Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

FADO

Βράδυ Σαββάτου και εθνική επέτειος, 28 Οκτώβρη. Τρεις φίλοι μπαίνουν σ' ένα καπηλιό του παλιού καλού καιρού. Οινομαγειρείο " Ο ΚΟΚΚΟΡΑΣ", δίπλα στις γραμμές του τρένου. Δεν φαίνεται από το δρόμο, πρέπει να το ξέρεις για να το βρεις. Συνιδιοκτήτες δυό, φίλοι και καλά παιδιά, ο Κώστας κι ο Θανάσης. Ερχονται οι μεζέδες και το "κιλίσιο" καραφάκι με άσπρο κρασί.
Η διακόσμηση με φωτογραφίες του Μάρκου, Τσιτσάνη, οι καρέκλες ψάθινες κι άβολες. Η ονομασία οφείλεται στον κόκκορα ονόματι Στέφανο, ο οποίος κατοικοέδρευε σ' ένα ψηλό σημείο, στο εσωτερικό της ταβέρνας και παρακολουθούσε τα δρώμενα. Σήμερα υπάρχει ο τρίτος από τη γενιά του Στέφανου.Ο Στέφανος, όπως και ο πρώτος απόγονος του, προφανώς πέθαναν από καρκίνο του πνεύμονα, λόγω της τσιγαρίλας που ανέπνευσαν στη σύντομη ζωή τους.
* Θεός σχωρέστους, ζήσαν ανθυγιεινά !!

Η ταβέρνα σχεδόν γεμάτη, αρχίζουν τα όργανα. Δυό μερακλήδες τριαντάρηδες (μπουζούκι-κιθάρα) χωρίς μικρόφωνα. Αλλωστε ολόκληρη η ταβέρνα δεν πρέπει να είναι πάνω από 30 τ.μ. Η παρέα συζητά και πίνει " το δαίμονα". Ξαφνικά μας διακόπτει μια ωραία γυναικεία φωνή. Γυρνάμε, βλέπουμε να έρχεται από ένα τραπέζι απέναντι ακριβώς από τους μουσικούς. Λέει ένα ωραίο τραγούδι, που δεν το ξέρουμε. Το έλεγε η Νίνου μας ενημερώνει ο κιθαρωδός , οι στίχοι είναι του Μίμη Τραϊφόρου, αλλά δεν θυμόταν το συνθέτη.
Οι θαμώνες ακούν με προσοχή, δεν ακούγονται πολλές ομιλίες, μάλιστα δέχομαι και την παρατήρηση ενός από τους ιδιοκτήτες γιατί μίλησα, κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης του άσματος. Ανακαλούμαι στην τάξη.
Ενώ η ευωχία συνεχίζεται, η καλλίφωνη θαμών αρχίζει να τραγουδά, ένα ωραίο τραγούδι του Τσιτσάνη, "ΑΠΟΨΕ Μ' ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕΣ", το οποίο ερμήνευσε καταπληκτικά σε πρώτη εκτέλεση μια μεγάλη τραγουδίστρια η Ιωάννα Γεωργακοπούλου και πολύ αργότερα η Αλεξάνδρα.

Απόψε μ΄εγκατέλειψες
πως βάσταξε η καρδιά σου
και μεσ' τη νύχτα χάνονται
αργά τα βήματα σου


Κι όμως εσύ μ' απόμεινες
το μόνο στήριγμα μου
τώρα που φεύγεις που αλλού
θα βρω παρηγοριά μου


Απόψε μ' εγκατέλειψες
και μια ζωή γκρεμίζεις
για μένα μαύρη κόλαση
στο βίο μου αρχίζει


Ακολουθούν παραγγελιές, Ακης Πάνου, Καλδάρας, Μπιθικώτσης, Καζαντζίδης μας σφυροκοπούν ανελέητα, ενώ χάνουμε και το λογαριασμό από τα "κιλίσια" τσίγγινα καραφάκια. Ερχεται κι ο τέταρτος της παρέας, γρήγορα εγκλιματίζεται, έχουμε μείνει δυό παρέες με την ορχήστρα και τραγουδάμε μέχρι πρωίας.

