ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ

Οι βροχές φέρνουν και τη σχετική μελαγχολία τους. Οι στάλες της βροχής όμως είναι μελωδικές και το juke-box σήμερα παίζει τους « ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ».
Ενας κύκλος τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του μακαρίτη πια αδελφού του Γιάννη. Τα τραγούδια περιλήφθησαν αρχικά στο δίσκο του συνθέτη « ΜΙΚΡΕΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ», που είναι σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη κι αποτελούν το δεύτερο μέρος του δίσκου.
Μ’ αρεσουν και τα 4 , η σειρά που τα αναφέρω τυχαία.
Τα ερμηνεύει όλα ο ίδιος ο Μίκης, ο οποίος νεότατος εδώ, παραδόξως τα ερμηνεύει πολύ ωραία.

Χάθηκα μεσα στους δρόμους που μ' εδεσαν για πάντα
μαζί με τα σοκάκια ,μαζί με τα λιμάνια

Χάθηκα, γιατί δεν είχα τα φτερά
και είχα εσένα Κατινιώ, γιατ' είχα όνειρα πολλά
και το λιμάνι, και το λιμάνι είναι μικρό
γιατ' ήμουν πάντα μόνος και θα'μαι πάντα μόνος

Ωραιότατο τραγούδι, ο Μίκης ως ερμηνευτής δύσκολα αναγνωρίζεται, ενώ τα σχόλια για το στίχο περιττεύουν. Δυνατές αναταράξεις με πολύ απλές λέξεις !!!
Αυτό λέγεται στιχουργική !!!! Βλέπεις ολοκάθαρα το λιμάνι, νιώθεις περίτρανα ότι είσαι μόνος και χάνεσαι ….

Δακρυσμένα μάτια, νυσταγμένοι κήποι,
όνειρα κομμάτια, ας ήτανε να ζω
στους μεγάλους δρόμους, κάτω απ' τις αφίσες,
στα χιλιάδες χρώματα, ας ήταν να βρεθώ

Να 'ταν η καρδιά μου λαμπερό αστέρι
να 'ταν η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι
αστραφτερό σπαθί μες το μεσημέρι

Τα «δακρυσμένα μάτια» είναι αντιπροσωπευτικό τραγούδι του Μίκη. Ενώ μουσικά είναι μπαλλάντα, έχει φοβερή εσωτερική δύναμη , τονίζει δυνατά με τη μουσική τις λέξεις, που κι εδώ είναι απλές ,αλλά υπέροχα δεμένες και το αποτέλεσμα δεν είναι διόλου κατευναστικό, μάλλον ταραχή φέρνει η ακρόασή του !!
Η ταραχή ίδιον του Μίκη!!!

Όμορφη πόλη, φωνές, μουσικές
απέραντοι δρόμοι, κλεμμένες ματιές
ο ήλιος χρυσίζει, χέρια σπαρμένα
βουνά και γιαπιά, πελάγη απλωμένα

Θα γίνεις δικιά μου πριν έρθει η νύχτα
τα χλωμά τα φώτα πριν ρίξουν δίχτυα
θα γίνεις δικιά μου
Η νύχτα έφτασε τα παράθυρα κλείσαν
η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν

Το μεγάλο σουξέ του δίσκου. Κόσμος και κοσμάκης το έχει πει αυτό (Κ. Χατζής, Μαρινέλλα, Πάριος, Μάλαμας, Κότσιρας, μότσιρας και δεν συμμαζεύεται)…
Κορυφαία η ερμηνεία του Μίκη, κατά τη γνώμη μου, αλλά και της μεγάλης Γαλλίδας τραγουδίστριας Εντιθ Πιαφ που το ερμήνευσε στα Γαλλικά, σε μια ταινία, όταν ο Μίκης ήταν στη Γαλλία τα χρόνια της χούντας , με τίτλο « Les amants de teruel».
Ερωτικό τραγούδι, αλλά με φωτιά μέσα του κι αυτό, συλλαβή δεν πάει χαμένη, σε κάνει να θες ν’ αμοληθείς στους δρόμους νυχτιάτικα μεσ’ τη βροχή και να ….. την ψάχνεις !!!

Αυγή αφράτη, τσεκουριά στην πλάτη
απ΄τις καμινάδες ξέφυγε η καπνιά
και κρεμάστηκε μεσ’ τα παράθυρα μας
Σκέπασε ατμός ατμός τον ερωτα μας

Η νύχτα απόλυτη γαλήνη
στα κρεμασταρια σφαχτάρια τα ρούχα μας

Το πιο άγνωστο μάλλον τραγούδι του δίσκου. Εκείνο το: « ……..στα κρεμαστάρια σφαχτάρια τα ρούχα μας» παραπέμπει προφανώς στους αγωνιστές της αντίστασης. Τώρα πού εύρισκαν αυτοί χρόνο και διάθεση για έρωτες, ενώ πολεμούσαν και ήταν κυνηγημένοι κι εμείς δεν βρίσκουμε σήμερα, είναι μια αξιοσημείωτη απορία !!

* Juke-box : Τα τραγούδια θ’ ακουστούν με τη σειρά που γράφονται, όσες μέρες θα είναι κρεμασμένο το σφαχτάρι, συγνώμη το post, με internet explorer…

ΒΙΝΥΛΙΟΥ ΕΡΑΣΤΗΣ

Με τα προσωπικά μου είδη ποτέ δεν ήμουν ιδιότροπος και ψειριάρης, με μοναδική εξαίρεση τους δίσκους βινυλίου, που έχω. Ο δίσκος βινυλίου εξακολουθεί να ασκεί γοητεία, το ανοίγεις και γεμίζουν τα χέρια και τα μάτια σου. Τους καθαρίζω περιοδικά, αν και πλέον σπάνια τους χρησιμοποιώ, διαθέτοντας 3-4 είδη ζουμιά καθαρισμού, το περίφημο βουρτσάκι με τις «χίλιες τρίχες», που αφαιρεί κάθε υποψία σκόνης από πάνω τους και καμιά δεκαριά ειδικά «πανάκια».

