Η ΚΟΥΡΕΛΟΥ

Η φωτό είναι από : www.zoodohos.com/products.htm (επισκεφθείτε το μέρες που έρχονται).
Η κουρελού κατασκευάζεται από διάφορα παλιά ρούχα ή υφάσματα, τα οποία υφαίνανε στον αργαλειό.Χρησιμοποιούνταν σαν στρωσίδι κυρίως, κάτω από στρώματα, σε τοίχους κλπ

Ενα ωραίο λαϊκό τραγούδι, με εξαιρετικούς στίχους, θυμοσοφικούς...
Η Κουρελού, σύνθεση του Γρηγόρη Μπιθικώτση σε στίχους Ε. Λιάκου (δεν γνωρίζω αν είναι άντρας ή γυναίκα- εύγε πάντως) , το τραγουδάει ο ίδιος ο Sir, με συγκινούσε ιδιαίτερα σαν παιδί κι εξακολουθεί να με συγκινεί ακόμα.

Απόσταγμα λαϊκής σοφίας, από αυτήν που λείπει από το σύγχρονο στίχο, άλλωστε τι να αποστάξεις από τα "ξυνά σταφύλια" ?

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρό παιδί ακόμα
μια κουρελού πολύχρωμη
εδιάλεξα για στρώμα
και κάτω απ΄την αστροφεγγιά,
στη νύχτα, στα θεμέλια
τα όνειρά μου έχτιζα κι ας ήτανε κουρέλια

Πέρασα μεσημέρια, βράδια
πόνους, καημούς και χτυποκάρδια
παρέα με την κουρελού
σήμερα εδώ κι αύριο αλλού

Μα πέρασαν χρόνια πικρά
κι είπα ζωή ν' αλλάξω
την κουρελού δεν μπόρεσα
όμως να την πετάξω,
γιατί κι αν έγινε παλιά
την έχω πάντα στρώμα
τους πόνους και τα βάσανα
σ' αυτήν τα λέω ακόμα

Πέρασα μεσημέρια, βράδια.....

Κι αν σκίστηκε η κουρελού
απ΄της ζωής τη μπόρα
πρέπει να βρω υπομονή
να τη μπαλώσω τώρα,
γιατί είναι από δάκρυα
κι από χαρά βαμμένη
κι έχω ολόκληρη ζωή
απάνω της πλεγμένη

Πέρασα μεσημέρια, βράδια.............

Juke-box : Στα παλιά λαϊκά τραγούδια αν ψάξει κανείς, βρίσκει θησαυρούς. Πιστεύω η "κουρελού" είναι ένας από αυτούς και μάλιστα λαμπερός, να καθρεπτίζεσαι μέσα του. Κλασσικό τραγούδι των juke-box, ιδιαίτερα δυσεύρετο, καθώς δεν περιλαμβάνεται σε καμιά από τις συλλογές του Γρηγόρη Μπιθικώτση, τουλάχιστο αυτές που εκδόθηκαν πρόσφατα. Περιλαμβάνεται σ' ενα δίσκο , με τίτλο " Μπιθικώτσης Νο 4" της δεκαετίας του 1970, που δεν κυκλοφορεί βέβαια σήμερα.

Ευχαριστώ το φίλο "leκ" για τη βοήθειά του.

Το τραγούδι δεν σχολιάζεται νομίζω, είναι πλήρες...

ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

Ο «Αρχάγγελος της Κρήτης» , το «παλληκάρι απ΄τα Σφακιά», ένας μεγάλος τραγουδιστής, πρόωρα χαμένος, που όμως η φωνή του ακόμα συγκινεί, μάλλον συγκλονίζει.
Ο Νίκος Ξυλούρης, παράτησε τα πανηγύρια στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, πήρε τη λύρα του και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, σ’ ένα περιβάλλον που δεν του ταίριαζε με τίποτα. Ο ίδιος ίσως τη μετακίνησή του αυτή να την πλήρωσε με τη ζωή του, όμως χάρισε στους υπόλοιπους Ελληνες, σπουδαίες ερμηνείες, κυριολεκτικά σήκωσε στις πλάτες του το λεγόμενο έντεχνο ελληνικό τραγούδι, εκείνης της σημαντικής, όσο και ιδιαίτερα παραγωγικής περιόδου.
Σοβαρός , αξιοπρεπής, μετέφερε με τη φωνή του τα ηχοχρώματα της ιδιαίτερης πατρίδας του και τα πρόσφερε απλόχερα σ’ όλους τους Ελληνες.

Ξεχωριστό τραγούδι το «΄Ητανε μια φορά» σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, στίχους του Κώστα Φέρρη, από τη σειρά της ασπρόμαυρης τηλεόρασης «Οι Εμποροι των Εθνών», βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Αλεξ. Παπαδιαμάντη. Το τραγούδι αυτό, ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, όταν το ακούω, μου έρχονται οι εικόνες της τηλεοπτικής σειράς :

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά

Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό

Ο Ξυλούρης συνεργάστηκε με τον Ξαρχάκο στους δίσκους : «ΣΥΛΛΟΓΗ» (εδώ τα περίφημα «Πως να σωπάσω μέσα μου», σε στίχους του Κώστα Κινδύνη, «Παλληκάρι στα Σφακιά» του Ν.Γκάτσου),«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ»,"ΚΟΜΕΝΤΙΑ", «ΔΙΟΝΥΣΕ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΑΣ» και « Ο ΔΕΙΠΝΟΣ Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ» σε ποίηση Ματθαίου Μουντέ, που κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του.
Με το Γιάννη Μαρκόπουλο στα : «ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ» ( εδώ τα «χίλια μύρια κύματα μακριά απ΄το Αϊβαλί....»), «ΧΡΟΝΙΚΟ» σε ποίηση Κώστα Μύρη, «Ο ΣΤΡΑΤΗΣ Ο ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΝΘΟΥΣ» σε ποίηση Γ. Σεφέρη, «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ», «ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ», «ΡΙΖΙΤΙΚΑ» ,

« ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ ».
Με τον Χριστόδουλο Χάλαρη στα : « ΤΡΟΠΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ» , « ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ» ,«ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ» και « ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ».
Με το Χρήστο Λεοντή στα: «ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΤΣΟΥΚΑΛΙ», σε ποίηση Γ. Ρίτσου και«ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ»
Με τον Ηλία Ανδριόπουλο στον «ΚΥΚΛΟ ΣΕΦΕΡΗ», με το Λίνο Κόκκοτο στα «ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ» σε στίχους Δημήτρη Χριστοδούλου, με το Λουκά Θάνο στο «ΣΑΛΠΙΣΜΑ»,με το Στέλιο Βαμβακάρη σε 6 τραγούδια στα «ΕΡΩΤΙΚΑ», όπου ο Ξυλούρης τραγουδά εκπληκτικά κάποια τραγούδια γραμμένα σε παραδοσιακούς λαϊκούς δρόμους.

(Η φωτογραφία από τα ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΑ. με το Λίνο Κόκκοτο και Δ. Χριστοδούλου)

Ο Νικόλας όμως έκανε την Ελλάδα ν’ αγαπήσει την Κρήτη και τα τραγούδια της. Εκτός από τα Ριζίτικα που τα επιμελήθηκε ο Γιάννης Μαρκόπουλος (θα θυμάστε βέβαια όλοι το Πότε θα κάνει ξαστεριά), τραγούδησε εκπληκτικά όλα τα παραδοσιακά τραγούδια της Κρήτης. Χωρίς να θέλω να μειώσω το «Φιλεντέμ», τον «Αργαλειό» ή το «Οσο βαρούν τα σίδερα», σε μένα αρέσει περισσότερο «Ο ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΗΣ», ορισμός του ερωτικού τραγουδιού, παραδοσιακό κρητικό, αλλά σε σκοπό μάλλον καλαματιανό :

Κουβαρίστρες, βελονάκια,
ψιλολόγια ένα σωρό
πήρα δρόμους και σοκάκια
την αγάπη μου να βρω.

