Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Το juke-box με χαρά φιλοξενεί σήμερα post του ελεύθερου συνεργάτη του Θείου Ισίδωρου, με θέμα τα στέκια του Πειραιά, όπως τα περιγράφει γλαφυρότατα ένας βέρος Πειραιώτης. Εύχομαι να το απολαύσετε όλοι, όπως το απέλαυσα κι εγώ όταν το διάβασα.....

ΓΡΑΦΕΙ ο θείος Ισίδωρος:

( * ΔΙΑ ΠΕΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΣΙΔΗΡΟΥ * )


"Στον Πειραια, στον Πειραια
ελατε κλαστε μου τ΄αρχιδια"
δημωδες

«Του Αποστόλη το κουτούκι»

Χρυσοστομου Σμυρνης 8 Ευγενεια (μεταξυ Κερατσινιου και Δραπετσωνας) Πισω από τη μαντρα του νεκροταφειου της Αναστασης (βοηθεια μας) Τηλ. 210 4001316

Ο Λουκάς είναι ο μοναδικος μπακαλοταβερνιάρης που εχω δει στη ζωη μου με τοσο υψηλη ποιοτητα στα φαγιά του. Ότι και να φας είναι πρωτο, οι ντοματες του διαλεγμενες μια-μια, η γραβιερα του, τα ψαρια του (συνηθως δευτερο ψαρι αλλα παντα φρεσκοτατο) τηγανισμενο σωστα και μετα αλλαζει αλλαζει το λαδι-όχι μαλακιες. Ο Λουκας το ξερει ότι είναι ο Πρωτος ! και γιαυτο σου πιανει τον κωλο στο λογαριασμο.
Χαλαλι του.
Αμα ξεθαρεψει μαζυ σου σού πριζει τα΄αρχιδια με την πολυλογια του. Το χαρακτηριστικο είναι ότι επαναλαμβανει συνεχως τα ιδια και ότι λογω παληλαλια δεν καταλαβαινεις τι σου λεει.
Το κρασι του δεν παιζεται, φτιαχνει 40 τονους κρασι κάθε χρονο και δινει και στα σπιτια. Κάθε χρονο τα βαρελια ανοιγονται και καθαριζονται, σ΄αυτά τα θεματα ο Λουκας δεν κανει μαλακιες.
Ο Λουκας κληρονομησε το καταστημα από τον πατερα του, ητανε μπακαλοταβερνιαρικο και πουλαγε κρασι και καρβουνα. Παλιωτερα μαζευοντουσαν πολύ σημαντικες προσωπικοτητες όπως ο Νικολαου ο παλαιστης κλπ και κάθε βραδυ ειχε μπουζουκομπαντα. Τωρα αυτό γινεται μονο κατοπιν παραγγελιας.
Ο Λουκας κανονιζει κι ερχεται και παιζει μπουζουκι ο Αβραμικος με την παρεα του.

Αν καθησεις το καλοκαιρι μεσημερι εξω στο πεζοδρομιο κατά τις εξι δροσιζει και αρχιζουνε να ξυπνανε ενας ενας οι γειτονες αρχιζει οι παρελαση από τους γερους και τις γριες με τις πιτζαμες και τις νυχτυκιες. Ο τυφλος της γειτονιας σκαει μυτη ακριβως στις εξι κι όταν πλησιαζει του φωναζουν: «εξι» οποτε κανει μεταβολη και γυριζει πισω.
Ο Λουκας παντρευτηκε στα 62 του τη Μερσέντες από την Παραγουαη κι απεκτησε μαζυ της παιδι. Εκλεισε το καταστημα και μετακομησε στην Παραγουαη. Κλαιγαμε ολοι για την απωλεια του στεκιου. Ευτυχως δεν αντεξε και ξανακουβαληθηκε πισω.

(Στις Φωτογραφιες ο Αβραμίκος τα..."ριχνει" με το τριχορδο του στου Λουκά.)

«Του Αρτεμη»

Πολύ, πολύ, πολύ, πολύ πολύ πριν εμφανιστουνε τα Ελληναδικα στου Αρτεμη γινοτανε της πουτανας τα. Μια μπαντα από γυφτους παιζανε τα μεσημερια και μαζευοτανε καφε καρυδιας καρυδι: Λιμενεργατες, μαναβηδες, ιχθυεμποροι, πουτανες, παρανοηκοι, ζητουλες….
Το καταστημα βρισκεται μεσα στην αγορα του Πειραια διπλα στα ψαρομαναβικα και τα κρεαταδικα και το πρωι λειτουργουσε σα σουβλατζιδικομεζεδωπολειο,. Το μεσημερι βανανε μπροστα τα οργανα, μαζευοντουσαν ολοι και γινοτανε κολαση.
Το μαγαζι ειχε να βαφτει και να καθαριστει από τοτε που χτηστικε. Συχαινοσουνα να μπεις μεσα αλλα ητανε και αδυνατο να μην εμπεις.
Για πολλα χρονια επαιζε ο Μακης ο Δανδίλης ,ο γυφτος και η παρεα του.

(Ο Μακης Δανδίλης επι το εργω)

Η «μικροφωνικη» του μαγαζιου ητανε 2-3 μικροφωνα κρεμασμενα από κατι ξυλα και συνδεδεμενα με ένα τεραστιο φορητο κασετοφωνο που επαιζε ρολο ηχειου και η ενταση ρυθμυζοτανε από τα κουμπια του κασετοφωνου.
Ο Μακης ειχε βγαλει και κασετες με τραγουδια του και τις ειχε μαζυ του μεσα σ΄ένα σακουλι και τις πουλαγε στο κοινο.
Επαιζε μπουζουκι και ο Βαγγελης ο «τσοπεράς»= ειχε μια φλορέτα με τιμονι τσόπερ προφανως από αλλα μηχανη. +Οθεοσχωρέστον +.
Συχνα επαιζε κι ο Αβραμικος αλλα το κλου ητανε οι εκτακτες εμφανισεις του Πατρος Πρέκα (πατερα του γνωστου ζεν πρεμιερ= «Η Μεσογειος Φλεγεται» κλπ). Ο Υιος Πρέκας μπροστα στον πατερα εμοιαζε με…ιεροψαλτη! Ο Μπαμπάς ητο Τεντάς και διατηρουσε τεντάδικο στο ποταμι (Κηφησό) που έσιαχνε και κουκουλες για φορτηγα.
Σημασια ειχε το ενδυματολογικο: Καταλευκο κουστουμιά, λευκο παπουτσι και «κάλιτσα», λευκο ποκάμισο, κοκκινη γραβαντα και κοκκινο μαντιλακι στο πέτο!
Μαλί πολύ μακρυ, καταλευκο-κιτρινισμενο κι όλα αυτά μες το καταχειμωνο.
Φυσικα επαιζε τετραχορδο.!



