ΤΣΙΤΣΑΝΗ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

O δίσκος αυτός είναι ένα μουσικό ταξίδι του Σταύρου Ξαρχάκου στην παραγωγικότερη περίοδο του Βασίλη Τσιτσάνη, τα χρόνια που πέρασε αυτός στη Θεσσαλονίκη.

Το ρεμπέτικο τραγούδι δεν είναι το «φόρτε» μου, αλλά όσα σχετικά έχω διαβάσει συμφωνούν ότι η καλύτερη «περίοδος» στην καριέρα του Βασίλη Τσιτσάνη είναι τα χρόνια που έζησε και δούλεψε στη Θεσσαλονίκη.
Γράφει ο ίδιος ο Σταύρος Ξαρχάκος στο ένθετο του δίσκου : « Μυστικές συναντήσεις λοιπόν του νεαρού συνθέτη, που έγραψε μαγικά τραγούδια στην πρώτη περίοδο, την πιο πηγαία και αθώα της ζωής του.»......... « Αγαπώ και θαυμάζω το σύνολο του έργου του, αλλά θα με συναρπάζει πάντοτε αυτή, η πρώτη περίοδος της Μουσικής δημιουργίας που εκφράζει με τόσο ιδιάζον μουσικό ύφος την κοινή γλώσσα της μουσικής».... « Ο συνθέτης ταξιδεύει στο ποτάμι του..... χρόνου για να συναντήσει μυστικά το Θερμαϊκό».
Ο Ξαρχάκος συνθέτει μαγικά, πατώντας σε γνωστά τραγούδια του Τσιτσάνη, γραμμένα αυτή την περίοδο (π.χ. στου Αλευρά τη μάντρα, Μεσ’ την πολλή σκοτούρα μου, Καλαμπακιώτισσα, Αρχόντισα κλπ) και μέσα από τις μουσικές του ξεπηδούν συναντήσεις του νεαρού τότε Βασίλη Τσιτσάνη με σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής, πραγματικές και φανταστικές.
Η φαντασία στη μουσική δημιουργία σ’ όλο της το μεγαλείο.

Προσωπικά έχω εντυπωσιαστεί από τις «Μάντρες των ξεχασμένων κήπων» , έκτο κομμάτι της Α’ Πλευράς. Ιδιαίτερα νοσταλγικά τα κύματα του Θερμαϊκού, που ακούγονται, για να θυμίζουν σε όλους μας την πάλαι ποτέ ομορφιά αυτής της πόλης. Επίσης το : «Ο νεαρός από τα Τρίκαλα στο Cotton club», πρώτο στη Β’ πλευρά, μια εξαιρετική τζαζίστικη μελωδία, όχι τόσο μακρινή και ξένη από τα δικά μας ακούσματα. ΄Ολα τα μουσικά κομμάτια αυτού του δίσκου είναι ιδιαίτερα αξιόλογα και αποδεικνύουν γιατί οι κρατικές ορχήστρες (όπως η ΚΟΕΜ στην προκειμένη περίπτωση) πρέπει να διευθύνονται από καταξιωμένους συνθέτες, να παράγουν κανούρια έργα κι όχι ν’ αρκούνται σε επανεκτελέσεις ήδη γνωστών μουσικών έργων.

Το juke-box εύχεται σ' όλους Χρόνια Πολλά και μια άνοιξη ενδιαφέρουσα, γεμάτη χρώματα και μουσικές.

ΤΙ ΠΑΘΟΣ....

"Πάντα με προβλημάτιζε η σχέση του πάθους με την ανθρώπινη ύπαρξη. Βέβαια το πάθος έχει πολλές εκφάνσεις και εκδοχές. Πάθος λέει ο λαός και την ροπή στις γυναίκες, στα τυχερά παίγνια ή στο αλκοόλ, γενικά την εξάρτηση.

Εκείνο όμως που μάλλον είναι πιο ενδιάφερον είναι το πάθος που εκδηλώνει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο. Δεν είναι απαραίτητα μόνο ο έρωτας βέβαια.

Εχω επιλέξει τρία παραδείγματα ακραίου πάθους.