Κάνοντας τη διαδικασία αυτή τις προάλλες, καθάρισα και μια δεκάδα δίσκων που έχω ξεχωριστά στο ντουλάπι. Αυτοί έχουν τη δική τους ιστορία, την οποία αφηγούμαι σήμερα:

Το 1985, όσο έχω αρχίσει την άσκηση μου και είμαι βέβαια φανατικός συλλέκτης δίσκων.
Η μουσική τότε ήταν δυσεύρετη κι ως χόμπυ ακριβό. Σήμερα μπαίνεις στο ιντερνετ και βρίσκεις όποιο τραγούδι θέλεις. Τότε ακόμη και να είχες χρήματα δεν εύρισκες εύκολα κάποιους δίσκους ποιοτικούς που είχαν εξαντληθεί στην πρώτη κυκλοφορία τους κι επειδή δεν είχαν «πάει» εμπορικά, οι εταιρίες δεν τους επανεξέδιδαν.

Διαβάζω μια αγγελία στην εφημερίδα: «Πωλούνται μεταχειρισμένοι δίσκοι εις αρίστην κατάστασιν». Τηλεφωνώ και σπεύδω να βρω το θησαυρό. Χτυπώ το κουδούνι σ’ ένα χαμόσπιτο, πίσω από τα πρώην νεκροταφεία της Ευαγγελίστριας.
Μ’ ανοίγει ένας παππούς, με βάζει στο σαλόνι. Σπίτι που μύριζε κλεισούρα, ο παππούς μ’ ενα μελαγχολικό χαμόγελο στα χείλη με οδηγεί σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο βινύλια. Αρχίζει να μου δείχνει διάφορα, στην αρχή μια μεγάλη συλλογή με 45άρια, μετά κάποια καινούρια εκείνης της εποχής (π.χ τα τραγούδια της Χαρούλας του Λοίζου κλπ). Το δικό μου μάτι γυρίζει και πέφτει σ’ ενα δίσκο του Ακη Πάνου.

Παππού να το δω λίγο αυτό? Αλλαζε κουβέντα ο παππούς, μου έδειχνε άλλα. Επέμενα. Τον πιάνει με τα χέρια τόσο προσεκτικά, λες και κράταγε μωρό. Αυτός, μου λέει, είναι από τους πολυαγαπημένους μου και ήλπιζα να πουληθεί τελευταίος!!!
Κοιτάζω το δίσκο, βλέπω μεταξύ άλλων σε δυό τραγούδια να τραγουδά ο Γιώργος Μαρίνος. Η έκπληξη μου φαίνεται ήταν έκδηλη,δεν ήξερα ότι ο Γ. Μαρίνος είχε τραγουδήσει Ακη Πάνου, δεν μου κόλλαγε. Τότε, ο παππούς τον βγάζει προσεκτικά και τον βάζει στο πικ-απ. Περιττό να σας πω ότι ο δίσκος ήταν καθρέφτης.
Ακούω ένα από τα κορυφαία ερωτικά τραγούδια που έχουν γραφεί :

Ήπια τα χείλη σου και χάνομαι
ήπια την ίδια τη ζωή,
κάτι γεννιέται το αισθάνομαι
ήπια τα χείλη σου και χάνομαι.

Μαρμάρωσε Θεέ μου
το σύμπαν εδώ
μαρμάρωσε εμένα κι εκείνη.
Εδώ που γιορτάζει ο έρωτας, μη
μη σβήσει αυτή η στιγμή.

Λιώνει η ψυχή μου μες στο αίμα σου
γίνεται αθάνατο νερό,
όλος ο κόσμος ένα βλέμμα σου
λιώνει η ψυχή μου μεσ’ το αίμα σου.

Δεν άντεξα τον ρώτησα. Γιατί πουλάς τους δίσκους σου παππού, αφού τους αγαπάς τόσο?
Παιδί μου πρόσφατα έχασα τη γυναίκα μου, κάνω αιμοκαθάρσεις, χρειάζομαι χρήματα, ποιός θ’ ακούσει μουσική τώρα?
Με τσάκισε, είχα ήδη διαλέξει δέκα δίσκους, δεν είχα πιο πολλά χρήματα. Του λέω κράτα τα λεφτά και τους δίσκους σου, δεν θέλω να στους στερήσω.
Αδύνατο να δεχθεί. Δεν θέλω ελεημοσύνη, μου λέει, άλλωστε φαίνεται ότι τους αγαπάς και θα είναι σε καλά χέρια. Θέλω να τους φροντίζεις μόνο, όπως εγώ.
Πλήρωσα, τους πήρα μαζί μου, όχι όμως το δίσκο του Ακη Πάνου. Με τρόπο και χωρίς να το καταλάβει ο παππούς, τον άφησα πίσω μου φεύγοντας, δώρο στον ανθρωπο αυτό που από ανέχεια πουλούσε ό,τι πολυτιμότερο είχε !!
JUKE BOX: Αυτή την ιστορία μου πήρε χρόνια να την αποφορτίσω μέσα μου και να τη διηγηθώ. Είχα συγκινηθεί, για να μη πω είχα ματώσει. Το δίσκο αυτό δεν τον απέκτησα ποτέ, δεν τον βρήκα πουθενά. Το τραγούδι αυτό το ηχογράφησα σε κασέτα από μια ραδιοφωνική εκπομπή του μακαρίτη Πάνου Γεραμάνη και τ΄ ακούω από κει. Πρόσφατα το βρήκα σε cd, να περιλαμβάνεται σε μια συλλογή με τραγούδια του Ακη Πάνου, « Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥ», αλλά πήρα μεγάλη απογοήτευση, όταν άκουσα να το τραγουδά ο Λεωνίδας Βελλής. Το τραγούδι είναι βεβαια πολύ δυνατό , ακόμη κι εγώ να το 'λεγα πάλι ωραίο θα ήταν (που λέει ο λόγος, έτσι?). Χάνει όμως πολύ από το λιτό ερωτισμό που αποπνέει η εξαιρετική ερμηνεία του Γιώργου Μαρίνου. Ακούστε το εδώ με το Βελλή κι άμα το βρείτε με το Γιώργο Μαρίνο, σφυρίξτε με.

ΠΕΝΤΕ ΠΑΝΩ-ΠΕΝΤΕ ΚΑΤΩ

Μια και μας στείλανε την πρόσκληση, ας το παίξουμε κι αυτό το "παίγνιο" με την πεντάδα.....
Ας αποκαλυφθούμε λοιπόν στο σύγχρονο αυτό και παντοδύναμο μέσο, αν και αντίκειται στη γενικότερη φιλοσοφία μου, θεωρώντας το blogging, χόμπυ κι αναψυχή κι όχι βήμα προσωπικής προβολής κι απογύμνωσης.
Πέντε-πάνω, πέντε κάτω λοιπόν , ας βγάλουμε τα σώψυχα μας όπως έλεγε η πρόσκληση !!

1) Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, όπως κι ο Διονύσης Σαββόπουλος. ( Το τραγούδι περιλαμβάνεται στο δίσκο του ΡΕΖΕΡΒΑ και το τραγουδά με την Αλ. Πρωτοψάλτη).
Ποιητές δεν πρόλαβα να γνωρίσω ή να δω, όπως ο Σαββόπουλος. Φτωχομάνα τη γνώρισα, με μπερδεμένη ταυτότητα, χαμόσπιτα λαϊκά, αλάνες για ποδόσφαιρο μπόλικες. Ο κόσμος που γνώρισα πολύ φτωχός, αλλά χαμογελούσε. Θυμάμαι γλέντια στις γειτονιές, αποκριάτικα ξεφαντώματα, οι μεταμφιεσμένοι να επισκέπτονται τα σπίτια, αρνιά να ψήνονται το Πάσχα στις ταράτσες και στις αυλές και γύρω-γύρω να χορεύουν οι γείτονες , φωτιές ν' ανάβουν του Αη-Γιάννη και να πηδάμε από πάνω τους όλοι οι πιτσιρικάδες και το καλοκαίρι να μπαίνεις στο αστικό λεωφορείο και μετά από 2 ώρες να φτάνεις στην ακτή για να κάνεις θαλασσινό μπάνιο.
Από τότε έχω την απορία... Τόσο μακρυά είναι η θάλασσα από αυτή την πόλη?

Ο ποιητής έχει απόλυτο δίκαιο : " Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι, να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ΄τη στεριά..."

2) Ο κινηματογράφος μεσουρανούσε. Η εβδομη τέχνη είχε κατακτήσει όλους τους τότε ενήλικες. Πολλά χειμερινά και θερινά σινεμά, θυμάμαι ακόμα τα ονόματά τους, σε αποστάσεις που καλύπτονταν με τα πόδια άνετα μια και δεν υπήρχε αυτοκίνητο στη γειτονιά μας.Νίκος Ξανθόπουλος και Τζων Γουαίην τα ινδάλματα της εποχής και μουσική βέβαια, η πρώτη μου επαφή:

Πετραδάκι-πετραδάκι για τα σένα τόχτισα
της αγάπης το τσαρδάκι κι όμως δεν σ' απόχτησα

Στα ψηλά τα σκαλοπάτια όσες ανεβήκανε
βρήκαν πλούτη, μεγαλεία μα καρδιά δεν βρήκανε

Φλόγες άναψα ένα βράδυ το τσαρδάκι το' καψα
κι ύστερα πάνω στη στάχτη μοναχός μου έκλαψα

Το έλεγε σε μια ταινία ο Νίκος Ξανθόπουλος, στη δισκογραφία το είπε ο Μιχάλης Μενιδιάτης, το άσμα είναι του Απόστολου Καλδάρα, σε στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Ετσι έμαθα μετά από πολλές ερωτήσεις τι είναι το " τσαρδάκι", αλλά κανείς δεν μου εξηγούσε γιατί το έκαψε ο ήρωας του τραγουδιού και ποιά ήταν τα ψηλά τα σκαλοπάτια.....

3) Νωρίς-νωρίς έμαθα το κέντρο της πόλης. Πήγα Γυμνάσιο εκεί για διάφορους λόγους. Εκεί έμενε "καλός κόσμος", μου λέγανε τότε, αλλά κι αυτό δεν το είχα καταλάβει. Ο καλός κόσμος για μένα έμενε πάντα στη γειτονιά μου. Εκεί άκουσα ότι ήλθε ξανά ο Θεοδωράκης, ο κομμουνιστής,που ήταν εξορία και τα τραγούδια του άρχισαν να ξαναπαίζονται.
Σώπα όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες λοιπόν από τη " ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ" του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και διαδηλώσεις με ξύλο, έξω από την πόρτα του σχολείου. Αγάπησα τους αριστερούς, γιατί τις τρώγανε ακόμη, αν και είχε φύγει η χούντα!!

4) Μια υπόγεια ταβέρνα στην Ανω Πόλη, στη μικρή πορτάρα του κάστρου " Ο ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ" με μύησε για τα καλά στο λαϊκό τραγούδι.
Εκεί είδα Juke-box από τόσο κοντινή απόσταση για πρώτη φορά. Σχεδόν σε όλα τα πλήκτρα του έγραφε " ΑΡΧΩΝ" ..... ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης. Θυμάμαι να τρώμε κάτι βρωμερά μπιφτέκια και να πίνουμε ρετσίνες, Μαλαματίνα ή Κουρτάκη, με άγχος βεβαια να μας φτάσουν τα λίγα λεφτά που είχαμε όλοι μαζί και να περισσεύουν κέρματα για το juke-box. Μας κερνούσαν κι οι θαμώνες γιατί είμαστε πιτσιρικάδες ακόμα. Ξεχώριζα πάντα το άσμα του Ακη Πάνου :

Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη, όλα μου τα παίρνει τίποτα δεν δίνει
Η ζωή μου όλη είναι ένα καμίνι που χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει
Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω
κι όταν γίνει γόπα κέρασμα στο Χάρο, όταν έλθει ώρα και τον ετρακάρω

Εμ δεν θα γίνεις πότης και καπνιστής μετά?

5) Φοιτητική ζωή, στρατός, γάμος ,επαγγελματική σταδιοδρομία, διαζύγιο,σχέσεις. Πολλά ταξίδια και σταθμοί, " το μεσιανό κατάρτι " να σπάει πολλές φορές....
Το ομορφότερο ταξίδι όμως το κάνω νοερά και πιο τακτικά από τότε που γεννήθηκα, μέχρι και σήμερα, με οδηγό τον ποιητή της θάλασσας το Νίκο Καββαδία :

" ...μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ..... και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό " ....

(Στη φωτο τα cliffs of Moher -ακτή της Ιρλανδίας στον Ατλαντικό)

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙ (μελοποιημένο και τραγουδισμένο από τους ΞΕΜΠΑΡΚΟΥΣ)

Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης

κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή.