(Ο Λαζάρ Ριστόφκυ ακουει με δεος ! τον Μακη.

Ο Λαζάρ ειναι ο γνωστος Σέρβος ηθοποιος που πρωταγωνιστει στην ταινια του Κουστουριτσα "Αντεργκραουντ". Ειναι ο τυπος που στο εργο ηταν κλεισμενος στο υπογειο - κολιταρι του θειου και φανατικος θαμωνας του "Αρτεμη")

Συχνα επεζε κι ο αδελφος του Μακη, ο Γιωργος ο Δανδίλης, Ούτι. Το καλυτερο ούτι που εχω ακουσει στη ζωη μου. Επειδη όμως δεν εβγαινε το ψωμακι με το ούτι ο Γιωργαρος ειχε (εχει ακομα) κι ένα μοτοσακο και το φωρτωνει ρουχα (ρομπες νυχτικιες παντοφλες) και γυριζει και τα πουλαει στις γριες στα νησια σε κατι χωρια Αιγινα Πορο κλπ.. Ο γιωργος παιζει και με τον Αβραμίκο.
Συνεταιροι στο καταστημα ητανε ο Θόδωρας με τον Σωκρατη μεταξυ 60- 65 χρονων και ειχανε κι έναν υπαληλο το Σπυρο (75+ χρονων) ο οποιος Σπυρακλας εγκατελειψε (+) το ματαιο τουτο κοσμο και τωρα μαστουριαζει καπου στην κολαση.

(Ο Θοδωρας αριστερα και ο (μακαριστός) Σπύρος δεξια !)

Ο Θοδωρας ητανε υπευθυνος ψησταριας που ητανε τοποθετημενη στην εισοδο του ετσι κι αλλιως στενομακρου μαγαζιου. Διπλα στην ψησταρια υπηρχε ταμπελα (επιγραφη) με θεμα: «απαγορευεται να ψηνεται μονοι σας» καθοτι ολοι οι κρεατεμποροι και οι υχθυοπωλαι ριχνανε αφθαιρετως κανενα κοψιδι στην ζουλα πανω στην ψησταρια και αυτό αντικειτο στο συμφερον του καταστηματος.
Η φατσα του Θοδωρα ητανε ιδια με του Ισνογκούντ, το υφος του συνεχως ητανε σα ναχει φαει ένα καθικι σκατα για πρωϊνο, κατσουφης και μανουριαζε με τους πελατες προκαταβολικα για να μην…παρεκτρεπονται! Φοραγε πανω από το πουκαμισο και τη γραβατα ένα άλλο σκουρο χοντρο πουκαμισο.
Ο Σώκρατες με μαλι σα γρια μπαμπακίνα, ητανε μονιμα πισω από τον αθλιο παγκο (μπαρ) και εβαζε χυμα ουζο από τις νταμιτζάνες αλλα τα καταστημα διεθεται και κρασι και ουϊσκυ.
Όταν ερχοταν η ωρα του τσακιρ κεφιου… «εβγαινε» ο Σωκρατης, δηλ. δεν εβγαινε γιατι τραγουδουσε πισω από τον παγκο ή ανεβαινε σε μια καρεκλα και…ταλεγε.
Σουξε του: «ο Προσφυγας» (εγω ειμαι προσφυγας ξεριζωμενος…), και το:
« ΟΛΑ με πληγωνουν, ΟΛΑ
ΟΛΑ με τελειωνουν ΟΛΑ
Οπου μ΄αγγιξες ποναωωωωω
ΟΛΑ με πληγωνουν ΟΛΑ
ΟΛΑ με τελειωνουν ΟΛΑ
Μα εγω ακομα σ΄ αγαπαωωωω »

Σε κάθε ΟΛΑ που ελεγε ο Σωκρατης το κοινο φωναζε εν χωρω «ΟΛΑΑΑΑ!»

( Ο Σωκρατης πισω απο τον παγκο...κανει προγραμα: ΟΛΑ με πληγωνουν ΟΛΑ! - ΟΛΑΑΑΑΑ ! !)

Στα δειαλειματα διεξηγετο και λοταρία οπου εκληρωνοντο ψαρια (ωμα) ή καλτες (για τις κρυες μερες του χειμωνα).
Οι πελατες ητανε ολοι «φατσες» (μια και μια) αλλα μετα που αυτος ο Ψωλοβρόντης ο Βέλτσος παρουσιασε το καταστημα σε μια εκπομπη στην ΤV πλακωσε ο «χωρος» και γινανε μισοι κανονικοι (λουμπενοβιοι) και μισοι κουλτουριαρέοι.
Και παλι όμως ψιλοκαλά ητανε της πουτανας γινοτανε πολλες φορες.
Ο Θοδωρας προπερσι βγηκε στη συνταξη και το μαγαζι πουληθηκε.
Ο Σωκρατης επειδη ητανε στεγνος, εμεινε σα γκαρσονι και λεει και…κανα-δυο αμα κατσει. Το μαγαζι εγσυχρονιστηκε κι εγινε κατι σαν τη «Στοα των Αθανατων» του Πειραια..
Τωρα τραγουδαει ο Μηχαλης και η Βασω.
Η Βασω είναι εξαιρετικη τραγουδ. ένα ειδος Τζενης Βανου (αλλα σαν να την εχεις αφησει τη Βανου κανενα χρονο εξω - στη βροχη!).
Ο μηχαλης είναι «κλωνος» του Καζατζίδη.
Αρκετες φατσες από τους παλιους εχουνε μινει και γινεται ακομα παιχνιδι!
Τηλ. 210 4175598 (Σωκρατης ή Κωστας)


«Ο Αβραμικος»

Ο Αβραμικος είναι σπανιο «κοματι» και ηδη είναι με το ένα ποδι στον ταφο (οποιος τον προλαβει, τον προλαβε!)
Χρονια και χρονια τωρα εχει ένα τεκε στη Δραπετσωνα. Βασικα πουλαει στιγαρα, ειχε και κανενα ρυζι αλλα πισω από μια κουρτινα εχει το παρανομο τιγανι και τη φωτια (καθοτι το καταστημα δε διαθετει αδεια του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ) και αμα κατσει η φαση του βαζει και τιποτα μεσα. Αν σκασουνε μυτη οι μπατσοι την…γκοπαναει! και μενουνε οι πελατες αμανατι.
Παιζει τριχορδο μ΄ένα μοναδικο τροπο και ως φατσα παρουσιαζει ιδιετερο μορφολογικο ενδιαφερον: Γιαλιά «πατομπουκαλα», με εσωτερικο κυκλωμα τηλεορασης, βλεπει τον κοσμο τρισδιαστατο. Τρισδιαστατο είναι και το ακουσμα του στο παιξιμο και στο τραγουδι.