Ο Αλή πασάς που φούνταρε στη λίμνη την κυρά Φροσύνη. Μεγάλη η καψούρα του, έφαγε και καμιά χιλιάδα κατάρες γι αυτό. Γνωστή ιστορία. Το εντυπωσιακό εδώ όμως είναι ότι παρά το γεγονός ότι στα σχολιά μας έμαθαν να τον αντιμετωπίζουμε ως αιμοβόρο κτήνος η λαϊκή μούσα δεν τον αντιμετώπισε έτσι:

Μεσ’ το καλντερίμι κλαίει ο αραμπάς, με καρδιά συντρίμμι κλαίει ενας πασάς, κλαίει για τη Φροσύνη ο Αλή πασάς...

Υπάρχει συμπάθεια σίγουρα, δεν είναι το κτήνος που τη σκότωσε, ορμώμενος από ταπεινά κίνητρα και μετά πήγε να το γλεντήσει.

Στο ρεφραίν μάλιστα ολοκληρώνεται αυτή η συμπάθεια και εξισώνεται το μέγεθος του πόνου του με των άλλων που τη θρηνούν, αν και μισητός αλλόθρησκος κλαίει μαζί με τη Ρωμιοσύνη:

Κλαίει ο μαχαλάς, κλαίει ο πασάς, η κυρά Φροσύνη κλαίει κι ο αραμπάς όλη η Ρωμιοσύνη κι όλος ο ντουνιάς

και παρακάτω βέβαια το τραγικό:

Τι παραφροσύνη έκανες πασά, έπνιξες στη λίμνη τον τρελλό σεβντά, τώρα τι θα μείνει μέσα στον οντά

Θύμα της καψούρας του λοιπόν ο πασάς, την οποία έπνιξε στη λίμνη αναζητώντας τη λύτρωση. Αποτρόπαια πράξη σίγουρα, πλην όμως υπάρχει η άλλη όψη. Τι είχε μέσα του αυτός όταν πήρε αυτή την απόφαση; Δεν ήταν στιγμιαίο έγκλημα. Το αποφάσισε, την πήγε με τη βάρκα στο κέντρο της λίμνης, είχε δηλαδή όλο το χρόνο να ανακαλέσει την απόφασή του. Μετά μάλιστα την έκλαψε και η ζωή του καταστράφηκε. Το πάθος έπνιξε λοιπόν κι όχι τη Φροσύνη.

Στη δημοτική παράδοση υπάρχει ο Μενούσης. Προφανώς ήταν υπαρκτό πρόσωπο, άλλωστε τα δημοτικά τραγούδια συνήθως βασίζονται σε πραγματικές ιστορίες. Αυτός πάλι σε μια κρασοκουβέντα, του΄πε ένας φίλος του ότι έχει όμορφη γυναίκα, την είχε δει στο πηγάδι, της έδωσε το μαντήλι του κι αυτή το 'πλυνε κι όπως έσκυψε να το πλύνει είδε το μεσοφόρι της... μεγάλη δουλιά... Σούρωσε ο Μενούσης πήγε την έσφαξε και το πρωί ξεσουρωμένος πήγε και την έκλαψε.... Αυτό είναι έγκλημα πάθους λόγω ζήλιας... τεράστιο πάθος η ζήλια, όμως κι αυτός έγινε τραγούδι, δεν είναι αποδιοπομπαίος από τη λαϊκή συνείδηση. Αλλωστε το τραγούδι τιτλοφορείται ο Μενούσης κι όχι η γυναίκα του Μενούση. Ενέχεται κι εδώ συμπάθεια προς το θύτη αν και το έγκλημα του είναι αποτρόπαιο και σίγουρα αδικαιολόγητο για τους περισσότερους.

Στη σύγχρονη εποχή αντίστοιχο ίσως έγκλημα είναι του Ακη Πάνου. Αγαπούσε υπερβολικά την πρώτη του κόρη, είχε δώσει αγώνα να την κρατήσει στη ζωή όταν ήταν κυοφορούμενη, δεν άντεξε να τη βλέπει μ΄ ένα απόβρασμα, τον καθάρισε.

Καθ΄όλα αποτρόπαιο και προμελετημένο έγκλημα σ΄όλες του τις λεπτομέρειες. Ανθρωπος του πάθους όμως ο Ακης Πάνου, με κώδικα τιμής αρχέγονο, σίγουρα προκαλεί συμπάθεια. Κίνητρο του το πάθος για την κόρη του. Δικαιολογείται απόλυτα αν κάποιος ακούσει το τραγούδι που έγραψε γι αυτήν όταν γεννήθηκε και τιτλοφορείται Ο Κόσμος ο δικός σου. Πρόσφατα μάλιστα έμαθα ότι σε πρώτη εκτέλεση αυτό το είπε η Ζανέτ Καπούγια... αν είναι δυνατό!!!!