Σε μια γειτονιά
είχα μια αγαπητικιά
δέκα χρόνια πάνε τώρα
που δεν την ξανάδα πια.

Μαντηλάκια, τσιμπιδάκια,
πραματιές πολλώ λογιώ
τον πλανόδιο θα κάνω
ίσως και την ξαναβρώ.

Χώρες και χωριά
σαν τα έρημα πουλιά
θα γυρίζω αχ να φωνάζω
την δική μου καταντιά.

Μιας αγάπης το χατίρι
μ' έκανε τραγουδιστή
και ζητιάνο αχ και διαβάτη
και φτωχό πραματευτή.

Πέστε μου κυρές
παντρεμένες γριές και νιες
η δική μου αγάπη που 'ναι
και χαλάλι οι πραματιές.

Ο πραματευτής..........

*JUKE-BOX : Ο Νίκος Ξυλούρης με τη στεντόρεια φωνή, την καθαρότατη άρθρωση και τις τεράστιες ερμηνευτικές του ικανότητες κατέχει πανάξια μια θέση στο πάνθεον των μεγάλων ερμηνευτών, δίπλα στο Στέλιο Καζαντζίδη και το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Στην Κρήτη σίγουρα τον λατρεύουν, αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα τον τιμά και πάντα θα τον «τραγουδά». Μιας αγάπης το χατήρι μ’ έκανε τραγουδιστή, αείμνηστε Νικόλα..

ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΙΧΘΥΩΝ

Μια και χθες είχα τα γενέθλια μου (μη ρωτήσετε πόσα, η απάντηση είναι : ΠΟΛΛΑ !!), είπα ν' αφιερώσω ένα ποστ στον αστερισμό μου, το ζωδιό μου.
Μια και είμαι full-ιχθείς, με ωροσκόπο ιχθύ, το ύδωρ παίζει σημαντικότατο ρόλο στη ζωή μου, κάθε τι σε υγρή μορφή μάλλον. Γι αυτό, στην υγειά μας μ' ενα καλό κρασάκι κι ένα ωραίο τραγουδάκι του Μανώλη Ρασούλη σε μουσική της Βασως Αλαγιάννη, το είπε ο Νίκος Παπάζογλου:

ΥΔΡΟΧΟΟΣ

Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θ' ανάψουνε φωτιές
οι καιροί νερό θα φέρουν
έτσι λεν αυτοί που ξέρουν
κι όμως θα καούν καρδιές (* juke-box : άντε να έλθω ως πυροσβέστης με τη μάνικα!!)

Όλα τριγύρω αλλάζουνε (* juke-box : Η ρευστότης του ύδατος....)
κι όλα τα ίδια μένουν
κι εμένα τα χεράκια της
με λύνουν και με δένουν (* juke-box : και το ύδωρ μόνο κύκλους κάνει μου φαίνεται)

Μπαίνουμε στον Υδροχόο
και θα φύγουν οι Ιχθείς
έτσι ήτανε γραμμένα
μέσα στ΄άστρα τα σβησμένα
που' χα δει στα μάτια της (*juke-box: ή σβησμένα ή αναμμένα τα δεις, οι Ιχθείς θα φύγουν).

JUKE-BOX : Κατά καιρούς μου έχουν πει πολλά για το ζώδιο, αλλά δεν τα θυμάμαι. Λένε πάντως οι ειδήμονες φίλες μου, ότι είμαι αντιπροσωπευτικό δείγμα του ζωδίου. Κάποιες μάλιστα μου ανέλυσαν και με ποια ζώδια είμαι "συμβατός" , ούτε κι αυτά τα θυμάμαι.... άμα ψαχνουμε και το ζώδιο στις γυναίκες, χαθήκαμε.....

