ΠΕΝΤΟΛΕΞΟ

Η φίλη Οίστρος έστειλε πρόσκληση να παίξω άλλο ένα μπλογκο-παιγνίδι, το ονόμασα πεντόλεξο.
Οι λέξεις που πρέπει να περιλαμβάνονται στο κείμενο είναι : θάλασσα, μύθος, μπαλλάντα, κορνίζα και τσικουδιά.
Οπως γράφουν εκθέσεις τα παιδάκια του δημοτικού, παίζουμε και τα παιδάκια της μπλογκόσφαιρας…..

Εκλεισα νωρίς σήμερα. Το βράδυ έχω τραπέζι και πρέπει να ετοιμαστώ. Η πρώτη εντύπωση μένει λέμε, πρώτη φορά στο σπίτι μου, να την τραπεζώσω, να περάσει καλά, να την «κόψουμε» κιόλας τι σόι είναι, μπας και δούμε χαίρι.
Βρήκα μέρα, ο βαρδάρης λυσσομανά, ψόφο σαλονικιώτικο έχει. Καλά δεν χρειάζεται άγχος, ας κάνω την αγαπημένη μου βόλτα με τ’ αυτοκίνητο στη Λεωφόρο Νίκης να δω τη ΘΑΛΑΣΣΑ πρώτα, για να φτιάξει η διάθεσή μου. Η ψυχολογική προετοιμασία είναι το ήμισυ του παντός.
Μανιασμένη, μαβιά τελείως, τα κύματα βγαίνουν στην προβλήτα. Μια τέτοια αγκαλιά σκέφτομαι, θα ήθελα απόψε, βίαιη και ολοκληρωτική, όπως η αγριάδα της θάλασσας.
Βυθίζομαι στις σκέψεις μου και σιγοτραγουδώ το τραγούδι του Πορτοκάλογλου:
«Αχ θάλασσα μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη….»
Αδιάφορος μου είναι αυτός, ως τραγουδοποιός, σκέφτομαι, αλλά αυτό είναι σπουδαίο τραγούδι, απορώ πώς του έκατσε…
Γυρνώ σπίτι, κάτσε να σκεφτώ τώρα τι θα μαγειρέψω. Ανοίγω τα βιβλία συνταγών, που μ’ άφησε κληρονομιά η προηγούμενη, που μανιωδώς μάζευε συνταγές κι αντίστοιχα βιβλία, αλλά φαί δεν είδαμε , ούτε σε KOΡNIZA!!!
Σκυλομπερδεύομαι, γαλλικές, ινδικές, κινέζικες, ταϋβανέζικες…. απορώ ρε γαμώτο, τι τους έχει πιάσει και βγάζουν τέτοια βιβλία κι άπειρες εκπομπές στην τηλεόραση, αφού καμιά δεν μαγειρεύει? Για συλλέκτες θα το κάνουν μάλλον, φαίνεται, απαντώ στο εύλογο ερώτημά μου…. ΄Οπως μοιράζουν τα έργα των ζωγράφων στις εφημερίδες, έτσι και τα βιβλία μαγειρικής.
Ασε να κάνουμε κάνα κλασικό που το ξέρουμε, μη μας βγει καμιά μαλακία ο ταϋβανέζος και ψάχνουμε για delivery νυχτιάτικα, χώρια που θα τρωθεί το κύρος μας, μια και αυτοδιαφημιστήκαμε ως chef.
Το ορεκτικό το ξέρω, απάκι κρητικό στο φούρνο (ξυδάτο χοιρινό με ντομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι στο αλουμινόχαρτο). Ωραιότατο, σαλάτα θα βράσω μπρόκολο, αλλά ας βάλουμε μουσική, γιατί αλλιώς μαγείρεμα δεν γίνεται. Μια και μαγειρεύουμε Κρητικά, ας ρίξουμε τον Ερωτόκριτο του Χριστόδουλου Χάλαρη, με Ξυλούρη και Τσανακλίδου.
Ανατριχιάζω ακόμα από την εισαγωγή και τη φωνή του Νικόλα : « ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα, ο κύρης σου με ξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα.....»
Μεγάλο ποίημα ο Ερωτόκριτος, όσα και να μου λένε, όσα κι αν διάβασα, οι εικόνες και το συναίσθημα που εκπέμπει ο Ερωτόκριτος δεν συγκρίνεται.

