ΠΕΝΤΕ ΠΑΝΩ-ΠΕΝΤΕ ΚΑΤΩ

Μια και μας στείλανε την πρόσκληση, ας το παίξουμε κι αυτό το "παίγνιο" με την πεντάδα.....
Ας αποκαλυφθούμε λοιπόν στο σύγχρονο αυτό και παντοδύναμο μέσο, αν και αντίκειται στη γενικότερη φιλοσοφία μου, θεωρώντας το blogging, χόμπυ κι αναψυχή κι όχι βήμα προσωπικής προβολής κι απογύμνωσης.
Πέντε-πάνω, πέντε κάτω λοιπόν , ας βγάλουμε τα σώψυχα μας όπως έλεγε η πρόσκληση !!

1) Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, όπως κι ο Διονύσης Σαββόπουλος. ( Το τραγούδι περιλαμβάνεται στο δίσκο του ΡΕΖΕΡΒΑ και το τραγουδά με την Αλ. Πρωτοψάλτη).
Ποιητές δεν πρόλαβα να γνωρίσω ή να δω, όπως ο Σαββόπουλος. Φτωχομάνα τη γνώρισα, με μπερδεμένη ταυτότητα, χαμόσπιτα λαϊκά, αλάνες για ποδόσφαιρο μπόλικες. Ο κόσμος που γνώρισα πολύ φτωχός, αλλά χαμογελούσε. Θυμάμαι γλέντια στις γειτονιές, αποκριάτικα ξεφαντώματα, οι μεταμφιεσμένοι να επισκέπτονται τα σπίτια, αρνιά να ψήνονται το Πάσχα στις ταράτσες και στις αυλές και γύρω-γύρω να χορεύουν οι γείτονες , φωτιές ν' ανάβουν του Αη-Γιάννη και να πηδάμε από πάνω τους όλοι οι πιτσιρικάδες και το καλοκαίρι να μπαίνεις στο αστικό λεωφορείο και μετά από 2 ώρες να φτάνεις στην ακτή για να κάνεις θαλασσινό μπάνιο.
Από τότε έχω την απορία... Τόσο μακρυά είναι η θάλασσα από αυτή την πόλη?

Ο ποιητής έχει απόλυτο δίκαιο : " Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι, να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ΄τη στεριά..."

2) Ο κινηματογράφος μεσουρανούσε. Η εβδομη τέχνη είχε κατακτήσει όλους τους τότε ενήλικες. Πολλά χειμερινά και θερινά σινεμά, θυμάμαι ακόμα τα ονόματά τους, σε αποστάσεις που καλύπτονταν με τα πόδια άνετα μια και δεν υπήρχε αυτοκίνητο στη γειτονιά μας.Νίκος Ξανθόπουλος και Τζων Γουαίην τα ινδάλματα της εποχής και μουσική βέβαια, η πρώτη μου επαφή:

Πετραδάκι-πετραδάκι για τα σένα τόχτισα
της αγάπης το τσαρδάκι κι όμως δεν σ' απόχτησα

Στα ψηλά τα σκαλοπάτια όσες ανεβήκανε
βρήκαν πλούτη, μεγαλεία μα καρδιά δεν βρήκανε

Φλόγες άναψα ένα βράδυ το τσαρδάκι το' καψα
κι ύστερα πάνω στη στάχτη μοναχός μου έκλαψα

Το έλεγε σε μια ταινία ο Νίκος Ξανθόπουλος, στη δισκογραφία το είπε ο Μιχάλης Μενιδιάτης, το άσμα είναι του Απόστολου Καλδάρα, σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Ετσι έμαθα μετά από πολλές ερωτήσεις τι είναι το " τσαρδάκι", αλλά κανείς δεν μου εξηγούσε γιατί το έκαψε ο ήρωας του τραγουδιού και ποιά ήταν τα ψηλά τα σκαλοπάτια.....