ΠΕΝΤΟΛΕΞΟ

Η φίλη Οίστρος έστειλε πρόσκληση να παίξω άλλο ένα μπλογκο-παιγνίδι, το ονόμασα πεντόλεξο.
Οι λέξεις που πρέπει να περιλαμβάνονται στο κείμενο είναι : θάλασσα, μύθος, μπαλλάντα, κορνίζα και τσικουδιά.
Οπως γράφουν εκθέσεις τα παιδάκια του δημοτικού, παίζουμε και τα παιδάκια της μπλογκόσφαιρας…..

Εκλεισα νωρίς σήμερα. Το βράδυ έχω τραπέζι και πρέπει να ετοιμαστώ. Η πρώτη εντύπωση μένει λέμε, πρώτη φορά στο σπίτι μου, να την τραπεζώσω, να περάσει καλά, να την «κόψουμε» κιόλας τι σόι είναι, μπας και δούμε χαίρι.
Βρήκα μέρα, ο βαρδάρης λυσσομανά, ψόφο σαλονικιώτικο έχει. Καλά δεν χρειάζεται άγχος, ας κάνω την αγαπημένη μου βόλτα με τ’ αυτοκίνητο στη Λεωφόρο Νίκης να δω τη ΘΑΛΑΣΣΑ πρώτα, για να φτιάξει η διάθεσή μου. Η ψυχολογική προετοιμασία είναι το ήμισυ του παντός.
Μανιασμένη, μαβιά τελείως, τα κύματα βγαίνουν στην προβλήτα. Μια τέτοια αγκαλιά σκέφτομαι, θα ήθελα απόψε, βίαιη και ολοκληρωτική, όπως η αγριάδα της θάλασσας.
Βυθίζομαι στις σκέψεις μου και σιγοτραγουδώ το τραγούδι του Πορτοκάλογλου:
«Αχ θάλασσα μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη….»
Αδιάφορος μου είναι αυτός, ως τραγουδοποιός, σκέφτομαι, αλλά αυτό είναι σπουδαίο τραγούδι, απορώ πώς του έκατσε…
Γυρνώ σπίτι, κάτσε να σκεφτώ τώρα τι θα μαγειρέψω. Ανοίγω τα βιβλία συνταγών, που μ’ άφησε κληρονομιά η προηγούμενη, που μανιωδώς μάζευε συνταγές κι αντίστοιχα βιβλία, αλλά φαί δεν είδαμε , ούτε σε KOΡNIZA!!!
Σκυλομπερδεύομαι, γαλλικές, ινδικές, κινέζικες, ταϋβανέζικες…. απορώ ρε γαμώτο, τι τους έχει πιάσει και βγάζουν τέτοια βιβλία κι άπειρες εκπομπές στην τηλεόραση, αφού καμιά δεν μαγειρεύει? Για συλλέκτες θα το κάνουν μάλλον, φαίνεται, απαντώ στο εύλογο ερώτημά μου…. ΄Οπως μοιράζουν τα έργα των ζωγράφων στις εφημερίδες, έτσι και τα βιβλία μαγειρικής.
Ασε να κάνουμε κάνα κλασικό που το ξέρουμε, μη μας βγει καμιά μαλακία ο ταϋβανέζος και ψάχνουμε για delivery νυχτιάτικα, χώρια που θα τρωθεί το κύρος μας, μια και αυτοδιαφημιστήκαμε ως chef.
Το ορεκτικό το ξέρω, απάκι κρητικό στο φούρνο (ξυδάτο χοιρινό με ντομάτα, πιπεριά και κρεμμύδι στο αλουμινόχαρτο). Ωραιότατο, σαλάτα θα βράσω μπρόκολο, αλλά ας βάλουμε μουσική, γιατί αλλιώς μαγείρεμα δεν γίνεται. Μια και μαγειρεύουμε Κρητικά, ας ρίξουμε τον Ερωτόκριτο του Χριστόδουλου Χάλαρη, με Ξυλούρη και Τσανακλίδου.
Ανατριχιάζω ακόμα από την εισαγωγή και τη φωνή του Νικόλα : « ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα, ο κύρης σου με ξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα.....»
Μεγάλο ποίημα ο Ερωτόκριτος, όσα και να μου λένε, όσα κι αν διάβασα, οι εικόνες και το συναίσθημα που εκπέμπει ο Ερωτόκριτος δεν συγκρίνεται.