Παιζει όλα τα παλια ρεμπετικα και σμυρνεϊκα.
Κορυφαια του στιγμη (κατά το συναφι των φιλων του) η συμετοχη του σε μερικες σκηνες του «Βαμμενα κοκκινα μαλια» που επεζε μπουζουκι.
Ο Αβραμ παιζει και με το Γιωργο τον Αδελφο του Μακη για μεροκαματο και αμα τους καλεσεις ερχονται στου Λουκα.
Αβραμ: τηλ. 210 4637593

Café-bar «Ο Αχιλεας»

Η ταμπελα (τεραστια και «νεον») από μονη της τα λεει όλα: κατω από το café υπαρχει ζωγραφισμενο ένα φλυτζανι με καφε και κατω από το bar ένα ποτηρι με κοκταιηλ και στη μεση γραφει «Ο ΑΧΙΛΕΑΣ»!
Το καταστημα ευρισκεται διαγωνιως απεναντι από του Λουκά 50 μετρα πιο περα.
Εχει μεσα γυναικες.
Αυγουστο μηνα με καυσωνα μεσημερι, μεσα απολυτη συσκοτιση με ειδικες κουρτινες, χαμηλος φωτισμος, φουλ αιρκοντισιον, φουλ καθρεφτες, καρεκλοτραπεζα μαυρα μεταλικα, μουσικη σκυλαδικα παγκοσμιως αγνωστα τραγουδια σε παγκοσμια πρωτη εκτελεση.
Τα κοριτσια: Αλβανες, Βουλγαρες, Ελληνιδες κλπ ολες πανω από 45 και 90 κιλα- 8η διαλογη.
Μετα από ένα καλο ντερλικωμα στου Λουκά παντα παμε για ένα ποτο στου Αχιλεα.
Τα κοριτσια μας εχουνε σε μεγαλη εκτιμηση γιατι κανουμε καλες «ζημιες».
Από το απολυτο φως της ημερας μια πορτα σε χωριζει με το απολυτο σκοταδι και την πιο γλυκεια παρακμη.
Κάθε που καποιο κοριτσι βγαινει εξω να μιλησει στο κινητο το βαρβαρο φως του ηλιου μπουκαρει βιαια μεσα οποτε ακουγεται εν χωρω «Πορταααα!»
Πολλες φορες μενουμε μεχρι πολύ αργα το βραδυ.
Τετοια καταστηματα για να τα βρεις πρεπει να πας στα Σκόπια τουλαχιστον!
Από τα΄αγαπημενα στεκια του θειου όταν θελει να ντεκανταουνιάσει!

ΕΤΣΙ ΓΑΜΑΕΙ Ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ! ! !

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Υπάρχουν χιλιοτραγουδισμένες πόλεις, αλλά καμιά όσο ο Πειραιάς. Τόσο στο ρεμπέτικο, όσο και στο νεότερο τραγούδι ο Πειραιάς έχει την τιμητική του. Θα αναρωτηθείτε βέβαια πως ένας Θεσσαλονικιός γράφει για τον Πειραιά. Οι ομοιότητες των δύο πόλεων είναι εκπληκτικές και είμαι απ΄αυτούς που τον Πειραιά τον θεωρούν διαφορετική πόλη από την Αθήνα.

Οι περισσότεροι Βόρειοι σαν και μένα τον Πειραιά τον θεωρούσαν τόπο ταλαιπωρίας, κατεβαίναμε εκεί να πάρουμε τα καράβια που οδηγούσαν στα νησιά, καθότι η πόλη μας πάντα, ακόμα και σήμερα, δεν είχε σύνδεση με τα νησιά του Αιγαίου, ή Κρήτη, ή Δωδεκάνησα.

Ομως τα τοπωνύμια του Πειραιά μου ήταν γνωστά από τα τραγούδια:

" Από βραδύς ξεκίνησα μ' εναν παλιό μου φίλο

για το Χατζηκυριάκειο και για τον Αγιο Νείλο"

έλεγε στο πασίγνωστο ρεμπέτικο ο Μπαγιαντέρας.

Επίσης τα γνωστά τραγούδια του Μητσάκη :

"Στον Πειραιά συννέφιασε και στην Αθήνα βρέχει..."

και βέβαια το αφιερωμένο στην ΟΜΑΔΑ του Πειραιά τον Ολυμπιακό, τραγουδι-σμένο μάλιστα από γνωστό βάζελο το Γιάννη Πάριο:

" Η θάλασσα του Πειραιά, απ΄όλες ειν' η πιο γλυκιά

Μικρό παιδί μεγάλωσα κοντά στην Τερψιθέα

και σπούδασα μηχανικός εγώ στον ΠΡΟΜΗΘΕΑ

Περαία μου Περαία μου με το Σαρωνικό σου

που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου"

Το μεγάλο λιμάνι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά σχετικά πρόσφατα, όταν διορίσθηκα δικαστικός αντιπρόσωπος στις εκλογές στην περιοχή Ξυλοκερατέα το 1989. Εκεί είδα πραγματική φτώχια. Αθλια σχολεία, στενά κι ανήλιαγα, μου θύμισαν ταινίες του ρεαλιστικού Ιταλικού κινηματογράφου ή καλύτερα την ταινία του Αλέκου Αλεξανδράκη "Συνοικία το όνειρο". Ομως γνώρισα και τους πρώτους Πειραι-ώτες. Ωραίος κόσμος, ντόμπρος, σταράτος. Οι Πειραιώτες έχουν μια δικιά τους τελείως κουλτούρα και φιλοσοφία ζωής. Απόμαχοι ναυτικοί πολλοί, μιλάνε λίγο, αλλά όταν μιλάνε λένε απίστευτες ιστορίες για θαλασσινά ταξίδια, μουράγια, λιμάνια μακρινά. Η προφορά τους είναι βαριά, η ομιλία φέρει μια "μαγκιά", διόλου ενοχλητική, γιατί δεν είναι "ψευτομαγκιά".

