΛΑ" :

Με δέσαν χειροπόδαρα

σαν τον εγκληματία

στην καταδίκη μου αυτή

γυναίκα ειναι αιτία

(* juke-box: σαν ποιά άλλη θα ήταν ή αιτία δηλαδή?)

Έξι μου δίνει ο πρόεδρος

έξι κι ο ‘σαγγελέας

(* juke-box: πάρε νάχεις-που λέμε)

και δώδεκα οι ένορκοι

στα Bούρλα στον Περαία

Πέσαν τα μάνταλα βαριά
και σκοτεινιάσαν τα κελιά

Οταν με ανεβάσανε
στις μαρμαρένιες σκάλες

(* juke-box : άχρωμες και ψυχρές σαν τη Θέμιδα)
Βουρκώσαν τα ματάκια μου
δυό σιγανές ψιχάλες

Ξυπνώ και βλέπω σίδερα

στη γη στερεωμένα

( * juke-box: καλά αυτά κι έξω νάσαι, μπορεί να τα βλέπεις)
και βλέπω τους κατάδικους
σαν φύλλα μαραμένα

Βροντούνε βέργες και κλειδιά
και σκοτεινιάσαν τα κελιά
(* juke-box: Ο τρομακτικός ήχος της έννομης τάξης)

Ανοίγω το παράθυρο
να δω την κοινωνία
κι ο φύλακας με τράβαγε
γραμμή στα πειθαρχεία
Τι να σου κάνω φύλακα

είναι δικαίωμα σου
Τα σίδερα κι οι φυλακές
και τα κλειδιά δικά σου

(* juke-box : Η ενσάρκωση της απόλυτης & αυταρχικής εξουσίας)

Πέσαν τα μάνταλα βαριά

και σκοτεινιάσαν τα κελλιά

(*juke-box : Tα μάνταλα δεν πέφτουν μόνο στη φυλακή)

Και συ γλυκιά μανούλα μου

για σκέψου τα παιδιά σου

σου λείπει ο μικρότερος
και καίγεται η καρδιά σου

Μανούλες που 'χετε παιδιά
στα σίδερα κλεισμένα
Στις προσευχές που κάνετε
να λέτε και για μένα

(* juke-box: Επίκληση στη μάνα, ποιά άλλη θα τον νοιαστεί?)

Βροντούνε βέργες και κλειδιά
Και σκοτεινιάσαν τα κελιά

Στη φυλακή απόκτησα

τα τέσσερα βραβεία
Το αχ , το βαχ,
τ’ αλοίμονο και την απελπισία
(* juke-box: Ωραία βραβεία !!! Ποιός τα απονέμει?)

Δεν ξαναπέφτω φυλακή
τα νιάτα μου λυπάμαι
Βαρέθηκα μανούλα μου
στις πλάκες να κοιμάμαι

Πέσαν τα μάνταλα βαριά
Και σκοτεινιάσαν τα κελιά
Βροντούνε βέργες και κλειδιά
και σκοτεινιάσαν τα κελιά

JUKE-BOX:

Το τραγούδι αυτό του Τσιτσάνη, το παραθέτω στην πλήρη του στιχουργική εκδοχή, όπως περιλαμβάνεται διασκευασμένο μουσικά στο δίσκο του Σταύρου Ξαρχάκου " ΑΜΑΝ-ΑΜΗΝ" στην ενότητα "ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ" ,από την ομώνυμη μουσική παράσταση που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία το 1995. Η ενορχήστρωση είναι μαγική, η διάρκεια του δε " για φυλακισμένους ": μόλις 10 λεπτά και 26 δεύτερα !!!!!!

Το post αυτό αποτελεί lead-in για την παρουσίαση του σπουδαίου δίσκου του Σταύρου Ξαρχάκου.

Τα ρεμπέτικα της "ΦΥΛΑΚΗΣ" είναι μια μεγάλη κατηγορία του είδους, άλλωστε το ρεμπέτικο δημιουργήθηκε από περιθωριακούς και γενικότερα ανθρώπους που δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις με την "καθεστηκυία τάξη", αν και η πλειονότητα των κρατουμένων τότε δεν ήταν για ποινικά αδικήματα, αλλά για τα πολιτικά τους φρονήματα.