Μα καλά, έτσι γίνεται μαγείρεμα? Οχι βέβαια. Χωρίς ΤΣΙΚΟΥΔΙΑ, δεν υφίσταται κέφι και κατά συνέπεια έμπνευση. Θα μαγειρέψω ακόμα ένα κρητικό για κυρίως πιάτο, μη ξεφύγουμε απ΄τη Μεγαλόνησο, τη λεβεντογέννα.
Ρίχνω και τους Χαίνηδες στο μεταξύ κι ετοιμάζω το «γαμουλιάτικο»…. Υπαινικτικό πιάτο, σκέφτομαι, το σερβίρουν στους γάμους στην Κρήτη. Πατάτες με χοιρινό στο φούρνο, με λίγη ντομάτα, θυμάρι και δενδρολίβανο. Το φουρνίζω και άδω:
«Εφτά ποτάμια σμίξαν και τρεις καημοί και είπανε να μερώσουνε μια στιγμή...
Ηλιε μου στρατολάτη , ταξιδευτή, που μού δωσες τη χάρη του γητευτή......»
Μέγα άσμα !!!!
Σταματώ πάραυτα τις τσικουδιές, γιατί θα γίνω «τάπα» πριν το εναρκτήριο λάκτισμα κι αν προκύψει τίποτα καλό, μην είμαστε σε αποσύνθεση και άδουμε μετά : «σήκωσα τα χέρια και με περηφάνια, μεσ’ τα αποδυτήρια κλαίω μοναχός…», που λέει κι ο φίλος μου ο Μανώλης.
Μέτρο λοιπόν (αν και δεν με χαρακτηρίζει η λέξη), μέχρι ν’ αφιχθεί. Ελέγχω την κάβα για κρασί, άφθονο, από after shave, μπορεί να ξεμείνουμε, από κρασί ποτέ.

Πρέπει να ετοιμάσω μουσική για το γεύμα, μη ψάχνομαι εκείνη την ώρα. Το πρώτο τραγούδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε τέτοιες στιγμές. Μετά ξέρω, θα βαλουμε τους Χατζιδάκιδες, κάνα αράπικο blues, κάνα πιο λαικό, ν’ αποφύγω πάση θυσία τους πόνους και τις θλίψεις, να βάλω π.χ Λοίζο, τα τραγούδια της Χαρούλας, Μούτση, το Χαμόγελο, καμιά σύνθεση του Μπιθικώτση για το επιδόρπιο και μετά ας διαλέξει αυτή.
Αλλά το πρώτο πρέπει να είναι δυνατή ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ, να την αφοπλίσει.

Οταν θες να βρείς, ποτέ δεν βρίσκεις. Τόσες χιλιάδες τραγούδια, ένα δεν μου ’ρχεται. Τα σιντιά μου μέσα….. γαμώτο, δεν πρέπει να είναι παλιό, κάτι πιο καινούριο, αλλά με δυνατό στίχο κι όχι μαυρίλα, να είναι γυναικείο (λίγο γλυκερούλικο, μην το λέει καμιά χοντροφωνή λαϊκούρα)…… κάτσε να ρίξω καμιά τσικουδιά ακόμα….. είδες ? έτσι έρχεται η έμπνευση….
Μ’ αυτό θα ξεκινήσει το γεύμα: «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» των Δημήτρη Παπαδημητρίου, Μιχάλη Γκανά, το λέει ο Γεράσιμος Ανδρεάτος :