Κάνοντας μια βόλτα πίσω από το Πρωτοδικείο στη Σκουζέ, είδα ένα βαμμένο κατακόκκινο μαγαζί. Δεν ήταν αυτό που νομίζετε και νόμιζα κι εγώ αρχικά. Ηταν κέντρο διασκέδασης, "οικογενειακό" έγραφε μάλιστα !!! Εκεί τραγουδούσε πλέον ο Γιώργος Ζαμπέτας, λίγο πριν πεθάνει, στην Τρούμπα. Ηταν μέρα όταν πέρασα απ΄έξω, παρόλα αυτά μ' έπιασε φόβος, καθότι:

"Πέντε μάγκες στον Περαία....."

Πήγα και σε πιο σικάτες περιοχές, όπως στον περίφημο Προφήτη Ηλία.

"Στου Προφήτη Ηλία τα σοκκάκια.... τα βραδάκια..."

που λέει και το περίφημο τραγούδι του Δήμου Μούτση. Ωραίες οι ανηφοριές του Προφήτη Ηλία και τα σοκκάκια του.

Επίσης στην όμορφη Καστέλλα, που ενέπνευσε και το Μανώλη Ρασούλη :

" Λάμπεις σαν το Βόρειο Σέλας

στο λοφάκι της Καστέλλας

είσαι γύρω μου ένα θαύμα

κι είσαι μέσα μου ένα τραύμα"

Τουρκολίμανο και Πασσαλιμάνι , ακόμα δύσκολα τα ξεχωρίζω. Ωραία φυσικά λι-μανάκια, να πιεις ούζο να το ευχαριστηθεί η ψυχή σου. Πάντως εγώ το ευχαριστιόμουνα κυρίως στα Βράχια της Πειραϊκής στον περίφημο " Κρητικό", όπου έφαγα τα πιο νόστιμα και παράξενα κοχύλια:

" Στα βράχια της Πειραϊκής

κοιμάται ο Στέλιος ο μπεκρής

κοιμάται κι ονειρεύεται

πως την αυγή παντρεύεται

παντρεύεται με τη μικρή

που τον κατάντησε μπεκρή"

τραγουδούσε ο Στέλιος Καζαντζίδης στην ταινία ο "Γίγας της Κυψέλης" με τον αείμνηστο Νίκο Ρίζο στον καλύτερο ίσως ρόλο της καριέρας του.

Το 1993 όταν βγήκε ο Μητσοτάκης, ήμουνα στα Καμίνια. Εκεί είχα μπερδέψει τα αποτελέσματα των εκλογών, μέχρι που βγήκα από το εκλογικό τμήμα μου είχα την εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ είχε σκίσει πάλι και το ΚΚΕ είχε πάρει τουλάχιστο τα ποσοστά που έπαιρνε η ΕΔΑ. Τα Καμίνια μου θύμισαν έντονα δυτικές συνοικίες της Θεσσαλονίκης, αλλά επί το φτωχότερο.

Στο πολύβουο λιμάνι του Πειραιά κάθησα να πιω ένα ούζο. Εκεί γνώρισα έναν ξερακιανό τύπο το Μιχάλη, απόμαχο ναυτικό. Επινε μόνος του και ατένιζε τη θάλασσα. Γνωριστήκαμε, μου είπε ιστορίες ναυτικές, ήλθε στο μυαλό μου μια ταινία του Βισκόντι : "La terra trema", ασπρόμαυρη, γυρισμένη με ερασιτέχνες ηθο-ποιούς και μια καταπληκτική σκηνή με γυναίκες μαυροφορεμένες να περιμένουν σκυθρωπές, σιωπηλές και γεμάτες αγωνία στα βράχια του λιμανιού τους ναυτικούς να γυρίσουν.

Το λιμάνι του Πειραιά όμως είναι συνδεδεμένο και με τα κύματα αυτών που έφευγαν για την ξενιτιά τις δεκαετίες του 1950-1960. Το αποδίδει τέλεια ένα υπέροχο τραγούδι του Ακη Πάνου, άγνωστο μάλλον, που το τραγουδούσε ο Στράτος Διονυσίου , γραμμένο το 1967:

" Μην κατέβεις στο λιμάνι

άσε με να φύγω μόνος

άγκυρα μπορεί να γίνει

του ξενιτεμού ο πόνος

Οταν σφυρίζει το καράβι

στα χείλη πνίγεται η μιλιά

κι είναι πικρά, είναι φαρμάκι

τα τελευταία τα φιλιά

Μην κατέβεις στο λιμάνι

δεν θα βρω τόσο κουράγιο

να με πάρει το καράβι

και να μείνεις στο μουράγιο

Μην κατέβεις στο λιμάνι

μείνε εδώ στο παραθύρι

ρίξε λάδι στο καντήλι

κι ένα δάκρυ στο μαντήλι

Η ωραιότερη γυναίκα που έχω γνωρίσει, μέχρι και σήμερα, είναι Περαιώτισσα και σ' αυτήν αφιερώνω αυτό το μικρό οδοιπορικό, καθότι όπως λέει και το ρεμπέτικο του Κώστα Καπλάνη :

" Ομορφη Πειραιώτισσα

Ομορφη Πειραιώτισσα

και Πασσαλιμανιώτισα

Στα μάτια σου τ' ορκίζομαι

στα δύο πως χωρίζομαι..."

Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΤΗ ΚΙ ΕΓΩ

".... βρισκόμαστε στην Πλατεία Βικτωρίας, σε ένα υπόγειο πρώην μπαρ: γύρω στα ογδόντα τετραγωνικά, με είκοσι στριμωχτά τραπέζια, ασφυκτικά γεμάτο από θαμώνες που έδειχναν να ξέρουν γιατί βρίσκονταν εκεί. Στο βάθος μέσα σε αχλή, ένα μικρό διαμορφωμένο πάλκο με πέντε μουσικούς. Κυρίαρχο πρόσωπο η κυρία των ωκεανών, των λιμανιών, των βραχωδών ακτών, η κυρία Καίτη. Σώμα στητό,κεφάλι ορθό, μαλλιά ξανθά, βαμμένα όπως παλιά κι ύστερα άρχισε η "λειτουργία", ο ήχος της μοιραίας συνάντησης."

Αυτά λέει ο Ξαρχάκος στο σημείωμα του δίσκου για τη συνάντησή του με την Καίτη Ντάλη.