Γραφή από τρεις και μου γινες μοτάρι και καρφί.

μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της.

Τη μάκινα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι

την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού.

Ήτανε τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι.

Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού.

Και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει,

μα τα σαράντα κύματα μου φταίνε και ξεχνώ

της ‘Aγρας τα μακριά σαριά, του Σαντούν το μετάξι

και τα θυμάμαι μόλις δω αναθρώσκοντα καπνό.

Το δαχτυλίδι που φερνα μου το κλεψε η Οράγια.

Τον παπαγάλο μάδησε και έπαψε να μιλεί.

Ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια

κι ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί.

Τίποτα στα χεράκια μου, μάνα μου, δε φτουράει

έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά.

Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά

εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι

να μην τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ' τη στεριά

κι αν κάποια στην Καλαμαριά πουκάμισο μου ράβει,

μπορεί να 'ρθω απ' τα πέλαγα με τη φυρονεριά.

Το juke-box, προτείνει ως νέα πεντάδα τους 4 της "οικογένειας", δηλαδή τον Καλυβάρχη ξάδελφο Πάνο, τον ξάδελφο Ροκά, τον ξάδελφο Σχολιαστή , την κεφαλή της οικογένειας .το θείο Ισίδωρο και το φίλο -στενό συνεργάτη του Caesar.
Παραχωρεί δε το βήμα σ' όσους από αυτούς δεν διαθέτουν blog να βγάλουν τα σώψυχα τους, εφόσον γράψουν και τα αγαπημένα τους τραγούδια !!

ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΟ

Tα juke-box είναι συνδεδεμένα, στην Ελλάδα τουλάχιστο, με το λαϊκό ελληνικό τραγούδι. Ετσι, το juke-box σήμερα επέλεξε να παρουσιάσει στο " ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΟ" έναν λαϊκό δίσκο, με την Καίτη Ντάλη,σε ζωντανή ηχογράφηση από το μαγαζί που τραγουδάει στην

"ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ " στην Αθήνα.

Ευχαριστώ πολύ την ευγενέστατη οικοδέσποινα Οίστρος για την άψογη φιλοξενία της. Περάστε από κει να πιούμε ένα κρασί και να ευχηθούμε καλά γλέντια τις μέρες της Αποκριάς.

Ακούγεται η κα Καίτη στο "ΠΟΥ ΝΑ ΓΥΡΝΑΣ"

BAΛENTAIN ΚΑΙ ΞΟΡΚΙΑ

Ο ξενέρωτος άγιος που υποτίθεται συμβολίζει τον έρωτα, ο Βαλεντάιν των Αμερικανών και λοιπών Ευρωπαίων, είναι καταναλωτικό σύμβολο και ουδεμία σχέση βέβαια έχει με αγάπες κι έρωτες,άσε που τον έχουν αποκηρύξει και οι 70 πατέρες !!! (βοήθεια μας)

Το juke-box επειδή τιμά τον έρωτα, αφιερώνει ένα ωραίο ερωτικό τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, σ' όλους τους ερωτευμένους (οι ζωντό included).
Συμπεριλαμβάνεται στο δίσκο " ΘΗΤΕΙΑ" και τραγουδούν ο Λάκης Χαλκιάς κι ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης.Τίτλος του " ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ" :

Φύλαξε τα στενά που μια φορά περπάτησες,

ντύσου φλουριά, φλουριά,

στη βρύση και στον ποταμό

δε θα ξανάρθει πέρδικα.

ΛΥΣΕ ΤΑ ΞΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

ΣΥΓΧΩΡΕΣΕ ΤΑ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ

Βράδιασε στο βουνό και μεσ' τα περιβόλια μας

τρέχουν φωνές, φωνές......

στη βρύση και στον ποταμό

δε θα ξανάρθει πέρδικα

Καλώ τον Βαλεντάιν λοιπόν να εγκαταλείψει τα ζαχαροπλαστεία κι ανθοπωλεία κι ως άγιος που ονομάζεται να "λύσει τα ξόρκια της αγάπης και να συγχωρέσει τα λάθη και τις αμαρτίες μας", που ταλανίζουν στους έρωτες μας.

ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΧΗΡΟΥ Ο ΚΑΗΜΟΣ

Οι άντρες ζωντοχήροι είναι δυό κυρίως κατηγορίες ( με πολλές υποκατηγορίες) και δεν έχουν ομαδοποιημένη κοινωνική συμπεριφορά. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που τους παράτησαν οι σύζυγοι. Αυτοί είναι μισογύνηδες πλέον και δεν παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ακόμη κι αν κάνουν σχέση με γυναίκα, είναι τελείως επιφανειακή, πηγάζει απ΄την αντρική ανασφάλεια της μοναξιάς και ίσα-ίσα για τον κόσμο δηλαδή. Μάλλον δε αδυνατούν να ερωτευτούν , να ξαναπαντρευτούν, ούτε λόγος !!

Η δεύτερη κατηγορία και μεγαλύτερη, με την οποία θ’ ασχοληθώ, είναι αυτοί που παράτησαν συζύγους και παιδιά για τα κάλλη ενός πιπινιού, ή για καμιά φιλενάδα της συζύγου, ελεύθερη ή παντρεμένη με παιδιά και κείνη.

Βρεθήκαμε μ’ ενα φίλο να πιούμε ένα κρασί τις προάλλες και θυμηθήκαμε τον κοινό παιδικό μας φίλο τον Τάκη.

Ο Τάκης στα σαράντα του, (όλες οι ζημιές σ’ αυτή την ηλικία γίνοται…), πριν 5 χρόνια δηλαδή, παράτησε τη σύζυγο μετά από 13 χρόνια γάμου, δυό κοριτσάκια, για τα κάλλη μιας 24χρονης, τότε κι έκτοτε ζει μαζί της.Αντιπροσωπευτικό δείγμα άντρα «ζωντό».

Χάθηκε τελείως ρε ο Τάκης, τον είδες καθόλου?
Μπα που να τον δω στη χάση και τη φέξη κανένα τηλέφωνο.