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι,
τίποτα δε χάθηκε ακόμα,
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας,
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι,
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Μετά το γεύμα, το κρασί στα κολωνάτα και στον καναπέ. Θα ρίξω και μια ανάλυση για το ΜΥΘΟ της γυναίκας ( δανεικά από τον Γκάτσο θα είναι τα περισσότερα δηλαδή, μη ζοριζόμαστε κιόλας…) κι ας ελπίσουμε να τον αντιπροσωπεύει…..
Φεύγω, μην κάψω το φαί τώρα…
JUKE-BOX :

* 1) Οι λέξεις που προτείνω είναι : φυσάει, λεμονιά, αμμοχάλικο, καράβι και
ζεϊμπέκικο.
Να γράψουν, αν θέλουν, έκθεση ο Καλυβάρχης (δύναμη σ’ αυτά... γεια σου Πάνο), ο caesar (συνεργάτης σ’ όλα), η Citronella, ο καινούριος φίλος Θανάσης και η παλιά φίλη και τέως συμπλογκάρχισα Ροδιά.
** Το juke-box θα είναι σε αγρανάπαυση για τις δυό επόμενες βδομάδες, λόγω επαγγελ-ματικών υποχρεώσεων. Θα επανέλθει δριμύτερο και ανανεωμένο...

ΓΥΝΑΙΚΑ

Προβληματίστηκα πολύ αν θα γράψω κάτι σήμερα, ημέρα αφιερωμένη στη γυναίκα. Η γυναίκα γιορτάζει κάθε μέρα και σ’ αυτήν είναι αφιερωμένα η συντριπτική πλειοψηφία των τραγουδιών, ταινιών και γενικότερα έργων τέχνης.

Ακουσα το πρωί ότι η μέρα αυτή καθιερώθηκε προς τιμή της εργαζόμενης γυναίκας , για κάποιες εργάτριες στις φάμπρικες της Αμερικής.
Ο σύγχρονος εορτασμός της βέβαια δεν έχει σίγουρα αυτό το χαρακτήρα και απαξιώνω όσες τσιφτετελώνονται και σήμερα στις πίστες, επειδή δήθεν γιορτάζουν.
Η εργαζόμενη όμως γυναίκα-μητέρα σίγουρα αξίζει μια αφιέρωση.

Διάλεξα, έναν ύμνο για τη γυναίκα, το τραγούδι των Θάνου Μικρούτσικου – Αλκη Αλκαίου, τραγουδά ο συνθέτης, με τίτλο « ΣΙΝΤΑΡΤΑ» :

Απόψε μέτρησα για σένα χίλια μίλια
λευκό χαρτί μεσ΄ της αγάπης τη μποτίλια
το φως που ρίχνει η καμαρα σου στην αυλή σου
για μένα είναι σινεμά του Παραδείσου

Χίλια τα πλάνα σου ,τα χρώματα κι οι τόποι
ΕΛΕΝΗ, ΚΙΡΚΗ, ΝΑΥΣΙΚΑ και ΠΗΝΕΛΟΠΗ
μια χαραμάδα άνοιξέ μου να περάσω
μ' ενα σου τρυκ να ψωνιστώ και να ξεχάσω

Ειν' η καρδιά μου φτερωτή σε άδειο μύλο
φύσα ουρανέ μου κι όταν σβήσει ο παλμός
θα ΄ναι για σένα που θα ζω σ' αιώνιο κύκλο
ατμός, βροχή,ποτάμι, θάλασσα κι ατμός.