Μα καλά, έτσι γίνεται μαγείρεμα? Οχι βέβαια. Χωρίς ΤΣΙΚΟΥΔΙΑ, δεν υφίσταται κέφι και κατά συνέπεια έμπνευση. Θα μαγειρέψω ακόμα ένα κρητικό για κυρίως πιάτο, μη ξεφύγουμε απ΄τη Μεγαλόνησο, τη λεβεντογέννα.
Ρίχνω και τους Χαίνηδες στο μεταξύ κι ετοιμάζω το «γαμουλιάτικο»…. Υπαινικτικό πιάτο, σκέφτομαι, το σερβίρουν στους γάμους στην Κρήτη. Πατάτες με χοιρινό στο φούρνο, με λίγη ντομάτα, θυμάρι και δενδρολίβανο. Το φουρνίζω και άδω:
«Εφτά ποτάμια σμίξαν και τρεις καημοί και είπανε να μερώσουνε μια στιγμή...
Ηλιε μου στρατολάτη , ταξιδευτή, που μού δωσες τη χάρη του γητευτή......»
Μέγα άσμα !!!!
Σταματώ πάραυτα τις τσικουδιές, γιατί θα γίνω «τάπα» πριν το εναρκτήριο λάκτισμα κι αν προκύψει τίποτα καλό, μην είμαστε σε αποσύνθεση και άδουμε μετά : «σήκωσα τα χέρια και με περηφάνια, μεσ’ τα αποδυτήρια κλαίω μοναχός…», που λέει κι ο φίλος μου ο Μανώλης.
Μέτρο λοιπόν (αν και δεν με χαρακτηρίζει η λέξη), μέχρι ν’ αφιχθεί. Ελέγχω την κάβα για κρασί, άφθονο, από after shave, μπορεί να ξεμείνουμε, από κρασί ποτέ.

Πρέπει να ετοιμάσω μουσική για το γεύμα, μη ψάχνομαι εκείνη την ώρα. Το πρώτο τραγούδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε τέτοιες στιγμές. Μετά ξέρω, θα βαλουμε τους Χατζιδάκιδες, κάνα αράπικο blues, κάνα πιο λαικό, ν’ αποφύγω πάση θυσία τους πόνους και τις θλίψεις, να βάλω π.χ Λοίζο, τα τραγούδια της Χαρούλας, Μούτση, το Χαμόγελο, καμιά σύνθεση του Μπιθικώτση για το επιδόρπιο και μετά ας διαλέξει αυτή.
Αλλά το πρώτο πρέπει να είναι δυνατή ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ, να την αφοπλίσει.

Οταν θες να βρείς, ποτέ δεν βρίσκεις. Τόσες χιλιάδες τραγούδια, ένα δεν μου ’ρχεται. Τα σιντιά μου μέσα….. γαμώτο, δεν πρέπει να είναι παλιό, κάτι πιο καινούριο, αλλά με δυνατό στίχο κι όχι μαυρίλα, να είναι γυναικείο (λίγο γλυκερούλικο, μην το λέει καμιά χοντροφωνή λαϊκούρα)…… κάτσε να ρίξω καμιά τσικουδιά ακόμα….. είδες ? έτσι έρχεται η έμπνευση….
Μ’ αυτό θα ξεκινήσει το γεύμα: «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» των Δημήτρη Παπαδημητρίου, Μιχάλη Γκανά, το λέει ο Γεράσιμος Ανδρεάτος :

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι,
τίποτα δε χάθηκε ακόμα,
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας,
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι,
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Μετά το γεύμα, το κρασί στα κολωνάτα και στον καναπέ. Θα ρίξω και μια ανάλυση για το ΜΥΘΟ της γυναίκας ( δανεικά από τον Γκάτσο θα είναι τα περισσότερα δηλαδή, μη ζοριζόμαστε κιόλας…) κι ας ελπίσουμε να τον αντιπροσωπεύει…..
Φεύγω, μην κάψω το φαί τώρα…
JUKE-BOX :

* 1) Οι λέξεις που προτείνω είναι : φυσάει, λεμονιά, αμμοχάλικο, καράβι και
ζεϊμπέκικο.
Να γράψουν, αν θέλουν, έκθεση ο Καλυβάρχης (δύναμη σ’ αυτά... γεια σου Πάνο), ο caesar (συνεργάτης σ’ όλα), η Citronella, ο καινούριος φίλος Θανάσης και η παλιά φίλη και τέως συμπλογκάρχισα Ροδιά.
** Το juke-box θα είναι σε αγρανάπαυση για τις δυό επόμενες βδομάδες, λόγω επαγγελ-ματικών υποχρεώσεων. Θα επανέλθει δριμύτερο και ανανεωμένο...