Γράφτηκαν όμως πολλά γι αυτό δεν θέλω να πλεονάσω.

Η δικαστική εξουσία είναι προέκταση της λαϊκής, έτσι τουλάχιστο θα έπρεπε να είναι. Ο νομοθέτης ορθά αναγνώρισε σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις τα λεγόμενα ελαφρυντικά. Του προτέρου εντίμου βίου, του ακαταλόγιστου, του βρασμού ψυχής, της βάναυσης πρόκλησης από το θύμα, την επήρρεια από σούρα ή ναρκωτικά κλπ. Σ΄όλα βέβαια τα εγκλήματα που προανέφερα κανένα από αυτά δεν κολλάει, πλην ίσως της σούρας του Μενούση, αν και δεν πιστεύω ότι η σούρα μόνο αυτή καθ΄αυτή μπορεί να σε οπλίσει το χέρι και αφοπλίσει το μυαλό.

Νομοθετικά δηλαδή αναγνωρίστηκε αυτή η λαϊκή συμπάθεια, όπως εκφράζεται μέσα απο τραγούδια ή ως κοινή γνώμη σε συζητήσεις, άσχετα αν ο δικαστής μες την τακτική του δουλεία είναι υποχρεωμένος να δικαιώσει το θύμα και τα ελαφρυντικά ελάχιστα επηρεάζουν την τελική επιμέτρηση της ποινής. "

JUKE-BOX: Το ως άνω κείμενο το έγραψα το Δεκέμβριο του 2005 και αναρτήθηκε στο τότε ιστολόγιο του φίλου Πάνου "τα Μυστικά του Κόλπου". Μπορείτε να διαβάσετε και τα σχόλια που είχαν γίνει τότε εδώ
Όπως λέει εύστοχα κι ο φίλος Καλυβάρχης, είναι ένα δείγμα "πρώιμης μπλογκοδιηγηματογραφίας". Το θυμήθηκα με την ευκαιρία της παρουσίασης στο Ράδιο Ονειρο του δευτέρου μέρους του αφιερώματος στον Ακη Πάνου, το Σάββατο 19 Απριλίου και ώρα 20.30 με 22.30. Σκοπός η εκ νέου νεκρανάσταση του Λαζάρου και μετά θα συνεχίσουμε αλλού...
Όσοι πιστοί/ες και παθο-λόγοι/ες λοιπόν προσέλθετε....

ΟΙ ΜΙΣΟΙ ΚΑΛΟΙ

Την ερχόμενη Δευτέρα (7 Απριλίου), συμπληρώνονται 8 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου λαϊκού συνθέτη Ακη Πάνου.

Η δημιουργία του και γενικότερα η ζωή του είναι συνώνυμη με τη λέξη "πάθος".
Με πάθος αγαπούσε : γυναίκες, παιδιά, ανθρώπους, τη μουσική.
Με πάθος μισούσε, δισκογραφικές εταιρίες, το δήθεν, το ψεύτικο.
Με πάθος έζησε: φτώχια, τζόγο, ζωντανές εμφανίσεις (λίγες, αλλά ιδιαίτερα σημαντικές)
Με πάθος υπερασπίστηκε τις αξίες και αρχές του, το σπίτι, την οικογένεια (με την αμερικάνικη εκδοχή βέβαια, όπως πολύ εύστοχα είπε ο Μανώλης Ρασούλης : "μπήκες σπίτι μου απρόσκλητος, φάε ένα τηγάνι στο κεφάλι στην καλύτερη ή μια πιστολιά στη χειρότερη")....
Με πάθος έγραψε τα τραγούδια του και κατασκεύαζε μόνος του τα μουσικά όργανα που έπαιζε.
Με πάθος έγραψε την τελευταία του σελίδα, μ' ένα "αδικαιολόγητο" και "αποτρόπαιο" για τους πολλούς φονικό.