Αυτός ο δίσκος λίγο πριν το καλοκαίρι του 2005 μου τάραξε τα νερά. Είχα πολλά χρόνια ν' ακούσω κάτι τόσο αυθεντικό. Τα τραγούδια γνωστά τα περισσότερα, ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά, διασκευασμένα μουσικά από το συνθέτη και τρία ακυκλοφόρητα μέχρι τότε τραγούδια του Ξαρχάκου σε στίχους του Κώστα Κινδύνη (Κιλκίς, Η ένοχη και Ξενύχτη μάνα μου- και τα τρία ζεϊμπέκικα).

Οι μουσικές διασκευές του Ξαρχάκου, προσεγμένες μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, όπως πάντα, δίνουν έναν νέο αέρα στα ήδη γνωστά τραγούδια, όπως π.χ. τα Καβουράκια ή τα Ματόκλαδά σου λάμπουν και με πολύ ενδιαφέρον ακούει κανείς τη νέα φρεσκαρισμένη εκδοχή τους.

Εκείνη όμως που πραγματικά συγκλονίζει και μετουσιώνει τα τραγούδια είναι η Καίτη Ντάλη, όπως στο γνωστό τραγούδι του Τσιτσάνη "Μη μου ξαναφύγεις πια μάγκα μου."

Εξαιρετική ενορχήστρωση και δεν χορταίνεις να το ακούς από μια εκπληκτική, βαθιά, γνήσια λαϊκή φωνή, όπως θα το ονειρεύονταν, αν ζούσε ο μεγάλος δημιουργός του Βασίλης Τσιτσάνης.

Εξαιρετική επίσης η ερμηνεία της κας Καίτης στο γνωστό "Δίχτυ" από το " ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ" του συνθέτη, αλλά εμένα με συγκλόνισε το "ΚΙΛΚΙΣ", ένα από τα τρία "καινούρια" του δίσκου, τα εισαγωγικά, γιατί προφανώς είναι γραμμένο πολλά χρόνια πριν, απλά δισκογραφήθηκε με την ευκαιρία της συνεργασίας αυτής :

Κάτι φαντάρια στο Κιλκίς που παίρνουν άδεια

τα σαββατόβραδα τα σβήνουν στο ρακί

Κι εσύ κοιτάζεις για να δεις το πόσο άδεια

πόσο θλιμμένη ξημερώνει η Κυριακή.

Οποιος φαντάρος και να' ρθει σου φέρνει χιόνι

και σε παγώνει πριν προλάβεις να του πεις

πόσο κοστίζει στη ζωή το να 'σαι μόνη

να' σαι γκαρσόνα στην ταβέρνα του Κιλκίς.

Κι έτσι ντυμένη αναστενάζεις μεσ' τα μαύρα

πίσω απ΄τον πάγκο της ταβέρνας κι απορείς

για τα φαντάρια που χωρίς να πάρουν γράμμα

όλο κερνάν τον ταχυδρόμο του Κιλκίς.

Το τραγούδι αυτό είναι " δείγμα γραφής" λαϊκού τραγουδιού και μάλιστα διαχρονικού. Οποτε κι αν είχε γραφτεί ωραίο θα ήταν, είτε το 1936, είτε το 2006 είτε το 2056. Τόσο η μουσική του Σταύρου, όσο και η ερμηνεία της Καίτης είναι για διδασκαλία συνθετών και τραγουδιστών.

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ο Ξαρχάκος είναι μαιτρ στις διασκευές ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών κι έχει να επιδείξει τεράστιο έργο στον τομέα αυτό. Εχει τις γνώσεις και την υψηλή αισθητική, σέβεται τα τραγούδια και πετυχαίνει τις περισσότερες φορές να τα αναδεικνύει ψηλότερα κι απο κει που ήταν όταν πρωτοκυκλοφόρησαν.

Το juke-box έχοντας ιδιαίτερη αδυναμία στο συνθέτη, θα παρουσιάσει στο μέλλον κι άλλες του δουλιές. Οι ενορχηστρώσεις του στο συγκεκριμένο δίσκο αγγίζουν το τέλειο, ενώ οι μελωδίες φαντάζουν ολοκαίνουριες. Ο δίσκος είναι φτιαγμένος με μεγάλο μεράκι (μάλλον είχε και τους νταλκάδες του ο συνθέτης- άλλωστε χωρίς νταλκά καλό πράγμα δεν βγαίνει).

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

H Καίτη Ντάλη είναι παλιά τραγουδίστρια. Εγώ πάντως τη γνώρισα από το δίσκο αυτό. Οπως έμαθα αργότερα και βλέπω στις φωτογραφίες του δίσκου, έχει συνεργαστεί και τραγουδήσει ως δεύτερη φωνή με όλους τους "μεγάλους" της εποχής της, Τσιτσάνη, Διονυσίου, Μπίνη, πιο πρόσφατα με Μητροπάνο κλπ. Ο συνθέτης λέει γι αυτήν στο σημείωμα του δίσκου :

" Η φωνή της κυρίας Καίτης κατέβαινε σ' εκείνη τη μικρή γωνιά και μεγαλουργούσε.

Κι ήταν μια φωνή αρχέγονη, που δεν είχε υποστεί καμιά φθορά, χωρίς ίχνος από τη σημερινή χυδαιότητα, τη μετριότητα, το ευτελές του "σουξέ", που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα νοσηρό στοιχείο της σημερινής καταναλωτικής κοινωνίας. Μια φωνή χωρίς ψευτοστολίδια, μια γνήσια φωνή. Μια φωνή που είχε περάσει πολλά, αλλά που δε μαρτυρούσε κούραση ψυχής, ούτε εμπάθεια, μια φωνή ατόφια, υπερβατική, που είχε μείνει πιστή στον πυρήνα της, σαν ένα τραγούδι φυτεμένο στο περιβόλι της ψυχής και της χλωρής πάντα κοιλάδας της μνήμης."

JUKE BOX

Προτείνω ανεπιφύλακτα το δίσκο αυτό, σε όσους ακόμα θυμούνται τις καλές εποχές και ξέρουν να τραγουδούν με την παρέα τους, αφού κουβεντιάσουν και πιουν ένα ποτήρι (καλά... μπορεί νάναι και περισσότερα) κρασί και στη συνέχεια ταξιδεύουν στο "πέλαγο", που γράφει κι ο συνθέτης. Το υπόγειο της Πλατείας Βικτωρίας πρέπει να είναι αντίστοιχο του "Minuit" Θεσσαλονίκης. Ελπίζω κάποιος από τους φίλους Αθηναίους να το γνωρίζει και να μας πει περισσότερα. Αυτοί οι χώροι δεν υπάρχουν πλέον και όσοι έχουν διασωθεί είναι "μουσεία", όπου ακόμα βρίσκονται θησαυροί όπως η Κυρία Καίτη.

