Παρασκευή, Αυγούστου 31, 2007

ΒΡΑΔΙΑΖΕΙ

Mεγάλο το ποίημα του Δημήτρη Χριστοδούλου. Μελοποιήθηκε από το Μίκη Θεοδωράκη και ερμηνεύθηκε ιδανικά από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το τραγούδι ανήκει στον κύκλο τραγουδιών του μεγάλου συνθέτη "ΠΟΛΙΤΕΙΑ Β"

Ξημέρωμα σε γύρεψα
το δειλινό σε βρήκα
με την καρδιά σου μίλησα
στη μαύρη μοίρα μπήκα

Βοριάς χτυπάει την πόρτα μου
και στην ψυχή μου αγιάζι
και στα πικρά τα μάτια μου
στιγμή-στιγμή βραδιάζει

Τα μάτια σου εγύρεψα
στο φως να περπατήσω
να κάνω όνειρο γλυκό
καημούς παλιούς να κλείσω

Το τραγούδι είναι πολύ "μεγάλο" για σχόλια. Η μουσική του Μίκη επιταφιακή, σαν να συνοδεύει τους "4" που τον σηκώνουν στον ώμο για την κηδεία και .... τον πάνε. Ο στίχος του Χριστοδούλου εξαιρετικός και η ερμηνεία δωρική, αρμόζουσα απόλυτα στο "άσμα".



Το θεωρώ άκρως ερωτικό τραγούδι, αλλά ταυτόχρονα και συμβολικό στα όσα συμβαίνουν γύρω μου αυτό τον καιρό.

JUKE-BOX: Θαυμάζω το συνθέτη, που σ' αυτή την ηλικία βρήκε το κουράγιο και τη διαύγεια να κάνει δημόσια δήλωση περί " αρρωστημένων μυαλών" σε σχέση με τις φωτιές.
Στιγμή-στιγμή... βραδιάζει.....

Τετάρτη, Αυγούστου 29, 2007

O ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΟΣ

Πολλά γράφτηκαν για τις φωτιές και τη μέγιστη καταστροφή. Θυμήθηκα το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη " ο τόπος μας είναι κλειστός, τον κλείνουν δυό μαύρες συμπληγάδες..."




Αφιερωμένο σ' όλους αυτούς που δήθεν κόπτονται για τον τόπο και αδυνατούν να τον προστατεύσουν, ακόμα και στο επίπεδο της ανθρώπινης ζωής.
Αφιερωμένο στον πρωθυπουργό που δηλώνει πομπωδώς στη Βουλή " όπου ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος" και από κάτω οι ηλίθιοι να τον χειροκροτάνε, λες και είπε τίποτα καινούριο.


Από καταβολής του κράτους αυτό είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα και τους ειδικότερους δασικούς νόμους, δεν χρειάζεται να το δηλώσει, αλλά να το εφαρμόσει.
Αφιερωμένο επίσης σ' όλους όσους θα "συνευρεθούν" στις πλατείες, μαυροφορεμένοι ή ασπροφορεμένοι, δεν ξέρω, για να ασκήσουν το εθνικό σπορ, τις ανοιχτές μαζώξεις με σκοπό τις σιωπηλές ή φωναχτές διαμαρτυρίες.
"Οπου γάμος και χαρά πρώτη η Βασίλω", μας χαρακτηρίζει απόλυτα.

Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.

Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσαν τα παιδιά μας;

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

Ο τόπος μας είναι κλειστός.
τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.

Στα λιμάνια την Κυριακή σαν
κατεβούμε ν' ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται στο
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
απο ταξίδια που δεν τέλειωσαν

σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν' αγαπήσουν

Εύλογα τα ερωτήματα του Γιώργου Σεφέρη, ποτέ δεν πήραν απάντηση.
Το ποίημα μελοποιήθηκε από το Γιάννη Μαρκόπουλο και ανήκει στη συλλογή " ο Στρατής ο Θαλασσινός ανάμεσα στους αγαπάνθους", ερμηνεύεται από χορωδία με τη συμμετοχή του Λάκη Χαλκιά και της Ιωάννας Κιουρτσόγλου.

Κυριακή, Αυγούστου 26, 2007

ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ

Επέστρεψα όπως κι οι περισσότεροι, αλλά μη περιμένετε να πω, τι ωραία που ήτανε, ή "γέμισα τις μπαταρίες" και καλό χειμώνα.
Δεν ήθελα να επιστρέψω.Aν και δεν το βρήκα τόσο ωραίο, ήταν καλύτερο από εδώ σίγουρα κι επίσης δεν είμαι συσκευή που λειτουργεί με "επαναφορτιζόμενες" μπαταρίες, ούτε σκοπεύω να γίνω κάτι τέτοιο. Αυτά είναι "αισχρή και κατάπτυστη προπαγάνδα".
Φεύγεις 10-15 μέρες δηλαδή και δια μαγείας φεύγει η κούραση αιώνων που φέρεις. Σιγά μη ματιάξω τους ξεκούραστους !!!!