Η δισκογραφία του Ακη Πάνου, είναι τελείως σκόρπια και δυσεύρετη, μια και όπως είπα παραπάνω, ήταν πάντα το "κακό παιδί" για τις δισκογραφικές εταιρίες.
Κορυφαία του δισκογραφική στιγμή, τα έξι (6) τραγούδια που έγραψε για το Στέλιο Καζαντζίδη, τον οποίο θεωρούσε άλλωστε τον σημαντικότερο Ελληνα τραγουδιστή. Περιλαμβάνονται όλα στο δίσκο " Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΛΗ" στην πρώτη πλευρά.
Διάλεξα ένα απ΄αυτά, για να τιμήσω από δω τη μνήμη του μεγάλου συνθέτη, που μας έκανε ν' αγαπήσουμε το λαϊκό τραγούδι, που πάει "κουστούμι" με τη ζωή του :

ΟΙ ΜΙΣΟΙ ΚΑΛΟΙ

Μη ζητάς να βρεις καλό
μπέσα μη ζητάς
στων ανθρώπων τις καρδιές
μέσα μην κοιτάς.

Οι μισοί καλοί
σε μοναστηριού κελί
κι οι άλλοι στο τρελάδικο
από κακό κι απ'άδικο

Μη ζητάς να βρεις καλό
μη βαρυγκομάς
και τα πάθη η ζωή
τα'φτιαξε για μας


JUKE-BOX : Ετοίμασα κι ένα μαμούθ-αφιέρωμα στον Ακη Πάνου που θα παρουσιάσω από το Ράδιο-Ονειρο σε δύο μέρη. Τη Δευτέρα, 7-4-2008, επέτειο του θανάτου του, θα ξεκινήσω με το πρώτο μέρος.Θ' ακουστούν συνολικά 60-65 τραγούδια του μεγάλου συνθέτη. Πάρτε τα κρασιά σας κι ελάτε...να μιλήσουμε για πάθη....

ΡΑΔΙΟ ΟΝΕΙΡΟ

Το ραδιόφωνο, για όλους εμάς τους προχωρημένης σχετικά ηλικίας είναι κάτι μαγικό. Μέσο επικοινωνίας, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας μας κράτησε συντροφιά, ατέλειωτα πρωινά και βράδια. Παρέα στα γλέντια, στη μελέτη στις οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις.
Υπήρξε βέβαια και μέσο ενάσκησης της κρατικής προπαγάνδας, πατροναρισμένο δε, όσο αφορά τα μουσικά πράγματα, από τις μεγάλες δισκογραφικές εταιρίες τα χρόνια πριν την ελεύθερη ραδιοφωνία.

Από το κρατικό ραδιόφωνο ήταν αποκλεισμένοι συνθέτες και σπουδαία έργα τους, με πρώτο και καλύτερο το Μίκη βέβαια. Αυτό μάλιστα κράτησε ως το 1981, ενώ στο μεταξύ στις συχνότητες οργίαζαν οι λεγόμενοι τότε "πειρατικοί σταθμοί", που είχαν εμφανιστεί στη δεκαετία του 1970. Αυτοί ήταν ερασιτεχνικοί, φτιαγμένοι από κάποιους τεχνοκράτες της εποχής, τελούντες υπό διωγμό βέβαια από τα ραδιογωνιόμετρα της αστυνομίας. Η ποιότητα του σήματος και των εκπομπών ήταν άστα να πάνε, οργίαζαν οι αφιερώσεις στη Σούλα, Βούλα, Μπούλα κλπ,όμως εκεί μάθαμε ότι υπήρχαν κι άλλα τραγούδια, εκτός εκείνων που παίζονταν στο κρατικό ραδιόφωνο.

Πρωτοποριακό το άσμα των Νίκου Παπάζογλου-Μανώλη Ρασούλη, από την Εκδίκηση της Γυφτιάς, γραμμένο το 1978 :

Κυρ διευθυντά των δίσκων

έχω ένα νταλκά βαρύ

όργανο γλυκό θα πιάσω

τραγουδάκι να της φτιάσω

κάντο δίσκο ν' ακουστεί.