Ακούστε το δίσκο, απολαύστε ωραίες μουσικές και τραγούδια και "κεράστε τον ταχυδρόμο του Κιλκίς, έστω κι αν δεν παίρνετε γράμμα.".

ΚΟΡΩΝΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

Μέχρι πρόσφατα την Κορώνη την ήξερα από τη λαϊκή ρήση : " έχεις μπάρμπα απ΄την Κορώνη ? " , που υποδήλωνε την έμφυτη τάση των Πελοποννησίων στο ρουσφέτι για την κατάκτηση θέσης στο Δημόσιο.
Πριν κανένα μήνα είδα μια φωτογραφία της Κορώνης τυχαία στο διαδίκτυο. Είπα λοιπόν, εκεί θέλω να πάω διακοπές και συμβουλεύτηκα το φίλο Μεσσήνιο τα μυστικά του κόλπου.
Η απάντηση που έλαβα με έπεισε απόλυτα : " Οταν είχε κέφια ο θεός έφτιαξε την Κορώνη".
Πράγματι λοιπόν η Κορώνη είναι ένα πανέμορφο μέρος. Στην άκρη του ποδιού της Πελοποννήσου, χτισμένη σε λόφο, αμφιθεατρική, με "άρωμα" νησιού. Ναι, δεν υπερβάλλω, η Κορώνη θυμίζει νησί, σκαλιά, ασπροβαμμένα σπίτια, λουλούδια στους δρόμους, στενά σοκκάκια, θα έλεγα ακόμα και οι ντόπιες ηλικιωμένες μου θύμισαν νησιώτισσες, με τα τσεμπέρια και τις ποδιές.
Υπάρχει μια υπέροχη εκκλησία στην κορυφή της πόλης, όπου και το κάστρο, η Παναγιά η Ελείστρα, απ΄όπου προσφέρεται εκπληκτική θέα στις δύο πλευρές της Κορώνης. Η μια στο λιμάνι της, υπέροχος κλειστός, συμμαζεμένος κόλπος πάνω απ΄τον οποίο απλώνεται η κωμόπολη και από την άλλη η πανέμορφη παραλία της -Ζάγκα τη λένε- με δέντρα, πεντακάθαρα νερά και ωραία χονδρή άμμο.
Απ΄όσο έμαθα η Κορώνη εξακολουθεί να παράγει την περίφημη Κορωνέικη σταφίδα. Παλιά ήταν η κορυφαία παραγωγή της Μεσσηνίας και την απορροφούσαν όλη οι Αγγλοι -άκουσον, άκουσον- την εύρισκαν ιδανική για τα cakes τους !!! Σήμερα η παραγωγή έχει μειωθεί αισθητά και μάλλον έχει εγκαταλειφθεί (λέτε να άλλαξαν τα γούστα των Αγγλων?)


Τελευταίο βράδυ εκεί πέτυχα και "πολιτιστική εκδήλωση" προσφορά του Δήμου στους κατοίκους και επισκέπτες. Νικολόπουλος, Κανά,Στ. Διονυσίου, κάποια Ασπασία Θεοφίλου και Ηλίας Μακρής. Χάλια μαύρα, κακός ήχος, βαριεστημένος Νικολόπουλος, πρώτη φορά τον είδα να φεύγει από τη σκηνή και να παίζουν μουζούκι άλλοι, οι δε τραγουδιστές να λένε προσωπικές τους επιτυχίες και όχι αποκλειστικά τραγούδια του συνθέτη!!
Στέκομαι στον Ηλία Μακρή. Σπουδαία λαϊκή φωνή, έβγαζε φωνή Καζαντζίδη με χαρακτηριστική άνεση και έκανε το Στέλιο Διονυσίου να μοιάζει δίπλα του τραγουδιστάκι.
Αυτός λοιπόν ο τύπος, τραγουδούσε στο ΧΑΡΑΜΑ δίπλα στον Τσιτσάνη. Αν δεν κάνω λάθος τραγουδά σ' έναν πρόσφατο σχετικά δίσκο του Νικοόπουλου αφιερωμένο στον Τσιτσάνη, τον οποίο δεν κατάφερα ν' ακούσω πάνω από μια φορά- δεν ακούγεται περισσότερο- κι αυτή πρέπει να είναι κι η μοναδική δισκογραφκή του παρουσία. Σπουδαία φωνή και βέβαια φαίνεται καλό παιδί, γι αυτό δεν έκανε καρριέρα. Προσέξτε τον πάντως αν τύχει και τον δείτε, αξίζει.
Αυτές οι καλοκαιρινές συναυλίες που διοργανώνουν οι Δήμοι είναι πραγματικά ό,τι χειρότερο έχει να δείξει ο πολιτισμός σήμερα. Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος, ότι οι κάτοικοι της επαρχίας δεν έχουν την ευκαιρία να δούνε "φίρμες" ζωντανά και μάλιστα "ατελώς". Η γνώμη μου είναι ότι με τον τρόπο που τους προσφέρονται θα ήταν καλύτερα να μη τις δούνε, αλλά γι αυτό δεν είμαι δήμαρχος.Ο μόνος σκοπός των συναυλιών αυτών είναι να γίνεται η αρπαχτή των τραγουδιστών. Είκοσι -τριάντα συναυλίες το καλοκαίρι και γλυτώνουμε το νυχτοκάματο του χειμώνα και δεν τραβάμε και ζόρι άν βγάλουμε δίσκο ή όχι.

Πάντως αν βρεθείτε στην περιοχή μη παραλείψετε να επισκεφθείτε την υπέροχη Κορώνη και να κολυμπήσετε στη Ζάγκα.

Θα ήταν παράλειψη μου να μη αναφερθώ στο κορυφαίο έδεσμα της περιοχής, εκτός της Κορωνέικης σταφίδας και του ελαιολάδου βέβαια. Η περίφημη "γουρνοπούλα". Σουβλίζουν το γουρουνόπουλο, 40-50 κιλά minimum έλεγε ο chef και κάθεσαι παρέα του, ενώ γυρνά αργά στη σούβλα, όλη τη νύχτα !!! Το πρωί κι αφού την έχουν ξενυχτήσει, τη λιανίζουν και μετά τη γεύονται. Υπέροχο φαγητό πραγματικά, με χονδρή και εξαιρετικά εύγεστη πέτσα. Τραβάς και τα Μεσσηνιακά κρασιά σου και νιώθεις άρχων!!! Περιττό, βέβαια να προσθέσω ότι την ξετίναξα τον Δεκαπενταύγουστο !!

ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ

Με το τέλος λοιπόν των διακοπών, μοιραία έρχεται στο μυαλό ο "Χειμωνιάτικος Ηλιος".

Το εξώφυλλο ανήκει στη δεύτερη έκδοση του δίσκου, ο οποίος έχει τη δική του ιστορία- μάλλον περιπέτεια.

Η πρώτη έκδοση έγινε από τη ΜΙΝΟΣ στις αρχές του 1986. Τότε βέβαια υπήρχαν μόνο βινύλια. Ο δίσκος εκδόθηκε σε ενορχήστρωση του Μάνου Χατζιδάκη, με το παρακάτω εξώφυλλο.

Ισως είμαι από τους λίγους που πρόλαβαν και τον αγόρασαν, γιατί το Δεκέμβριο του 1986 ο συνθέτης σε συνεννόηση με την εταιρία αποφάσισε την απόσυρσή του από την κυκλοφορία και την επανέκδοση του δίσκου.

Οπως λέει ο ίδιος στη δεύτερη και μοναδική πλέον έκδοση αναθεώρησε για καλλιτεχνικούς και μόνο λόγους την ερμηνεία και την ενορχήστρωση των τραγουδιών, μετά από τις καλοκαιρινές συναυλίες εκείνης της χρονιάς και ζήτησε από την εταιρία και κείνη το δέχθηκε να ηχογραφηθεί ξανά ο δίσκος και να κυκλοφορήσει με νέο εξώφυλλο.

Στην πρώτη έκδοση (την αποσυρθείσα) ο Χατζιδάκης στο σημείωμα του δίσκου γράφει ότι τα τραγούδια του δίσκου γράφτηκαν σε συνεργασία με το Γκάτσο ειδικά για το Μανόλη Μητσιά.

Και συνεχίζει βέβαια εκφάζοντας τις γνωστές του απόψεις περί "μουσικής ακρόασης" :

"Λυπάμαι μόνο που τον δίσκο αυτόν θα τον ακούσουν και ακροατές που δεν μ' αρέσουν.Μα δεν βρήκα μέχρι στιγμής τρόπο να τους το απαγορεύσω. Κι αυτό μου δημιουργεί μελαγχολία".

Πάντως ο Χειμωνιάτικος Ηλιος εξακολουθεί να λάμπει μελαγχολικά στην ελληνική δισκογραφία :

" Ηλιος χειμωνιάτικος , διώχνει τη βροχή

φεύγουν τα χιλιόμετρα, φεύγουν κι οι τροχοί

Κρίμα που δεν μπόρεσα νάρθω πιο νωρίς

σύννεφα στα σύνορα κι ο καιρός βαρύς.

Αγάπη, αγάπη πατρίδα μακρινή

σε λίγο, σε λίγο το τρένο θα φανεί

Αγάπη, αγάπη σου φέρνω τα κλειδιά

ν΄ανοίξεις, ν΄ανοίξεις μια πιστή καρδιά.

Ηλιος χειμωνιάτικος, άρχοντας λαμπρός

και τα δευτερόλεπτα πάνε πάντα μπρος

Δρόμοι κι αυτοκίνητα, δάση και βουνά

όλα γύρω σήμερα μοιάζουν γιορτινά".

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ο δίσκος αυτός είναι γνησίου Χατζιδακικού ύφους, με υπέροχη ενορχήστρωση, πολλά πνευστά, με τη γνωστή ευαισθησία του συνθέτη που παντρεύει τέλεια τις υπέροχες μελωδίες του με τους στίχους του Γκάτσου. Ανήκει στην "ύστερη περίοδο" του Χατζιδάκη, αν και το ύφος και η ταυτότητά του είναι αναγνωρίσιμα.

ΣΤΙΧΟΙ

Ο Γκάτσος έχει γράψει πολλά και καλά. Εδώ γράφει και πάλι απλά και λιτά όπως πάντα.

Εχεις την αίσθηση ότι δεν λέει τίποτα κι όμως λέει τα πάντα. Ενδεικτικά γράφω τους στίχους από ένα τραγούδι που μου άρεσε ιδιαίτερα, πλην όμως τονίζω ότι όλα είναι αξιόλογα και δεν μπορείς ν' αποκόψεις το ένα από το άλλο :

Τα παλιά τα σπίτια τα κλεισμένα

πάντα κρύβουν κάτι και για μένα

πράγματα γνωστά

πράγματα πιστά

πράγματα ζεστά κι αγαπημένα

πράγματα γνωστά

πράγματα πιστά

πράγματα ζεστά, λησμονημένα

Χρόνε νυχτοπούλι παγερό

κόβεις με μαχαίρι τον καιρό

γρήγορα πετάς

πίσω δεν κοιτάς

τον απάνω κόσμο το μεγάλο

Χρόνε παραμύθι λαμπερό

σμίγεις τη φωτιά με το νερό

γρήγορα περνάς

πίσω δεν γυρνάς

πίκρα μας κερνάς και τίποτ' άλλο.

Νύχτα των Παθών που βγαίναν τ' ΄Αγια

σώπαινε του κήπου η κουκουβάγια

κι απ΄τις γειτονιές

μυροφόρες νιές

ράντιζαν το πέλαγο με βάγια

κι απ΄τις γειτονιές

μυροφόρες νιές

άναβαν λαμπάδες στα μουράγια

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

Ο Μητσιάς είναι μεγάλος τραγουδιστής, σεμνός και αθόρυβος. Εδώ θα έλεγα ότι υπακούει ως καλός στρατιώτης στις εντολές του μεγάλου συνθέτη. Αν ακούσετε την ερμηνεία του θα σας θυμίσει ίσως το Μητσιά της "ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ" ή της " ΓΗΣ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ" που ηχογραφήθηκαν πολλά χρόνια νωρίτερα. Ο δίσκος είναι σίγουρα απ΄τους πιο σημαντικούς στην καριέρα του, αν και εμπορικά δεν "πήγε", αλλά αυτό δεν λέει τίποτα.

JUKE BOX

Ο δίσκος δεν ακούγεται αποσπασματικά, αλλά μονορούφι. Εχει συνοχή και συνέχεια και τον ακούς "απνευστί". Θα τον αδικούσε κάποιος, αν έβαζε ας πούμε στο ραδιόφωνο, ή ακόμα και στο σπίτι του, ένα ή δυό τραγούδια. Οπως έλεγε κι ο συνθέτης, αν το ακούσετε, ακούστε ολόκληρο το έργο και χωρίς να τρώτε μπιφτέκια ταυτόχρονα ή να χτυπάτε παλαμάκια.

