ΧΑΪΝΗΔΕΣ

Χθες βράδυ είχα την τύχη να παρευρεθώ σε μια ξεχωριστή πραγματικά μουσική βραδιά.
Οι φοβεροί και τρομεροί Χαίνηδες από την Κρήτη, ήλθαν για δυό παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη.
Η συναισθηματική φόρτιση δεν μου επιτρέπει αναλυτικές περιγραφές και σχόλια, γιατί θα θεωρηθώ υπερβολικός.
Το juke-box έχει ευαισθησία στην καλή μουσική και στο ωραίο φύλο. Αυτά πληρώθηκαν χθες βράδυ στο έπακρο.
Οι Χαίνηδες είναι εξαιρετικοί μουσικοί, πραγματική ελπίδα του ελληνικού τραγουδιού, τους αξίζουν συγχαρητήρια. Παίζουν με κέφι κι επικοινωνούν με το κοινό τους με μοναδικό τρόπο.
Στο δεύτερο σκέλος, η τραγουδίστρια του συγκροτήματος, Μαρία Κώτη, εξαιρετική φωνή, ωραία παρουσία, έκανε την καρδιά του juke-box σμπαράλια.

Νιώθω ότι δεν έχω έμπνευση πλέον να γράψω άμεσα για άλλα τραγούδια, ή μουσικές, ή δημιουργούς. Μέχρι να συνέλθω από το μουσικό και ερωτικό shock, κηρύττω την προσωρινή αναστολή των εργασιών.

Θα αναφέρω μόνο δύο τραγούδια που κυριολεκτικά μ' έστειλαν. Το " ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ", σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου με στίχους του Κώστα Κινδύνη. Το τραγούδι αυτό, ιδιαίτερα δύσκολο ερμηνευτικά, το είχε πει ο Νίκος Ξυλούρης. Πραγματικά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια νεαρή κοπέλλα (πλάσμα) θα έφτανε να το πει ανταγωνιστικά, ίσως και καλύτερα από το μεγάλο Κρητικό βάρδο. Μπράβο της.

Κορυφαία στιγμή της βραδιάς η εκτέλεση και ερμηνεία της Μαρίας στον "ΞΕΝΟ" των Χαίνηδων ,που περιλαμβάνεται στο δίσκο " Ο ΞΥΠΟΛΥΤΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ". Αφού το ζήτησα καμιά δεκαριά φορές, τελικά το έπαιξαν κατά τις 4 το πρωί και μ' αποτελείωσαν !!! (* φιρί-φιρί πήγαινα καλά να πάθω !!).

Απολαύστε το, για όσο καιρό το juke-box θα προσπαθεί να συνέλθει.

Μια φυλακή ο κόσμος γύρω,
τη σιδερόπορτα ν' ανοίξεις μια στιγμή
και θα σε χρίσουν οι στεναγμοί
λάδι και μύρο.

Η μοναξιά βαριά, μολύβι
φέρε στο τάσι τ' ασημένιο το νερό,
ξόρκι να κάμω για τον καιρό,
να μη σε θλίβει.

Ξένος κι εσύ, όπως κι οι άλλοι
κι όμως πατρίδα σου των ξένων οι καρδιές
Λες μεγαλώσανε οι βραδιές...χειμώνας πάλι.

Φύλλα ωχρά, χωριά θλιμμένα,
δρόμοι βρεγμένοι, πολιτείες λαμπερές,
περνούν μπροστά σου πολλές φορές,
χωρίς εσένα.

Η χαραυγή πέφτει σα δάκρυ,
και σαν κορίτσι πού 'χει ξέπλεκα μαλλιά
κι εσύ παλεύεις με τα παλιά
να βρεις μιαν άκρη.

Το πέλαγο τη μάνητά του
καμιά φορά την παίρνει πίσω κι ηρεμεί
κι εσέ σου μοιάζει τούτη η στιγμή,
σαν του θανάτου.

Τρέχεις να μπεις στ' ανθρωπομάνι,
να ξεχαστείς μέσα στου κόσμου τη βουή...
αφού βαθιά σου και οι θεοί έχουν πεθάνει.

Δάκρυ θολό, σαν πρωτοβρόχι,
προχθές σε ρώτησαν στο δρόμο δυό παιδιά,
αγάπη αν είχες μες στην καρδιά
και είπες ΟΧΙ.