Να το πω από το ράδιο

να της έδινα κουράγιο

να μ' ακούσει, να με νιώσει

το μυαλό της να διορθώσει

Κυρ εταιριάρχη βιάσου

άντε νάχεις την υγειά σου

έχω να της πω πολλά

με μιαν όμορφη πενιά

κι ας με ρίξεις στα λεφτά

κι ας μην πάρω ποσοστά

Δεν μπορώ να περιμένω

είμαι βρέφος πεινασμένο

μη μου λες για αναβολή

και με τυραννάς κι εσύ

Κυρ διευθυντά των δίσκων

έχω ήχο και υλικό

να 'βγω να το τραγουδήσω

ίσως και τη μεταπείσω

στα κανάλια να το πω

Την αγάπη μου δεν ξέρεις

μα απ΄αυτή κι εσύ υποφέρεις

κι όταν πίνεις κι είσαι μόνος

κλαίει ο κρυφός σου πόνος

Η ραδιοφωνία έγινε ελεύθερη πολύ αργότερα, αλησμόνητες οι σκηνές να κυνηγάν οι μπάτσοι τον τότε δήμαρχο Θεσ/νίκης Σωτήρη Κούβελα,που έστησε τότε δημοτικό σταθμό και φάνταζε σαν αντάρτης στο βουνό.

Τα χρόνια άλλαξαν, η τεχνολογία έχει ξέφρενους ρυθμούς και μια ομάδα φίλων στο εξαιρετικό blog-forum της Οδού Ονείρων, στήσανε το ιντερνετικό τους ραδιόφωνο. Η ποιότητα και το μεράκι τους για την καλή μουσική εγγυώνται την ποιότητα των εκπομπών του.

Μπορείτε να το ακούτε εδώ

Το juke-box ευχαριστεί ιδιαίτερα τους φίλους της Οδού Ονείρων, για το βήμα που του προσέφεραν, καθώς και την τεχνική τους βοήθεια (κυρίως αυτό !!!!).

Απόψε στις 21.00 θα κάνω την πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή.....

".....Θα το πω από το ράδιο" λοιπόν κι όσοι πιστοί προσέλθετε....

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ

Το juke-box -για πολύ λίγο βέβαια- αποφάσισε να βγει από το δρόμο του και σας παρουσιάζει έναν καινούριο δίσκο. Τον άκουσα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και νομίζω ότι αξίζει της προσοχής και της ακοής μας.....

Μια καινούρια πρόταση, βήμα προς την αποτελμάτωση.... ιδού ο δίσκος

Ο Μπάμπης, θα μου επιτρέψετε να τον αποκαλώ έτσι λόγω της παλιάς προσωπικής μας γνωριμίας, είναι ο κιθαρίστας του πάλαι ποτέ ροκ συγκροτήματος " ΤΡΥΠΕΣ".

Εχει συνεργαστεί με τους Νίκο Παπάζογλου, Σωκράτη Μάλαμα και Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αυτό βέβαια θα σήμαινε ότι έχει χαμπάρι από σύγχρονη ελληνική μουσική, προσωπικά πιστεύω πως δεν έχει. Ομως έχει αυτί, ευαισθησίες, " πολύ χαμπάρι" από μουσική και το αποδεικνύει με αυτό το δίσκο, που οι πιο ειδικοί από μένα τον αποκαλούν " solo artist", με συγκερασμό rock, ambient, jazz-electronic (και του διαόλου τα κέρατα θα προσέθετα....) *

*Οι κατηγοριοποιήσεις στη μουσική ποτέ δεν μου άρεσαν, ούτε μ' ενδιέφεραν (π.χ. έντεχνο και μη έντεχνο τραγούδι....)

Για μένα το άκουσμα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο, δεν είναι ψυχεδελικό, ούτε ψυχοπλακωτικό και σίγουρα ενέχει καινούρια πρόταση. Το εξώφυλλο προδιαθέτει για το αντίθετο, αλλά το άκουσμα πράγματι είναι όπως το περιγράφω.

Τα λοιπά δεν τα ξέρω, διαβάστε τα στην οδό ονείρων και στο φίλο που παρουσίασε το δίσκο εδώ.

Αν λείπαν και κάτι σκυλιά που ψευτογαυγίζουν (ηλεκτρονικά βέβαια) σε κάποια κομμάτια, θα ήταν τέλειο....

Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα : " Μετά", "372", "κάτι για το δρόμο" και " au revoir"

Ο δίσκος είναι ταξιδιάρικος, με τη σύγχρονη έννοια του "ταξιδιού" .....

Πας ταξίδι, γιατί δεν έχεις τι άλλο να κάνεις και φοβάσαι να μείνεις σπίτι μόνος.

Πας ταξίδι, γιατί πάνε όλοι και τα ταξίδια είναι της μόδας, στοιχείο κατανάλωσης...

Νομίζεις ότι βλέπεις καινούρια πράγματα, όμως όλα είναι ένας κύκλος ενοποιημένος....