Λες ακόμα να είναι στα γούστα με τη μικρή, τρυγάει μέλι ακόμα? Μαθαίνεις τίποτα?
Γλεντζές ο Τάκης, θυμάμαι είχε ξαναζωντανέψει, ένιωθε ξανά άντρας έλεγε. Στο γάμο είχε πνιγεί τελείως, είχε περιπέσει σε κατάθλιψη και μεγαγχολία. Τα πιπίνια έτσι είναι, σου δίνουν ζωή, εξόδους, ξενύχτια, εκδρομές, ωραία «κρεββάτια» και το κυριότερο ανακτάς τη χαμένη σου αυτοπεποίθηση.

Εχω μια απορία… τι συζητάει ρε με το πιπίνι? Αλλος κόσμος, άλλα ενδιαφέροντα. Άντε κάνεις το χαζό στην αρχή, άλλωστε δεν πας μαζί της για να λύσεις το κυπριακό, για τα γούστα πας, αλλά τα γαμημένα τα χρόνια περνάνε, το κενό αυτό δε μεγαλώνει, δεν αρχίζει κι αυτό να σε πνίγει?
Το χειρότερο δεν είναι αυτό που λες….
Αυτή είναι μικρή, θέλει να παντρευτεί να κάνει παιδιά.
Εμαθα του έστειλε τελεσίγραφο, πολύ πήγε λέει η ελεύθερη σχέση, του έταξε προθεσμία μέχρι το καλοκαίρι, «ή παντρειά ή τον πούλο» !!!

Φαντάζεσαι ρε να πάρουμε προσκλητήριο απ΄τον Τάκη? Θα γίνει τελείως σούργελο, να μας συστήνει μετά στα καινούρια κουνιάδια και πεθερικά !!! Θα μου πέσει το προσκλητήριο απ΄τα χέρια που λέει κι ο μεγάλος Μάκης !!
Καλά το ρεζιλίκι που λες, πως θα τα βγάλει πέρα δεν σκέφτεσαι? Η μικρή θέλει παιδιά, τα δικά του μεγάλωσαν, πρέπει να κρατάει δυό σπίτια. Θα βαρέσει διάλυση !! Από την άλλη είναι εγκλωβισμένος, αν τον πιστολιάσει η μικρή, πώς θα ζήσει μόνος?

Τι να πω, γιατί δεν γυρνάει στη σύζυγο?
Τρελλός θα είσαι. Η σύζυγος έφαγε το λούκι, μεγάλωσε τα παιδιά, τρόμαξε να στρώσει τη ζωή της. Τι να πάει να της πει? Να παραδεχθεί την ήττα ? Αποκλείεται να τον δεχθεί. Οι γυναίκες σ’ αυτό το θέμα έχουν διακόπτη, αργεί μεν να γυρίσει, αλλά άμα γυρίσει ο διακόπτης, το φως έσβησε και δεν ξανανάβει. Δεν είναι σαν και μας που αναβοσβήνουμε τα φώτα διαρκώς.
Αλλά και να υποθέσουμε ότι θα γυρίσει, η σύζυγος θα τον πατήσει κάτω. Θα ζει σαν τους 40 μάρτυρες στη συσκευασία του ενός !!

Τα παιδιά του τα βλέπει καθόλου?
Μεγάλωσαν, τα αγαπάει πολύ, αλλά με λίγες ώρες που θα τις δει τι να καταλάβει ή τι να προσφέρει. Ο Τάκης επέλεξε στη ζωή του τα γούστα. Στη ζωή οι επιλογές έχουν ένα τίμημα, δεν μπορεί να τα έχεις όλα!!! Κάτσε να μάθουν οι κόρες του ,όταν μεγαλώσουν τον πραγματικό λόγο που έφυγε από το σπίτι και θα λένε: « καλός ο μπαμπάς μας, αλλά πουτανιάρης !!»

Ανέβασε ζάχαρο έμαθα. Καλό περιμένεις με τόσες έννοιες? Αμα αρχίσουν και τα προβλήματα υγείας να τον δω, πέρασαν και τα χρόνια, θα του γίνει σαν παραβρασμένο λουκάνικο και σιγά μην τον πονέσει η μικρή. Πάντως έχει χαθεί τελείως, με κανέναν δεν έχει επαφή από την παρέα ?
Οι φίλοι έχουν τις οικογένειες τους, δεν έχουν το δικό του τον καημό. Κανείς δεν τον καλεί, οι γυναίκες των φίλων τον βλέπουν σαν απειλή, μη τυχόν και τον μιμηθούν οι άντρες τους. Με ποιόν να βγει? Να έλθει ο άλλος με τη γυναίκα του κι ο Τάκης να πάει με τη γκόμενα, ενώ μέχρι χθες έβγαιναν μαζί με τις συζύγους? Γίνονται αυτά τώρα?

Μπορεί να έκανε καινούριο κύκλο, πέντε χρόνια είναι με τη μικρή….
Μη λες μαλακίες, φιλίες σ’ αυτή την ηλικία δεν γίνονται. Θα βγαίνει με τις παρέες της μικρής, αντε να την κρατήσεις μέσα στο σπίτι αυτήν, αλλά θα είναι τίποτα χλεχλέδες και παιδάκια. Τι να πει μ’ αυτούς και πως να διασκεδάσει ? Απομόνωση «και των γονέων» σου λέω… άστα.

Λες ρε να μετάνιωσε που χώρισε ή εμείς τα βλέπουμε απόψε τόσο μαύρα κι αυτός περνάει φίνα κι ωραία?
Τα παιδιά του λείπουν σίγουρα, τι ωραία να περνάει, αν πρόκειται να ξαναφάει το ίδιο σκατό, παντρειές, καινούρια σόγια, να παίζει τάβλι με τον πεθερό που είναι σχεδόν συνομήλικός του ….. τι νόημα έχει?
Υπάρχει περίπτωση να σου πει « μετάνιωσα… έκανα λάθος» ? Ο αντρικός εγωισμός είναι θηρίο ανήμερο.

Τελικά είναι επιπολαιότητα αυτό, να τα παρατάς όλα για μια μικρή, είναι κάβλα της στιγμής, κάτι παροδικό, είναι καψούρα αγιάτρευτη, δεν έχω καταλήξει?
Οι άντρες κουβαλάμε μαλακία στο κεφάλι μας. Είναι αυτό που λέμε κυριαρχεί το κάτω κεφάλι. Αν ο Τάκης σκέφτονταν τότε τι θα γίνει, ότι θα μείνει με τη μικρή 5 χρόνια και θα ξαναέλθει στα ίδια όπως ήταν και με τη γυναίκα του, πιστεύω δεν θα το έκανε… Αλλά πού το μυαλό! Μόνο βυζιά και κώλους έβλεπε μπροστά του τότε. Του μιλούσα και μου έλεγε, αν δεις το πλάσμα θα καταλάβεις… Αστον να καταλάβει τώρα, νόμιζε ότι πήγαινε να επιβεβαιωθεί μόνο με το «ξενοπήδημα», αλλά καψουρεύτηκε και τους γάμησε τον αδόξαστο.