Αφιερώνω στον εαυτό μου κι όσους άλλους θα συμφωνήσουν μαζί μου ένα μεγάλο τραγούδι των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου, γραμμένο το 1961:


"ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙ":


Κουρασμένο παλληκάρι τώρα που δε μ' αγαπάς

πάρε το χρυσό φεγγάρι στον παράδεισο να πας

Ήσουν λυπημένο κύμα, δεν είχες ακρογιάλι να σταθείς

στης αγάπης μας το μνήμα, καρτερώ να 'ρθεις να κοιμηθείς

Κουρασμένο παλικάρι, γίνε φως του αυγερινού

κι άσ' τη νύχτα να σε πάρει στο περβόλι του ουρανού


Το άσμα ερμήνευσε ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα. Τα σεγκόντα της Μαρινέλλας είναι πραγματικά εκπληκτικά. Θυμήθηκα μια συνέντευξη του Στέλιου που δόθηκε στο Θανάση Λάλα, στον "ΣΚΑΙ" (μετέπειτα ALPHA), όταν είχε πρωτοαρχίσει να εκπέμπει τηλεοπτικά. Συναντήθηκε εκεί στο στούντιο τυχαία με τον Μίκη, που του πρότεινε να κάνουν συναυλίες και να πούνε και στη Μαρινέλλα να τον συνοδεύσει. Ο Στέλιος σεμνότατα δέχθηκε, αλλά είπε: "σιγά μην έλθει η Μαρινέλλα να κάνει σεγκόντα, είναι μεγάλη φίρμα τώρα".....

Οι διακοπές διακρίνονται σε δύο είδη : Η "περιήγηση" κι ο "παραθερισμός".

ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ αφόρητα αυτά που συνδέονται με το δεύτερο είδος, όπως :

Η αίσθηση κατανάλωσης που διαχέεται στους παραθεριστές. Πάνε για να πουν ότι πήγαν, δεν νοείται νεοέλλην να μη κάνει τα μπάνια του και μάλιστα σε τόπους που παλιότερα θεωρούνταν "δύσκολα μέρη" .
Παραθερισμός ίσον: το "ΙLLUSION" του καταναλωτή.
Επίσης το "ILLUSION" του παραθεριστή, ότι δήθεν κάνει περιήγηση, επειδή επισκέπτεται νησιά ή άλλα δυσπρόσιτα μέρη.

Οι γκόμενες με τα κινητά να βαρούν ασταμάτητα στην παραλία και να ενημερώνουν τις άλλες γκόμενες, πόσο μαύρισαν και πόσο ωραία περνάνε.

Οι πεθερές που συνοδεύουν το "σκασμένο ζεύγος" να τρέχουν με τις μπανάνες στα χέρια, για να ταίσουν τους μικρούς δαίμονες, ενώ το "σκασμένο ζεύγος" απολαμβάνει τη θάλασσα και τα βράδια τα μπαράκια (μια και του έλειψαν όλο το χειμώνα !!!).

Το πανομοιότυπον του προγράμματος. Ξύπνημα, breakfast υποχρεωτικόν, επιλογή παραλίας κατάλληλη για παιδιά και πεθερά.... (να' ναι ρηχά μην και χάσουμε κανέναν) στις 11, μάχη για ξαπλώστρα, ή το στήσιμο ομπρέλλας, να αλείφω πλάτες με αντηλιακά (η κατάρα της φύσης, του Φαραώ, δεν ξέρω....) και μετά: θάλασσα, μπάνιο κάτω από 800 βαθμούς θερμοκρασία...
Μετά ντουζ βέβαια.... ένα από τα 5 ντουζ της μέρας (έτσι σώθηκε το νερό στον Αμαζόνιο και δεν θάχουμε νερό, ούτε να πιούμε σε λίγο...)

Το εξαιρετικό απόγευμα. Φραπεδιά, πλήξη αφόρητη (πού να περάσουν εκείνες οι ώρες 5-8 το απόγευμα !!!), άντε ξανά κανα ντουζ, γιατί η θερμοκρασία εξακολουθεί να είναι 800 βαθμοί, φαγητό στην τοπική ταβέρνα (με την πεθερά μαζί βέβαια...), τρώγοντας ό,τι χειρότερο έχει να προσφέρει η τοπική κουζίνα κι αναμονή για το βράδυ.

Να πας στην παραλία ντυμένος (αφού έχεις ρίξει ξανά shower βέβαια) και να δεις τις γκόμενες ντυμένες πλέον να σουλατσάρουν, ν' ακούσεις Τσαλιγοπούλου και Αντριάνα Μπάμπαλη, τα σουξέ του καλοκαιριού και να σχολιάζεις, από που είναι αυτός κι από που κείνος, δες τι φοράει αυτή και λοιπές μαλακίες...... και να περιμένεις με αδημονία να πάει 12 τα μεσάνυχτα να φύγεις, να κρυφτείς στο ενοικιαζόμενο (ξανά shower βέβαια!!!!)
κι αυτό λέγεται διακοπές και ξεκούραση.........έτσι λένε...

Οι κάτοικοι των αστικών κέντρων που ξεχύνονται όλοι μαζί, την ίδια χρονκή περίοδο κι αλλοιώνουν την όποια τοπική φυσιογνωμία έχει απομείνει.

Οι ντόπιοι που εξαναγκάζονται να γίνονται κλέφτες για να ζήσουν με δουλιά ενός μήνα, όλο το χειμώνα και να φτιάξουν και κανα επιπλέον ενοικιαζόμενο δωμάτιο για του χρόνου.

Η ταλαιπωρία να οδηγάς μέσα στα κωλοστένια και στις παραλίες που οι προδιαγραφές είναι για 50 αυτοκίνητα, ενώ στοιβάζονται 5.000.

Το όλον υποχρεωτικόν και επαναλαμβανόμενον ετησίως του πράγματος.... αν με εννοείτε...

JUKE-BOX: Μην παρανοήσετε. Είμαι φύσει και θέσει περιηγητής. Ευτυχώς μέχρι και σήμερα (γιατί ποτέ μην κοροϊδεύεις πράγματα που πιθανόν είναι να τα λουστείς) δεν συνοδεύομαι από πεθερά και δεν ακούω Τσαλιγοπούλου και Μπάμπαλη.

Η Φωτό Μου
Όνομα:
Τοποθεσία: Thessaloniki, Greece