Βάφει η σελήνη τα βουνά κι εσύ τα χείλη,
μ' άρωμα ψέμα μου ποτίζεις το μαντήλι
κι ύστερα φεύγεις με αυτόματο πιλότο
κάποιο κρυμμένο θησαυρό να βρεις στο νότο

Τόσα ταξίδια σε κορμιά, ψυχές και τρένα
τόσα τραγούδια σε παράθυρα κλεισμένα
σαν τους φαντάρους που ξεχνούν τη μοναξιά τους
μ' ενα φτηνό τραντζιστοράκι στη σκοπιά τους

Χίλια τα πλάνα σου τα χρωματα κι οι τόποι
ΕΛΕΝΗ, ΚΙΡΚΗ,ΝΑΥΣΙΚΑ και ΠΗΝΕΛΟΠΗ ...........

Δεν νομίζω να υπάρχει ωραιότερο κοπλιμέντο για μια γυναίκα, να της πει ο αγαπημένος της ότι συγκεντρώνει τις 4 ταυτότητες που λέει κι ο ποιητής, να την αποκαλέσει δηλαδή, Ελένη, Κίρκη ,Ναυσικά και Πηνελόπη. Είναι οι 4 ιδιότητες που αντιπροσωπεύονται από τις 4 Ομηρικές γυναίκες και που απαιτούμε να διαθέτει μια γυναίκα, έστω κι αν προσωπικά θεωρώ άπληστο τον ποιητή, θα συμβιβαζόμουν και με κανα-δυό, αν εύρισκα να έχει !!!

Δυστυχώς από τη γυναίκα, ανέκαθεν βεβαια, αλλά ιδιαίτερα στη σύγχρονη κοινωνία της ζητείται να είναι πολυμορφική, όπως τα σύγχρονα αυτοκίνητα. Δεν είναι μόνο οι 4 ταυτότητες στη συσκευασία της μιας που αναφέρει ο ποιητής, αλλά και πολλές άλλες, που απαιτούμε να έχει η σύγχρονη γυναίκα, με κορυφαία βέβαια την ιδιότητα της μητέρας.
Μια χαραμάδα άνοιξε μου να περάσω μ' ενα σου τρυκ να ψωνιστώ και να ξεχάσω...
Ακόμα κι αυτό που εκφράζει τόσο όμορφα ο Αλκαίος, απαίτηση είναι, αλλά εκφράζει και τη δυσκολία του άντρα, την προσπάθεια του να βρει τη χαραμάδα, να μπει στη γυναικεία ψυχή...

JUKE-BOX : Μήπως ζητάμε πολλά από τη γυναίκα? Μήπως επιβεβαιώνει ο ποιητής ότι μόνο απαιτήσεις έχουμε και στο τέλος-τέλος χαμπάρι δεν έχουμε πάρει από το τι εστί γυναίκα και χαρακτηρίζουμε την ψυχή της «άβυσσο», όπως ο λαικός ποιητής σ' ένα άλλο ωραίο τραγούδι , επειδή ακριβώς δεν βρίσκουμε τη "χαραμάδα" ?
Μήπως η γυναίκα , πολυμορφική από τη φύση της, είναι και ιδιαίτερα πολύπλοκη για το μυαλό και την ψυχή μας?

Ζητούμενο λοιπόν η χαραμάδα.... " να ψωνιστώ και να ξεχάσω..."