Φαντασιώνεσαι ότι ταξιδεύεις, όμως στην πραγματικότητα κάνεις γυρωβολιά....

Αυτό κατάλαβα εγώ από το δίσκο...

Juke-Box : Φίλε Μπάμπη, εύχομαι καλό ταξίδι στον αχανή κόσμο της μουσικής.... το απλό και γνήσιο είναι πολύ όμορφο....

ΜΑΣΚΕΣ

H Θεσσαλονίκη στην επικαιρότητα, συλλαλητήρια και λοιπά καραγκιοζλίκια, ταυτόχρονα και Αποκριές για να είμαστε επίκαιροι..... μάσκες παντού...

Ενας εξαιρετικός δίσκος, όπου με ευλάβεια καταγράφηκαν δισκογραφικά τα τραγούδια που ακούγονται σ' όλη την Ελλάδα αυτές τις μέρες:

Τα " ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ" από μια σπουδαία κυρία: την κυρία ΔΟΜΝΑ ΣΑΜΙΟΥ:

Οταν τα πρωτάκουσα πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια πέθανα στα γέλια... αθάνατο ελληνικό χιούμορ... Από τότε κάθε Αποκριά τ' ακούω με τ' ανήψια μου, ντυμένοι όλοι καρναβάλια.....

Εξαιρετικά τραγούδια, διονυσιακού περιεχομένου, καλοπαιγμένα, σε μια προσεγμένη δουλιά απ΄όλες τις απόψεις, που θα μείνει σίγουρα στη δισκογραφική ιστορία μας.
Ξαναγέλασα, σχετικά πρόσφατα, όταν άκουσα ότι τη μήνυσε ένας ιερομόναχος .....

Σκοτάδι μαύρο και πηχτό.... " Η σεμνοτυφία αρετή που τη δόξασαν στις εκκλησιές και την ευλόγησαν" (για να παραφράσω τον Ελύτη)....

Τιμή σου κυρία Δόμνα, να μηνύεσαι από αδαείς και παντός είδους μασκαράδες... οι οποίοι θα έπρεπε, αντί να γράφουν μηνύσεις, να σου φιλούν τα χέρια γιατί περιέσωσες ένα σημαντικό τμήμα της παράδοσής μας, το κατέγραψες και το έκανες γνωστό σε όλους :

Με τη θειά μου την Κοντύλω
επηγαίναμε στο μύλο
(μπιγιρνέ-μπιγιρνε-
μπίγι-μπίγι-μπίγιρνε)
Κούντα γω και κούντα κείνη
δίν' ο Θεός και πέφτ' εκείνη
πάνω γω από κάτω εκείνη

"Αχου Θειά και να' σουν ξένη,
και το τι' θελε να γένει"
"Κάμε, γιέ μου, τη δουλειά σου,
κι εγώ είμαι πάλι θειά σου"

Να κι ο μπάρμπας από πέρα,
τράκα τρούκα τη μαχαίρα:
"Βρ' ανιψιέ, καταραμένε,
κι ίντα πολεμάς, καημένε;"

"Μπάρμπα, θερμασιά την πιάνει
και την πλάκωσα να γιάνει"
"Πλάκωσ' την καλά, παιδί μου,
όπου να' χεις την ευχή μου".

Αλλες αρετές που δοξάζονται τις μέρες αυτές, ο πατριωτισμός και η λογοκρισία. Οι μάσκες πολλές, οι μασκαράδες άπειροι...

Διάβασα ένα ωραίο, επίκαιρο post της φίλης Οίστρος και το τιμώ δεόντως εδώ

Αφιερώνω στους μακεδονομάχους και λοιπούς γνήσιους απογόνους του Φαλμεράϋερ και άδω ταυτόχρονα το σπουδαίο άσμα :

Ο Γιάνναρος επόθανε κι ήφησε διαθήκη
να μην τον θάψουν σ' εκκλησιά μήτε σε μοναστήρι,
μονάχα να τον θάψουσι πάνω σε σταυροδρόμι
ν' αφήσουν και την πούτσα του τρεις πιθαμές απάνω,
για να περνά ο βασιλιάς να δένει τ' άλογό του.

Τρεις καλογριές τ' ακούσασι και παν να τον ε (δ)ούσι.
Η πρώτη φέρνει το κερί κι άλλη το λιβάνι,
κι η τρίτη ξεβρακώνεται, να πα' να κάτσει απάνω.