Επισημαίνω επίσης ότι όλα τα τραγούδια του δίσκου έρχονται στο στόμα και τραγουδιούνται, γιατί πρώτα περνάνε από την καρδιά κι αυτός είναι ο λόγος και ο σκοπός για τον οποίο γράφονται τα τραγούδια : ΓΙΑ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥΝΤΑΙ. Ο Χατζιδάκης τα θεωρούσε όλα αυτά λαικά τραγούδια και δεν σήκωνε κουβέντα για το αντίθετο. Συμφωνώ απόλυτα μαζί του και η συζήτηση για τον ορισμό του λαικού τραγουδιού καλά κρατεί.

TA ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΟΛΠΟΥ-ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Αντί προλόγου

Φίλες και φίλοι,

Αυτή η πονεμένη θάλασσα που λέγεται Θερμαϊκός κόλπος ενέπνευσε το συγγραφέα να εκπονήσει διάφορα κείμενα, άλλα αμφιλεγόμενα, άλλα σωστά (πάντα έτσι συμβαίνει με τέτοιου είδους θέματα).

Εκτός όμως από το φλέγον θέμα της απειλής-κατά το συγγραφέα- της οικολογικής ισορροπίας του Θερμαϊκού στην περίπτωση που επεκταθεί ο αεροδιάδρομος στη θάλασσα, στο βιβλίο περιέχονται αξιολογότατα κείμενα με διάφορη θεματολογία.

Τα καλλιτεχνικά του κείμενα αφορώντα μουσική, ζωγραφική, βιβλία κλπ είναι πλήρη και ζωντανά, κρατάν τον αναγνώστη, έστω κι αν κάποιες φορές υπερβάλλει στις παραπομπές σε βιβλιογραφία και απόψεις τρίτων.

Πολλά κείμενα προκάλεσαν τη διαφωνία και ίσως τη μήνι διαφόρων αναγνωστών-επισκεπτών της ιστοσελίδας, κυρίως αυτά που είχαν θρησκευτικό περιεχόμενο. Υποστήριξε σθεναρά τις απόψεις του και μ' επιχειρήματα και στο τέλος-τέλος αν δεν υπάρχει διαφωνία μήνις και γκρίνια ενίοτε, χάνεται το ενδιαφέρον των αναγνωστών και τίθεται εν αμφιβόλω κι ο λόγος ύπαρξης της ιστοσελίδας.

Πιστοί οι επισκέπτες και αναγνώστες της ιστοσελίδας, μεταξύ των οποίων κι ο γράφων, θα ήθελα να επισημάνω τις ιδιαίτερα πετυχημένες κατά κανόνα εικονογραφήσεις των θεμάτων.

Επίσης τονίζω το ιδιαίτερο κέφι του συγγραφέα που δεν φείδεται χρόνου και κόπου για την τελειοποίηση της παρουσίασης οποιουδήποτε θέματος. Ελπίζω να ξεκουραστεί και να καταφέρει να συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό.

Τα σχόλια των αναγνωστών-επισκεπτών που περιέχονται στο βιβλίο κατά κανόνα ευφυή, ενδιαφέροντα και θέλω να πιστεύω καθόλου εμπαθή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια παρέα που σίγουρα έχει κι άλλα να δώσει.

Καλή επιτυχία και ελπίζω κάθε χρόνο να εκδίδει κι από ένα, για να συνοψίζεται η χρονιά.

ΚΑΛΩΣ ΟΡΙΣΑ

To blog αυτό είναι αφιερωμένο στο Ελληνικό τραγούδι. Σκοπός του είναι να θυμηθούν οι φίλοι και να γνωρίσουν οι καινούριοι φίλοι ξεχασμένους δίσκους και ωραία ελληνικά τραγούδια. Θέλω να πιστεύω ότι θα γνωρίσουμε και καινούριους δίσκους και τραγούδια που θα μας προτείνουν οι φίλοι. Θα πρέπει όμως να δείξετε μια κάποια ανοχή στον ερασιτεχνισμό μου, ως προς τα κομπιουτερικά. Θα εκπαιδευθώ σύντομα, πιστεύω, όλο και θα με βοηθήσει κανένας φίλος!!
Σκέφτηκα λοιπόν να κάνω αυτό το blog και να παρουσιάζω κάθε βδομάδα έναν αγαπημένο δίσκο. Μπορεί να αφιερώνω μια βδομάδα σ' 'ενα και μόνο τραγούδι, ή σ' 'ενα συνθέτη ή σ' ένα στιχουργό κλπ.
Το blog ξεκινά ως αμιγώς μουσικό- καλλιτεχνικό, δεν αποκλείω όμως και πρόσκαιρες προεκτάσεις και παρεκκλίσεις του σε άλλη θεματολογία. Θα δούμε...
Κι επειδή φεύγω για διακοπές, σας αφιερώνω ένα ωραίο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκη από τον δίσκο " Χειμωνιάτικος Ηλιος" σε στίχους Νίκου Γκάτσου, το τραγουδά ο Μανόλης Μητσιάς. Για το δίσκο αυτό θα κάνω το εναρκτήριο αφιέρωμα όταν επιστρέψω.

Στον ποταμό τον Πάμισο

Στην Καλαμάτα μόνες τους
φυτρώνουν οι πορτοκαλιές
κι οι γλάροι τους αιώνες τους
μετράνε στις ακρογιαλιές

Στο Κάστρο μέσα οι μέλισσες
γυρεύουνε την Ιζαμπώ
μα εσύ ποτέ δεν θέλησες
στο περιβόλι σου να μπω

Με κόκκινο πουκάμισο
σακκάκι σταυρωτό
στον ποταμό τον Πάμισο
χαρταετούς ψηλά πετώ

Στον ποταμό τον Πάμισο
χαρταετούς πετώ
με κόκκινο πουκάμισο
και με σακκάκι σταυρωτό

Εδώ στην Πελοπόννησο
γλυκά τα σήμαντρα χτυπάν
λατρεύουνε το Διόνυσο
θεός τους όμως είν' ο Παν

Γι' αυτό στεφάνι φόρεσα
σαν τους παλιούς τους Σειλινούς
και σ' ουρανούς προχώρησα
που δεν τους φτάνει ανθρώπου νους

Με κόκκινο πουκάμισο.. (επανάληψη)

Καλό καλοκαίρι σε όλους.