Ωραίο Ελληνικό γλέντι, μου θύμισε όμως, μια αντίστοιχη εμπειρία στη Λισαβώνα, για να μη λέμε δηλαδή ότι έχουμε το μονοπώλιο στα γλέντια.

Εχω ανά χείρας τον Lonely Planet, ο οποίος γράφει ξεκάθαρα να μην επισκεφτούμε μαγαζί όπου παίζονται fado, γιατί είναι τουριστικοποιημένα.Εξαιρεί ένα μαγαζί στην Alfama, παραδοσιακή συνοικία της Λισαβώνας, γενέτειρα του fado.
Μπερδεύομαι μεσ΄τα στενά σοκκάκια, αδύνατο να το βρω, καθότι λαβύρινθος η Alfama. Σταματάω σ' ενα καφενείο, απέξω κάθονται κουρασμένοι μεσήλικες κι ηλικιωμένοι πίνοντας τον καφέ τους. Κανένας δεν μιλάει αγγλικά, δείχνω γραμμένη τη διεύθυνση με το όνομα του μαγαζιού. Με τα πολλά, ένας μου δείχνει μια κλειστή πόρτα κάπου απέναντι. Αυτό είναι, αλλά ο ιδιοκτήτης πέθανε χθες, μου λέει. Σκέφτομαι και μου ΄ρχεται στο μυαλό το άσμα :


Κατεβασμένα τα ρολά
στην ψησταριά του Ζήση
τον πήρε ο Χάρος χθες αργά
γλυκά-γλυκά
απάνω στο μεθύσι

Θάνατος, θάνατος ευτυχισμένος
να πεθάνεις μεθυσμένος

όπως τραγουδάει ο μεγάλος Μπιθικώτσης και μου το ξαναθύμισε στον Κόκκορα ο Πάνος.

Ψεύτης κόσμος σκέφτομαι, απογοητευόμαστε, αλλά ο Πορτογάλλος με χειρονομίες μας καλεί να τον ακολουθήσουμε. Μας οδηγεί λίγο παρακάτω, σ' ένα καταγώγιο, μόνο Πορτογάλλοι μέσα. Καπνός και περιβάλλον ελληνικής ταβέρνας. Ο κόσμος λαϊκά ντυμένος, κάθεται υπομονετικά στα τραπέζια και πίνει το κρασί του.Σερβίρει μια γραία, άνω των 70 και η κόρη της κοντά στα πενήντα. Ο σύζυγος είναι στην κουζίνα και φέρνει τα κρασιά.
Ερχεται η ορχήστρα στο ημίφως, δύο όργανα (το ένα κιθάρα, το άλλο κάτι σαν μαντολίνο, δεν θυμάμαι πως το λένε).
*
Η διμελής ορχηστρα


Ξαφνικά η γραία εμφανίζεται ενώπιον της ορχήστρας και τραγουδάει μαγευτικά, ένα fado.
Η μουσική σ΄αυτά απλά συνοδεύει τις πονεμένες φωνές, δεν κυριαρχεί, αφήνει το συναίσθημα των λόγων να επικρατήσει.

* Στη φωτο η γραία fadista άδουσα
Ακολουθεί η κόρη, ο σύζυγος και μετά παίρνουν σειρά οι θαμώνες. Σηκώνονται ένας-ένας από τα τραπέζια με τη σειρά και ρίχνουν από ένα fado. Πραγματική μυσταγωγία, δεν ακούγεται κιχ στο μαγαζί. Δεν μιλάμε, μόνο πίνουμε το υπέροχο πραγματικά κόκκινο κρασί και ακούμε με προσοχή, αν και δεν καταλαβαίνουμε λέξη.