ΝΗΣΙΩΤΙΚΑ

Ο ανοιξιάτικος ήλιος φέρνει κέφια και βέβαια η θάλασσα είναι το πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου. Το νησιώτικο τραγούδι δεν το κατέχω ιδιαίτερα, αν κι έχω παιδικές μνήμες και πολλά ακούσματα, καθότι ο πατέρας μου ήταν νησιώτης (εξ ού και λίγη αλμύρα λοιπόν στις φλέβες)...
Θεωρώ ότι είναι το πιο κακοποιημένο είδος δημοτικού τραγουδιού. Στα λεγόμενα " νησιώτικα τραγούδια" μάλλον συμπεριλαμβάνονται μόνο τα προερχόμενα από τα αιγιοπελαγίτικα νησιά (Κυκλάδες, νησιά Ανατολικού Αιγαίου και Δωδεκάνησα), ενώ τα επτανησιακά και κρητικά είναι ξεχωριστές κατηγορίες.
Ο λόγος της κακοποίησης αυτών των τραγουδιών μάλλον οφείλεται στην τουριστικοποίησή τους, αλλά κυρίως στο ότι είναι εύθυμα τραγούδια και δη χορευτικά (συρτά κλπ)!!!
Ο μπάλλος και η σούστα χορεμένοι από αυθεντικούς νησιώτες/ισσες, είναι μακράν οι ομορφότεροι παραδοσιακοί χοροί που έχω δει !!
Το νησιώτικο τραγούδι κακοποιήθηκε από τις κακές επανεκτελέσεις, διασκευές του θανατά και απομιμήσεις.
Επεσε στα χέρια μου όμως ενα εξαιρετικό cd, αφορμή για το ποστ αυτό, εκτός από την ανοιξιάτικη λιακάδα. Τίτλος του " ΑΙΓΑΙΟ" σε μουσική και στίχους των Βασίλη Δρογκάρη και Μανώλη Πάππου. Οι μουσικές τους επένδυσαν μια σειρά της ΝΕΤ με τίτλο " ΑΙΓΑΙΟ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ " (δεν την εχω δει).



Ο Δρογκάρης και ο Πάππος είναι εξαιρετικοί μουσικοί. Είναι μέλη της ΚΟΕΜ (Κρατική Ορχηστρα Ελληνικής Μουσικής που διευθύνει ο Σταύρος Ξαρχάκος).
Ο πρώτος είναι και φίλος του Ξαρχάκου (μαζί κατεβαίναν στα υπόγεια, ο Ξαρχάκος παρουσιάζει και προτείνει το δίσκο). Ο δεύτερος παίζει χίλια όργανα, είναι και μέλος της Εστουδιαντίνας κι όποιον σύγχρονο καλό δίσκο ακούσετε, αυτός παίζει.
Εξαιρετικές μελωδίες λοιπόν, βασισμένες σε αιγιοπελαγίτικους σκοπούς. Ο δίσκος έχει 9 ορχηστρικά και 6 τραγούδια που άδουν: από ένα η Γλυκερία (πολύ καλό), η Ελ. Αρβανιτάκη κι ο Μπάμπης Τσέρτος, ενώ δυό λέει ο Κότσιρας.
Τον Νικόλα τον μοναχό, τον λέει ο Μανώλης Πάππος (το καλύτερο του δίσκου).
Ο δίσκος κλείνει μ' ενα αυθεντικό νησιώτικο τραγούδι τη " ΜΠΡΑΤΣΕΡΑ" , ηχογράφηση του 1947 , με τις Αιμιλία και Αννα Χατζηδάκη. Ας το ακούσουν κάποιοι σύγχρονοι καλλιτέχνες που δήθεν υπηρετούν το είδος αυτό, για να καταλάβουν τι πραγματικά σημαίνει νησιώτικο τραγούδι.
JUKE-BOX: Η ακρόαση αυτού του δίσκου πραγματικά άρει τις παρεξηγήσεις για το είδος αυτού δημοτικού τραγουδιού, που είναι το πλέον εύθυμο και ταξιδιάρικο. Νησιώτικα δεν είναι μόνο αυτά που λεει ο Πάριος, κάποιοι των Κονιτοπουλαίων και μια νεόκοπη "καλλιτέχνις" δήθεν παραδοσιακής μουσικής, όπως αυτοπαρουσιάζεται, Εφη Θώδη, που τα έχει κάνει ντίσκο!!!

Θα ακουστούν με Internet explorer η Μπρατσέρα,ο Νικόλας ο μοναχός κι ενα ορχηστρικό.