3) Νωρίς-νωρίς έμαθα το κέντρο της πόλης. Πήγα Γυμνάσιο εκεί για διάφορους λόγους. Εκεί έμενε "καλός κόσμος", μου λέγανε τότε, αλλά κι αυτό δεν το είχα καταλάβει. Ο καλός κόσμος για μένα έμενε πάντα στη γειτονιά μου. Εκεί άκουσα ότι ήλθε ξανά ο Θεοδωράκης, ο κομμουνιστής,που ήταν εξορία και τα τραγούδια του άρχισαν να ξαναπαίζονται.
Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες λοιπόν από τη " ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ" του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και διαδηλώσεις με ξύλο, έξω από την πόρτα του σχολείου. Αγάπησα τους αριστερούς, γιατί τις τρώγανε ακόμη, αν και είχε φύγει η χούντα!!

4) Μια υπόγεια ταβέρνα στην Ανω Πόλη, στη μικρή πορτάρα του κάστρου " Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ" με μύησε για τα καλά στο λαϊκό τραγούδι.
Εκεί είδα Juke-box από τόσο κοντινή απόσταση για πρώτη φορά. Σχεδόν σε όλα τα πλήκτρα του έγραφε " ΑΡΧΩΝ" ..... ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης. Θυμάμαι να τρώμε κάτι βρωμερά μπιφτέκια και να πίνουμε ρετσίνες, Μαλαματίνα ή Κουρτάκη, με άγχος βεβαια να μας φτάσουν τα λίγα λεφτά που είχαμε όλοι μαζί και να περισσεύουν κέρματα για το juke-box. Μας κερνούσαν κι οι θαμώνες γιατί είμαστε πιτσιρικάδες ακόμα. Ξεχώριζα πάντα το άσμα του Ακη Πάνου :

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη, όλα μου τα παίρνει τίποτα δεν δίνει
Η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι που χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει γόπα κέρασμα στο Χάρο, όταν έλθει ώρα και τον ετρακάρω

Εμ δεν θα γίνεις πότης και καπνιστής μετά?

5) Φοιτητική ζωή, στρατός, γάμος ,επαγγελματική σταδιοδρομία, διαζύγιο,σχέσεις. Πολλά ταξίδια και σταθμοί, " το μεσιανό κατάρτι " να σπάει πολλές φορές....
Το ομορφότερο ταξίδι όμως το κάνω νοερά και πιο τακτικά από τότε που γεννήθηκα, μέχρι και σήμερα, με οδηγό τον ποιητή της θάλασσας το Νίκο Καββαδία :

" ...μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ..... και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό " ....

(Στη φωτο τα cliffs of Moher -ακτή της Ιρλανδίας στον Ατλαντικό)

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙ (μελοποιημένο και τραγουδισμένο από τους ΞΕΜΠΑΡΚΟΥΣ)

Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης

κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.

Γραφή από τρεις και μου γινες μοτάρι και καρφί.

μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι

την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.

Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.

Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,

μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ

της ‘Aγρας τα μακριά σαριά, του Σαντούν το μετάξι

και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Το δαχτυλίδι που φερνα μου το κλεψε η Οράγια.

Τον παπαγάλο μάδησε και έπαψε να μιλεί.

Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια

κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει

έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.

Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά

εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι

να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ' τη στεριά

κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,

μπορεί να 'ρθω απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά.

Το juke-box, προτείνει ως νέα πεντάδα τους 4 της "οικογένειας", δηλαδή τον Καλυβάρχη ξάδελφο Πάνο, τον ξάδελφο Ροκά, τον ξάδελφο Σχολιαστή , την κεφαλή της οικογένειας .το θείο Ισίδωρο και το φίλο -στενό συνεργάτη του Caesar.
Παραχωρεί δε το βήμα σ' όσους από αυτούς δεν διαθέτουν blog να βγάλουν τα σώψυχα τους, εφόσον γράψουν και τα αγαπημένα τους τραγούδια !!