Εντυπωσιακό, όλοι οι θαμώνες του μαγαζιού, εκτός από μας, ήταν fadistas. Μάλιστα μετά από κάποια ώρα, έρχονταν και περαστικοί απέξω, ρίχναν από ένα και φεύγανε !!
Είπα να σηκωθώ κι εγώ να πω ένα ρεμπέτικο του Μάρκου, να μου φύγει και το σωβινιστικό μου, αλλά η παρέα μου το απαγόρευσε διά ροπάλου !!!
Το fado είναι λαϊκό τραγούδι, πονεμένο όπως το ρεμπέτικο. Οι στίχοι του μιλάνε για ανικανοποίητους έρωτες, όμορφες γυναίκες, κοινωνική αδικία, φτώχια κλπ.
Ιέρεια του βέβαια η πασίγνωστη Amalia Rodriguez,που στην κηδεία της παρευρέθηκε όλη η Λισαβώνα, για να μη πω όλη η χώρα. Ο Καζαντζίδης σε Πορτογαλλική και θηλυκιά έκδοση ή η Ιωάννα Γεωργακοπούλου σε άλλο μέγεθος.



Σήμερα το fado, περιλήφθηκε στη μουσική βιομηχανία και έγινε τουριστική attraction της χώρας. Μάλιστα υπάρχουν πολλοί νέοι τραγουδιστές, κάποιοι ιδιαίτερα αξιόλογοι, που προσπαθούν να το κρατήσουν ζωντανό. Ακουσα κάποιους δίσκους, μερικά είναι εξαιρετικά, αλλά είναι ενορχηστρωμένα με περισσότερα όργανα, ενίοτε ηλεκτρικά και το κυριότερο δεν βγαίνουν πλέον από τη λαϊκή ψυχή, αυτό είναι το μειονέκτημα τους.
Ολοι οι Πορτογάλλοι συμφωνούν. Η Amalia ήταν μία και θα μείνει μοναδική. Το φτωχοκόριτσο από την Alfama με το παράπονο και το λυγμό στη φωνή της, που έβγαινε από τα μύχια της λαϊκής ψυχής της, δημιούργησε κυριολεκτικά ένα μουσικό είδος που προσδιορίζει την ταυτότητα ενός ολόκληρου λαού.

11 Comments:

Blogger Athanassios said...

Πάνο,ο Στέφανος Γ' είχε ζέστη κι ήταν έξω, γι αυτό δεν τον είδες. Μόλις χειμωνιάσει, τον βάζουν μέσα κι αρχίζει το μαρτύριο του. Θυμάμαι ο Στέφανος Α', ενώ ήταν ήσυχος, κάποιες στιγμές όταν τον έπνιγε το ντουμάνι, δυσανασχετούσε και θορυβούσε.
Στην Αλφάμα είχα πιεί τόσο ώστε να ερμηνεύσω το " Μπουζούκι μου διπλόχορδο, μπουζούκι μου καϋμένο...", αλλά εφιμώθην σχεδόν βιαίως !!!

2:21 μ.μ., Οκτωβρίου 31, 2006  
Blogger Π said...

Aθανάσιε, το τραγούδι που έβαλες με έστειλε κανονικότατα...
Όσο για τις συγκρίσεις, πολύ εύστοχη η παρομοίωση με τον Kαζαντζίδη ως προς το status. Ως προς τη φωνή και το πάθος, πάντως, η Amalia προσωπικά μου θυμίζει - τηρουμένων των αναλογιών - την Πίτσα Παπαδοπούλου (όπως τραγουδάει π.χ. το Θα το πω φανερά ή το Kαθένας με τον πόνο του, στο 'Γλέντι με τον Στελάρα').

7:06 μ.μ., Οκτωβρίου 31, 2006  
Blogger Athanassios said...

Ιχνηλάτη, υποκλίνομαι.... ευχαριστούμε

Π,την Αμάλια τη σύγκρινα με το Στέλιο, όχι μόνο για το status αλλά και για το λυγμό που έχει στη φωνή.Το fado έχει πολλά κοινά στοιχεία με το ρεμπέτικο, γι αυτό αναφέρθηκα στην Ιωάννα Γεωργακοπούλου, σπουδαία ρεμπέτικη φωνή, όπως και η Μαρίκα Νίνου.
Το πάθος δημιουργεί συνειρμούς, έστω και λίγο αυθαίρετους και ως προς το ρεμπέτικο και ως προς την Πίτσα Παπαδοπούλου ή το Στέλιο, πλην όμως η ουσία είναι ότι η Amalia σε στέλνει...

