ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ

Mη παρασυρθείτε και νομίζετε ότι έχω μετεκλογικές παραισθήσεις όπως ο Γ. Παπανδρέου. Το

"ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΗΛΙΕ" είναι ο τίτλος ενός από τους πιο ωραίους δίσκους του ΜΑΝΟΥ ΛΟΙΖΟΥ, πάνω σε στίχους του ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ. Το ομώνυμο τραγούδι βέβαια, που είναι το δωδέκατο του δίσκου, έγινε σύνθημα της περίφημης ΑΛΛΑΓΗΣ που επαγγέλονταν το ΠΑΣΟΚ. Αυτό όπως και το " ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙ" είναι σε στίχους του συνθέτη.
Στο δίσκο τραγουδούν η Χάρις Αλεξίου, η Αλέκα Αλιμπέρτη, ο Κώστας Σμοκοβίτης και σ' ένα τραγούδι ο ίδιος ο συνθέτης.
Η πρώτη έκδοση του δίσκου έγινε το 1973, μέσα στην επταετία. Δύο από αυτά το "Ποιός το ξέρει " και τα " Δώδεκα παιδιά" είχαν λογοκριθεί και αλλάχτηκαν κάποιοι στίχοι.
Τα τραγούδια όλα γίνανε γνωστά πολύ αργότερα, στη μεταπολίτευση.

Ο Μάνος Λοίζος ήταν μεγάλος μελωδός και πραγματικά η απώλεια του ήταν πολύ σημαντική για το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι. Στο δίσκο αυτό ξετυλίγει το μεγάλο του ταλέντο, με τρεις καινούριους τότε τραγουδιστές (η Αλεξίου είχε ήδη κάνει τη Μικρά Ασία και το Βυζαντινό Εσπερινό του Απόστολου Καλδάρα, οι άλλοι δύο εμφανίζονταν για πρώτη φορά).
Μεγάλη επιτυχία του δίσκου το " ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ" που το λέει η Αλεξίου με δεύτερη φωνή το συνθέτη :

Στο μονοπάτι σαν θα βγεις
μιας ανοιξιάτικης αυγής
να μη ξεχάσεις να της πεις
μια καλημέρα της ζωής

Μια καλημέρα είναι αυτή
πεσ' την κι ας πέσει χάμω
Παλάτια χτίζουν οι θεοί
και μεις πάνω στην άμμο

Με τα χαράματα σαν βγεις
από την πόρτα της ζωής
μια καλημέρα να της πεις
κι ας είσαι μόνος μεσ' τη γης

Ωραιότατες μπαλλάντες επίσης, το " ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ" με την Αλέκα Αλιμπέρτη, τα " ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΑΡΓΑ" και " ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΙΔΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΣ" με τον Κώστα Σμοκοβίτη και με " ΦΑΡΟ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ" με την Αλεξίου.

Το " ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΞΕΡΕΙ" , με την Αλεξίου σε στίχους του συνθέτη, έγινε επίσης μεγάλη επιτυχία :
Ποιός το ξέρει,ποιός το ξέρει
που γυρνάς τη νύχτα αυτή
ποιός καημός και ποιό νυχτέρι
σου ματώνουν τη ψυχή

Σβήνουν τ' άστρα ένα-ένα
κι όσα σου' χα ειπωμένα
γίναν δάκρυα παγωμένα
γίνανε σιωπή
Κρύβει η νύχτα το φεγγάρι
κι ούτε φως, ούτε λυχνάρι
να μας βγάλει απ΄το ψέμα
κι από τη ντροπή

Ποιός βοριάς την πόρτα ανοίγει
και για σένα δεν ρωτά
τούτη η νύχτα πώς θα φύγει
δίχως φως, χωρίς φωτιά

Ο Δημήτρης Χριστοδούλου ήταν σπουδαίος ποιητής-στιχουργός. Πολυγραφότατος, τα πέτρινα χρόνια, συνεργάστηκε με το Θεοδωράκη, το Ζαμπέτα, το Λίνο Κόκκοτο, το Γιάννη Μαρκόπουλο και κράτησε το κύριο βάρος του στίχου στο Ελληνικό τραγούδι τα δύσκολα εκείνα χρόνια. Πέθανε κι αυτός σχετικά νέος (64 ετών).

Ενα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο, αντιπροσωπευτικό δείγμα έντεχνου ελληνικού τραγουδιού, "ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΚΟΡΜΙ", που το λέει εξαιρετικά η Αλεξίου:

Τι να το κάνεις το κορμί
που το τσακίζει ο πόνος
αν δεν ανοίξει στην καρδιά
του ουρανού ο δρόμος

Ποιός την έγραψε τη μοίρα
πάνω σε λευκό χαρτί
και δεν έστειλε δυό λόγια
στο θεό να με σκεφτεί

Τι να την κάνεις τη ζωή
αν δεν σου πουν ποιός είσαι
λάθος γεννιέσαι μεσ' τη γη
και πάλι λάθος είσαι

Το τραγούδι αυτό το άκουσα και σε μια καταπληκτική εκτέλεση με το Γιώργο Μαργαρίτη, σε μια παλιά τηλεοπτική εκπομπή του Λευτέρη Παπαδόπουλου " ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΣΤΙΧΟΣ".
Να αναφέρω επίσης την εξαιρετική μπαλλάντα που τραγουδάει ο ίδιος ο συνθέτης, με την αισθαντική φωνή του, με τίτλο " ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΟΥ ΜΙΛΗΣΕ", καθώς και τα " ΔΩΔΕΚΑ ΠΑΙΔΙΑ" με τον Κώστα Σμοκοβίτη και χορωδία.
Το ομώνυμο βέβαια είναι πολύ γνωστό . Δεν είναι ίσως γνωστό ότι η μελωδία σε στίχους του Χριστοδούλου είχε ακουστεί με την Αλεξίου στους τίτλους της ταινίας " ΑΣΠΡΟ-ΜΑΥΡΟ" των Θ. Ρεντζή και Ν. Ζερβού. Στο δίσκο μπήκε με τους στίχους του Μάνου και έγινε πλατιάς αποδοχής κι ακούγονταν σ' όλες τις προεκλογικές συγκεντρώσεις και πορείες.

JUKE-BOX

Τα τραγούδια του Λοίζου, όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ακούγονται σαν σύγχρονα. Οι μελωδίες του αγγίζουν τις ψυχές, γιατί ο Λοίζος ήταν πραγματικά ο συνθέτης της ψυχής. Οι τραγουδιστές ενσωματώνονται κυριολεκτικά στις μελωδίες του και το αποτέλεσμα, τόσο σ΄αυτό το δίσκο όσο και στους άλλους του συνθέτη, είναι "έργο του Λοίζου". Τα τραγούδια του έχουν ταυτότητα και άπειρο συναίσθημα, έτσι ακούγονται με συγκίνηση μέχρι και σήμερα και σε γεμίζουν νοσταλγία. Λαϊκές μπαλλάντες που δεν έχουν καμιά σχέση με τις σύγχρονες, που ακούγονται μονότονες και ιδιαίτερα εσωστρεφείς. Ο Λοίζος αν ζούσε σήμερα θα έγραφε σίγουρα υπέροχα τραγούδια.