Να βάλω ένα ωραίο τραγούδι να του το αφιερώσουμε?
Ποιό ρε θα βάλεις, το « οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ»?
Ε όχι δεν είμαι τόσο «κλασσικός», θα βάλω ένα που λέει ο Πασχάλης Τερζής, σε μουσική του Πέτρου Βαγιόπουλου και στίχους του Μανώλη Ρασούλη, από το δίσκο τους « ΒΑΛΚΑΝΙΖΑΤΕΡ». Τίτλος του: «ο άντρας με το χωρισμό πονάει περισσότερο»

Ο άντρας με το χωρισμό πονάει περισσότερο

κι ας είναι προτιμότερο, απ΄ένα θλιβερό δεσμό

Δυό μήνες δεν περάσανε και σ' είδα μάλλον να γελάς

σαν τους καθρέφτες σπάσανε τα χρόνια που περάσανε

τα χρόνια που περάσανε και ζω σαν ίσκιος μιας σκιάς

Αχ γιατί όταν γελάς να μη γελώ κι εγώ

κι ότι κάνεις κι αγαπάς να μην τ' αγαπώ κι εγώ

Δεν θέλω να πονάς κι εσύ μα να υποφέρω δεν μπορώ

ακονισμένη σύγκριση με μαχαιρώνει στο λαιμό

Ο άντρας με το χωρισμό πονάει περισσότερο

Ο άντρας με το χωρισμό γίνεται ένα ερείπιο

ένα χαμένο νήπιο με γίγαντα εγωισμό

JUKE-BOX: Τελικά ο ζωντοχήρος έχει καημό, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, το μεγάλο και αμείλικτο αδιέξοδο, που ο ίδιος βέβαια έχει δημιουργήσει. Είναι φορές, σαν «χαμένο νήπιο με πληγωμένο εγωισμό» που λέει κι ο Μανώλης, αλλά κυρίως είναι ο θύτης (όταν είναι θύτης βέβαια) που μετατρέπεται σε θύμα.
Ακούγεται το παραπάνω άσμα, αφιερωμένο σ’ όλους τους άντρες «ζωντό».

FATA MORGANA

Ένα από τα πιο ερωτικά ποιήματα του «ποιητή της θάλασσας» Νίκου Καββαδία είναι η FATA MORGANA.
Μελοποιήθηκε από τη Μαρίζα Κωχ και τραγουδήθηκε από την ίδια, συμπεριλαμβάνεται σε ένα δίσκο με τίτλο ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ :

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' τοκορμί σου
σε τάσι αρχαίο,μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο,αλειμμένο με κερί,
Οσμή από κέδρο,από λιβάνι,από βερνίκι,
Όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά
οι κάβες της Γερακινής και το Στρατώνι
Για επίχρισμα η άγια σκουριά που μας γεννά
μας τρέφει τρέφεται από μας
και μας σκοτώνει

Πουθ’ έρχεσαι; απ΄τη Βαβυλώνα
Που πας; στο μάτι του κυκλώνα,
Ποιαν αγαπάς; κάποια τσιγγάνα
Πως τη λένε; FATA MORGANA

Η αιώνια περιπλάνηση του ναυτικού και η αναζήτηση της μοιραίας γυναίκας, της Fata Morgana. Το γυναικείο σώμα, όπως και το σώμα της θάλασσας που το λατρεύει, το μεταλαμβάνει για να πάρει ζωή και δύναμη. ΄Οπως τα ατέλειωτα θαλασσινά ταξίδια, έτσι και η αναζήτηση αυτή απαιτεί θυσίες, κινδύνους, πέρασμα ακόμα και μέσα από το μάτι του κυκλώνα για την εξεύρεση της και την απόλυτη λύτρωση.

Είναι τσιγγάνα η μοιραία γυναίκα, περιπλανιέται κι αυτή.
Θα γίνει άραγε ποτέ η συνάντηση?

Η σκουριά η πυρόχρωμη, το σαράκι που τρώει τον περιπλανώμενο, το ναυτικό, τον γυρολόγο. Γεννιέται μ’ αυτήν, την έχει ως επίχρισμα. Τρέφει το σαράκι με την αγωνία, την αδημονία, τον πόθο και με τη σειρά του αυτό δυναμώνει και τρέφεται από τα σωθικά του,τις σάρκες του μέχρι να τον σκοτώσει , εκτός αν βρεθεί ….η FATA MORGANA.
Να τη σφίξει στην αγκαλιά του και να πει : «ΕΦΤΑΣΑ»,να ψοφήσει το αναθεματισμένο το σαράκι, να διαλυθεί το επίχρισμα….

Το τραγούδι αυτό επένδυσε μουσικά την ταινία «ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΡΓΕΣΤΗ», νομίζω ήταν από τις τελευταίες ταινίες του Φελίνι, αν κάνω λάθος διορθώστε με.
Παίζονταν σε μια υπέροχη σκηνή όπου μια γυναίκα με μια χειραποσκευή κάθονταν στα γόνατα, μέσα σ’ ένα αχανή και άδειο τελείως σιδηροδρομικό σταθμό…. Σκεφτική, σκυθρωπή με το βλέμμα στο δάπεδο, συνέχιζε την περιπλάνησή της...

JUKE BOX : Στο δίσκο εκτός από αυτό υπάρχουν μελοποιημένα κι άλλα ποιήματα του Νίκου Καββαδία. Εξαιρετικές κατά τη γνώμη μου οι μελοποιήσεις της Κωχ στα : «ΠΟΥΣΙ»,«ΜΟΥΣΩΝΑΣ», «ΜΑΡΑΜΠΟΥ», « ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ», ενώ τις βρίσκω μέτριες στα : «ΑΡΜΙΔΑ», «ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ» και «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙ».