Καλές Αποκριές, να 'μαστε καλά, να μας ζήσουν οι κάθε λογής καρνάβαλοι που μας περιβάλλουν, αλλά και ταυτόχρονα μας διασκεδάζουν.

Να συμπληρώσω ότι κορυφαία "αποκριάτικα" είναι τα Κοζανίτικα, όπως λέγονται κι ακούγονται αυθεντικότατα στους "φανούς"....

Χαρακτηριστικό δείγμα, το περιεχόμενο στο δίσκο, μέγα άσμα:

" Σαράντα μ'νιά με κύκλουσαν τουν πούτσου να με φάνε....

κι ου πουτσους μου καμαρωτούς τ' αρχίδια μου ρουτάει....

για πέτε σεις αρχίδια μου ,μπουρώ να τα γαμήσω ?????"

Ελπίζω να μη συλληφθώ, ως δείγμα εφαρμογής των νέων μέτρων.....

ΓΙΑΤΙ ΚΑΛΕ ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ

Κλειστό το παντζούρι μου κι εγώ καθισμένος σε μια καρέκλα πίσω από τις γρίλλιες να κυττώ με αγωνία το απέναντι μπαλκόνι. Το πικάπ έτοιμο, η βέλόνα ανασηκωμένη, σε κατάσταση αναμονής, έτοιμη να πέσει πάνω στη μαύρη χαρακιά του βινυλίου. Την περιμένω. Θα ξυπνήσει στην ώρα της και θα ανοίξει το παντζούρι της. Θα ξεπροβάλει νυσταγμένη ακόμα και τότε θα ρίξω το μεγάλο άσμα να το ακούσει να ευφρανθεί η όμορφη ψυχή της.

Βρήκα την πόρτα σου κλειστή

και το κλειδί παρμένο

κοντεύουνε χαράματα κι απ' έξω περιμένω.

Γιατί καλέ γειτόνισσα αφού σου τηλεφώνησα

και είπες πως θ' αφήσεις το κλειδί,

γιατί σκληρή γειτόνισσα παιδεύεις την καρδούλα μου

γιατί με βασανίζεις δηλαδή.......

Πότε μου λες πως δε με θες

και πότε με γυρεύεις

ας ήξερα πώς σκέπτεσαι

και τι θεό λατρεύεις.

Γιατί καλέ γειτόνισσα αφού σου τηλεφώνησα

και είπες πως θ' αφήσεις το κλειδί

γιατί σκληρή γειτόνισσα παιδεύεις την καρδούλα μου

γιατί με βασανίζεις δηλαδή...........

Την όμορφη γειτόνισσα που την καρτερούσα χρόνια να ξυπνήσει, για να παίξει γι αυτήν στη διαπασών το άσμα, τα αχ και τα βαχ μου όταν την έβλεπα να ξεπροβάλει στο απέναντι μπαλκόνι, θυμήθηκα με αφορμή μια συζήτηση με μια φίλη που επέμενε να μάθει ποιό είναι το πλέον αγαπημένο μου ζεϊμπέκικο. Απάντηση δεν πήρε δια ζώσης, την παίρνει μέσω του juke-box.

Ενα σπουδαίο τραγούδι με μοναδική εισαγωγή και δωρικό ρυθμό. Αυτό είναι ζεϊμπέκικο !!

Το άσμα ανήκει στον Ακη Πάνου και το έχει πει σε πρώτη εκτέλεση ο Στράτος Διονυσίου. Δεν θυμάμαι να υπάρχει δεύτερη εκτέλεση, παρά το γεγονός ότι ο μεγάλος συνθέτης δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα τους τραγουδιστές και τα περισσότερα τραγούδια του τα έχει πει κάθε "πικραμένος".

Μην το πάρετε τοις μετρητοίς το παραπάνω, δεν είμαι απόλυτος, μη μας βγει η συνεργάτης Μαρίκα πάλι και μας παρουσιάσει 5-6 άλλες εκτελέσεις !!!!

JUKE-BOX : Το άσμα βέβαια αφιερώνεται στην όμορφη γειτόνισσα (καλή της ώρα όπου κι αν βρίσκεται) και στο θείο Ισίδωρο, ευχόμενος να είναι καλά και να ξαναβρούμε και οι δυό σύντομα τα κέφια μας....