9:32 μ.μ., Οκτωβρίου 31, 2006  
Blogger σχολιαστής said...

Ξεχάσαμε να πιούμε ένα κρασί στη μνήμη του μακαρίτη κόκκορα.

10:44 μ.μ., Οκτωβρίου 31, 2006  
Blogger Athanassios said...

Σχολιαστή με τόσα που ήπιαμε τους σχωρέσαμε όλους...

10:48 μ.μ., Οκτωβρίου 31, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Ωραιος ο Αλεκτωρ αλλα πιο ωραια η νεα (διπλα στην κοκκινομαλα γραια της τελευταιας φοτο), την οποια περασατε ολοι ντουκου!

Ξε-fado-μα!!!

2:40 μ.μ., Νοεμβρίου 01, 2006  
Blogger Athanassios said...

θείε με το αετίσιο μάτι... πάντως πιο καλή από αυτήν που λες είναι στο πίσω τραπέζι με τα άσπρα που κυττάζει τη γραία fadista...
Για να προσέχουμε τις λεπτομέρειες δηλαδή !!!

9:35 μ.μ., Νοεμβρίου 01, 2006  
Anonymous Ανώνυμος said...

Αθαναση,
πολυ σωστη η παρατηρηση σου!
Βεβαιως και για την κορη της γραιας (ορθια στο βαθος), δεν θα ΄λεγα οχι (ετσι οπως ειναι με τα τηγανολαδα)!
Απ΄οτι φαινεται ο κυριος που κουβαλαει τις ταραμοσαλατες πρεπει ναιναι ο συζυγος της κορης, τον οποιο η οικογενεια βρηκε ψαχνοντας στην αγορα για μαλακες.

12:46 π.μ., Νοεμβρίου 02, 2006  
Blogger Athanassios said...

Θείε σωστός... δεν είναι η κόρη βέβαια αυτή αλλά πελάτισσα. Ο σύζυγος που κουβαλούσε τις ταραμοσαλάτες (χαχαχα)
έγινε γαμπρός της γραίας μάλλον επειδή τραγουδούσε fado και τα καταφέρνει στο κουβάλημα... Δεν βλέπω άλλο λόγο !!!
Η γραία απολυταρχική βέβαια και chief εκεί μέσα... μητέρα-αφέντης !!!

2:21 μ.μ., Νοεμβρίου 02, 2006  
Blogger NinaC said...

Αθανάσιε, το ποστ εξαιρετικό, το ζήλεψα!!!

Κατά τα λοιπά, Αθανάσιε και θείε Ισίδωρε, ή το γούστο σας στις γυναίκες είναι φρικτό, ή έχετε καταρράκτη ή είστε εντελώς απελπισμένοι!

Και εξηγούμαι: α) η νέα δίπλα στην κοκκινομάλλα γραία έχει μουστάκι.
β) η νέα με το άσπρο, έχει ένα βουζούνι ή καρούμπαλο στη μύτη.
γ) η κόρη της γραίας ταβερνιάρισσας, εκτός από πασαλείμμένη τηγανόλαδα είναι και αλλοίθωρη.

Καλά που έχετε κι εμένα να σας φυλάω απ' τις κακοτοπιές!!!

1:35 π.μ., Νοεμβρίου 05, 2006  
Blogger Athanassios said...

Ντόλλυ, αυτό δεν είναι μάτι είναι σκάνερ !!!!

Το ασπράκι μ' αρέσει κι έχει κι ένα τοσο δα βουζούνι στη μυτούλα του... είναι σέξυ...

2:36 μ.μ., Νοεμβρίου 06, 2006  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece

Powered by Blogger

eXTReMe Tracker

SYNC BLOGS


ask2use.com: Επιτρέπεται η αντιγραφή όλου του κειμένου
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η πληρωμή
ask2use.com: Επιτρέπεται η κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή χωρίς άδεια