Το δίσκο συμπληρώνουν ακόμα τα τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη « ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΡΑΠΙΑΣ» και « ΝΥΧΤΕΣ ΜΑΓΙΚΕΣ» με πολύ καλές ερμηνείες από την Κωχ, ενώ μέτρια μου φαίνεται στο «ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ’ ΓΙΝΕΣ ΔΙΚΟΠΟ ΜΑΧΑΙΡΙ» των Β. Τσιτσάνη-Μ. Χατζιδάκι. Υπάρχουν επίσης και άλλα 3 τραγούδια της Κωχ, με καλύτερο το « ΣΕ ΠΟΙΑ ΓΩΝΙΑ».
Ωραίος δίσκος και μόνο για τα ποιήματα του Καββαδία που περιλαμβάνει, με, όπως είπα, αξιοπρεπέστατες μελοποιήσεις από τη Μαρίζα Κωχ και καλή ερμηνεία.

TΗΣ ΖΩΝΤΟΧΗΡΑΣ Ο ΚΑΗΜΟΣ

Μου ζητήθηκε από τους φίλους που κραιπαλεύαμε χθες στου Ρασούλη να κάνω μια κοινωνιολογική ανάλυση του φαινομένου «ζωντοχήρα».Για συντομία θα την αναφέρω ως «ζωντό» στην καταγραφή της μελέτης. Να τονίσω ότι η μελέτη αφορά αντιπροσωπευτικό δείγμα κι όχι το σύνολο.....

Αναρωτιόταν ο φίλος και ανησυχούσε μήπως είμαστε μόνοι στο μαγαζί, βράδυ καθημερινής και το πρόγραμμα να ξεκινάει τα μεσάνυχτα!!! Μην ανησυχείς του είπα φίσκα θα είναι. Πράγματι, ήταν… Η πληθυσμιακή σύνθεση σε 200 περίπου άτομα…. Μια ανδροπαρέα (εμείς οι 4) , 8-10 αντρόγυνα διασκορπισμένα στις διάφορες παρέες και οι υπόλοιπες γυναίκες σόλο…
Ποσοστό 90 % σόλο γυναίκες…. Τι είναι ρε αυτές ξαναρωτάει ο φίλος…. Ζωντό του απαντώ… Δεν βγαίνει κανένας άλλος καθημερινές, αυτές κρατάνε τα μαγαζιά, τους σινεμάδες, τα μπαράκια.
Μα είναι τόσες πολλές?
Απειρες. Να σκεφτείς ότι στα δικαστήρια της Θεσ/νίκης μόνο, δυό φορές τη βδομάδα έχει συναινετικά διαζύγια, από 30-40 υποθέσεις κάθε φορά στο πινάκιο, γίνονται 60-80 ζωντό τη βδομάδα, καμιά 250 το μήνα δηλαδή....

Γιατί σώνει και καλά αυτές εδώ είναι ζωντό?
Μα σ’ αυτές τις ηλικίες (38+), οι ελεύθερες δεν βγαίνουν πλέον, γιατί είναι ψυχοπλακωμένες, οι δε παντρεμένες περιμένουν το Σάββατο να τις βγάλει ο σύζυγος (μια στα 10 Σάββατα δηλαδή και αν)!!!

Κάθε πότε βγαίνουν?
Οι ζωντό βγαίνουν ανηλεώς και αδιακόπως. 1-2 φορές τη βδομάδα για dance, 2-3 φορές ζωντο-μπαράκια και οπωσδήποτε ένα σινεμά ή ένα θέατρο, διάλεξη, έκθεση ζωγραφικής, γλυπτικής κλπ. τη βδομάδα. Ολα τα σφάζουν, όλα τα μαχαιρώνουν, δεν τις ξεφεύγει πολιτιστική εκδήλωση !! Καρφώνουν ό,τι κινείται στον πολιτιστικό ουρανό !!
Η ζωντό είναι αδηφάγος καταναλωτής διασκέδασης και πολιτισμού!!!

Μα έχουν χρόνο?
Χρόνο μπορεί να μη έχουν, ή να έχουν όσο κι εμείς, αλλά έχουν διάθεση κι αντοχές. Εσύ κοιμάσαι κανα 2ωρο το μεσημέρι κι άμα βγεις και πάει 2 η ώρα το βράδυ είσαι ερείπιο και την άλλη μέρα σέρνεσαι. Η ζωντό τρέφεται από το ξενύχτι και το μουχαμπέτι, όσο πιο αργά κοιμηθεί, τόσο πιο ζωντανή είναι την άλλη μέρα. Αρκεί να μη κάτσει μέσα στο σπίτι και δει «τα ντουβάρια με δρασκελιές να την πλησιάζουν»…. Αυτό μόνο την εξοντώνει, τη σκοτώνει!!!
Αλλωστε οι περισσότερες από αυτές έχουν «ξεπαιδιάσει». Υπάρχουν και τα πάρκιγκ, οι μάνες τους, ή τα παιδιά έχουν ανατραφεί έτσι, ώστε να μένουν μόνα σπίτι για να βγει η μαμά «να ξεσκάσει» και να «καταναλώσει»...

Κι από χρήμα τι γίνεται ? τις φτάνουν με τόσες φορές που λες ότι βγαίνουν?
Η ζωντό δεν έχει μόνο το μισθό της, αλλά τη διατροφή που σκάει ο σύζυγος και την αβάντα από γονείς, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα :
Η ζωντό δεν ξοδεύει. Το κόστος κάθε εξόδου της, ζήτημα να είναι 20 Ευρώ. Τι νομίζεις σαν και μας είναι που για να έλθουμε στο κέφι πρέπει ν’ ακούσουμε πρώτα του χάρου, μετά της φυλακής, μετά κανένα πιο ζωηρό κι αν έλθουμε στο κέφι, αφού βέβαια πρώτα πιούμε τους "κοντούς" κατά συρροή κι έχουμε πάει πρώτα να περιδρομιάσουμε στην ταβέρνα. Εσύ θέλεις 200 Ευρώ να βγεις, η ζωντό 20. Το κυριότερο όμως είναι ότι το απολαμβάνει, πατάνε το κουμπί και όλες μαζί στην πίστα…. Αγριεμένο λεφούσι!!! Στην πίστα το περνάνε το βράδυ, δεν τη βγάζουν στο τραπέζι, να καπνίζουν και να πίνουν τον «άπακο»!

Μα καλά έννοιες δεν έχουν?
Εχουν πείσει τον εαυτό τους ότι βγαίνοντας κάθε βράδυ έξω με τις όμοιες τους, ξεπερνούν τα προβλήματά τους. Εχουν μια δουλιά και τα παιδιά βέβαια. Μαγείρεμα δεν έχουν, οι ζωντό δεν τρώνε, ούτε έχουν και κανέναν άνδρα να ζητάει φαγητό. Η ζωντό παίρνει το πρωί τα αρτοσκευάσματα της (να κι άλλα μαγαζιά που στηρίζονται στις ζωντό, τα σύγχρονα αρτοποιεία), θα φάει κατά τις 7 το βράδυ καμιά γαμωσαλάτα ή θα πάρει τίποτα απέξω κι αυτό είναι. Ο υπόλοιπος χρόνος τηλέφωνα και κανόνισμα εξόδου, όταν δεν είναι στην αγορά να ψωνίζει ρουχισμό, για να τον επιδείξει το βράδυ στις πίστες ή στα ζωντο-μπαράκια.

Η αντρική συντροφιά δεν τις λείπει ?
Καθόλου, θεωρητικά βέβαια αν τις ρωτήσεις θα σου πούνε «η μοναξιά είναι σκληρή..... θέλω ένα σύντροφο...», αλλά αυτά είναι μαλακίες και άλλοθι.
Για τη ζωντό ο άνδρας είναι μια ευθύνη που πλέον δεν τη χρειάζεται. Εχουν κάνει το γάμο τους (κοινωνική αναγνώριση) , τα παιδιά τους (εκπληρώθηκε κι αυτός ο στόχος).
Τι να τον κάνει τον άνδρα? Δεν θα βγαίνει, θα έχει απαιτήσεις, θα την τρέχει γενικώς κι όλα αυτά γιατί? Για το σεξ? Μα αυτό το βρίσκει, αν το θέλει. Μη ξεχνάμε ότι η γυναίκα δεν έχει τον νταλκά το δικό μας με το σεξ. Οσες ζωντό έχουν γκόμενο (μικρό ποσοστό, ούτε 10 %), το κάνουν για να επιδειχθούν στις όμοιες τους, κυρίως και με την προϋπόθεση ότι μένει στο δικό του σπίτι και δεν τις επιβαρύνει με ευθύνες. Για γάμο ούτε συζήτηση βέβαια…. Χαζές τις έχεις?

Χορεύουν όμως ασταμάτητα ρε παιδί μου, πώς γίνεται αυτό?
H ζωντό είπαμε, είναι αδηφάγος καταναλωτής και απεριορίστων αντοχών, γιατί όπως είπα, αυτό την τρέφει, τη δυναμώνει. Ο χορός είναι γι αυτήν επίσης κατανάλωση. Εδώ έρχεται για να χορέψει και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην το κάνει. Αφού χορέψει τα τσιφτετέλια της, αν είναι και θεριακλού θα χορέψει και ζεϊμπέκικο, κατά προτίμηση το «ΟΤΑΝ ΠΙΝΕΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ»..... Αυτό θα μπορούσε να τιτλοφορείται το «ζεϊμπέκικο των ζωντό».... (Παλιό λαϊκό του Β. Βασιλειάδη, σε στίχους Πυθαγόρα, το λέει η Αλεξίου).
Κάθε μαγαζί που σέβεται τον εαυτό του το έχει εντάξει οπωσδήποτε στο ρεπερτόριο του, άλλωστε το ζητάνε επίμονα κι όπως μου είπε χθες ο Μανώλης, όταν του είπα ότι μας φλόμωσε στα τσιφτετέλια «...μα δεν το κάνω εγώ το πρόγραμμα, το κοινό» (σ.σ. δηλαδή οι ζωντό). Να φανταστείτε δηλαδή,Ρασούλη πήγαμε ν’ ακούσουμε χθες, αυτό ακούγαμε:

Όταν πίνει μια γυναίκα κι όταν παραφέρεται
μη την επαραξηγείτε πώς πονάει δεν ξέρετε
μου λένε πια να μη μεθώ,
γιατί δεν επιτρέπεται
μα της καρδιάς μου τον καημό
εσείς δεν τον εξέρετε

Όταν πίνει μια γυναίκα κάθε βράδυ μ΄ άλλονε
έχει ζήσει κάποιο δράμα και καημό μεγάλονε
μου λέτε πια να μη μεθώ ,γιατί δεν επιτρέπεται
μα της καρδιάς μου τον καημό εσείς δεν τον εξέρετε

Αφού ρίξει λοιπόν τη πρώτη στροφή υπό τον ήχο του ως άνω λαϊκού άσματος, ρίχνει κι ένα σιχτίρι, μέσα της,στον πρώην σύζυγο, πάνω στο «δήθεν» νταλκά της, όπως εσύ το ρίχνεις στην κοινωνία, ας πούμε, όταν κι αν χορεύεις ζεϊμπέκικο....

Διακοπές πάνε?
Ανελλιπώς, όπως και σαββατοκύριακα. Η κύρια μορφή κατανάλωσης. Οπωσδήποτε με τις φίλες ένα ταξίδι στο εξωτερικό, το χρόνο, σιχτιρίζοντας ομαδικά τους πρώην συζύγους, γιατί δεν τις πήγαν ποτέ. Εδώ μοιάζουν με τις «χήρες» που αφού πεθάνει ο μακαρίτης, με τη σύνταξη του ξεσκίζονται στα ταξίδια και στις διακοπές και τον βρίζουν κιόλας, γιατί ήταν μίζερος !!
JUKE-BOX: Συμπερασματικά λοιπόν στην ερώτηση, ποιός είναι της ζωντοχήρας ο καημός, θα απαντήσω με τα λόγια ενός συνταξιούχου πλέον συναδέλφου μου, ο οποίος βέβαια το έλεγε γενικά για τις γυναίκες, αλλά δεν συμφωνώ με τη γενίκευση: «Της ζωντοχήρας ο καημός, π......* , λούσα και χορός....»
* Για το πρώτο έχω μεγάλες αμφιβολίες.....
Ακούγεται το άσμα η Σφίγγα των Ν. Ξυδάκη-Μ. Ρασούλη, τραγουδά ο συνθέτης, αφιερωμένο σ' όλες τις γυναίκες, όχι μόνο στις ζωντό !!